Vandaag 29 jaar geleden
Bij Wimbledon denkt iedereen waarschijnlijk in de eerste plaats aan tennis. In het laatste anderhalve decennium van de twintigste eeuw wordt er op de zuidwestelijke Thamesoever echter ook meer dan verdienstelijk gevoetbald. In een geheel eigen stijl schopt Wimbledon FC vrolijk van zich af in de First Division en de Premier League.
De meest treffende bijnaam is the Crazy Gang. Deze nickname dekt de lading van het voetbal waarmee het bescheiden clubje zich veertien seizoenen achtereen staande houdt op het hoogste Engelse clubniveau waarschijnlijk het best. Kick and rush van het meer ongepolijste soort. Met kleurrijke characters als Vinnie Jones, John Fashanu, Eric Young, Terry Phelan en de jonge Dennis Wise als hoofdvertolkers. En niet vergeten Allan Cork. Of zoals de supporters luidkeels zongen: He has no hair, but we don’t care, Allan Allan Cork…
Wimbledon tegen het grote Liverpool vormt de afsluiter van een paar daagjes voetballen kijken aan de overzijde van de Noordzee. Na het WK-kwalificatieduel Wales – Nederland in Wrexham gaat de reis verder naar Londen. The Dons versus The Reds. Zeventien maanden eerder op Wembley het affiche van een onvergetelijke FA Cup Final. De winnende goal van Lawrie Sanchez zorgt voor één van de grootste stunts in de roemruchte cupgeschiedenis. De bekersensatie van 1988 zet Wimbledon als voetbalclub bovendien voor eens en altijd op de kaart.
Het stadionnetje op Plough Lane is knus, maar bovenal bouwvallig. Met veel duwen en proppen vinden ongeveer 15.000 toeschouwers er een plekje. Met de crème de la crème van de Apeldoornse harde kern van Go Ahead Eagles neem ik plaats tussen het meest fanatieke gedeelte van de The Dons-aanhang. Een onvergetelijke middag op een nogal bouwvallige staantribune.
14 oktober 1989 Wimbledon