Vandaag 2 jaar geleden
Twee maanden na de aanslag, waarbij een doorgedraaid heerschap van Tunesische afkomst in een vrachtwagen 84 onschuldige mensen doodrijdt, loop ik zelf rond op de Promenade des Anglais in Nice.
Met op de plek des onheils honderden knuffelbeesten, opgebrande kaarsen, vlaggen, persoonlijke boodschappen als stille getuigen van een tragedie die Frankrijk andermaal tot in het diepst van haar hart treft. Een vreemde gewaarwording. Indrukwekkend. Hartverscheurend.
Zoals meestal zoek ik een voetbalwedstrijd uit als excuus om naar Zuid-Frankrijk te vliegen. In de Allianz Riviera zie ik Schalke 04 het OGC Nice van ‘Super’ Mario Balotelli verslaan. Eerste speeldag groepsfase Europa League
Zoals altijd volgt na de tijd van komen de tijd van gaan. Aan einde van de ochtend moet ik uitchecken uit de herberg waar ik twee nachten heb overnacht. Aangezien Transavia me pas om kwart voor vijf ’s middags naar Eindhoven terugvliegt, moet ik de tussenliggende uren zien door te komen.
Om de tijd te doden sluit ik mijn verblijf in Nice daarom maar af met de ochtendvoorstelling in de bioscoop. Ik neem plaats in zaal 5 van ciné Pathe Masena. Daar daait de film Free State of Jones. Met Matthew McConaughey in de hoofdrol.
Als het doek is gevallen, rest me nog voldoende tijd om vlug een broodje naar binnen te werken. Aansluiten pak ik de bus naar het Aéroport de Nice Côte d’Azur om naar huis te vliegen.
16 september 2016 Nice