Voor Danny Koorevaar was het seizoen al voorbij voordat het afgelopen was. De schrik zat er goed in toen de 34-jarige voetballer van Columbia op 1 mei tijdens de thuiswedstrijd tegen Dalfsen op het veld in elkaar zakte en in het ziekenhuis belandde. Dankzij de bemoedigende resultaten van een recente sportmedische test blikt de patiënt inmiddels weer vol goede moed vooruit. Een monoloog.
“Vijf minuten voor het incident zwaaide ik nog naar m’n vriendin en m’n kinderen. Zij stonden langs de lijn. Het is mijn laatste actieve herinnering van voordat het gebeurde. Daarna ben ik zeker een kwartier helemaal kwijt. Een zwart gat.”
“Ik was al drie dagen ziek. Alle energie was al voor de aftrap uit m’n lichaam weg. We zaten wat krap in de spelers. Misschien wilde ik wel té graag voetballen. Ik ben altijd druk en veel onderweg voor m’n werk. Eerder had ik ook al corona gehad. Daar ben ik echt goed ziek van geweest. Ik denk dat ik daar naweeën van heb gehad. Van alle wedstrijden daarna heb ik er geen enkele uitgespeeld.”
“Er was wel sprake van paniek. Het was ook nog eens de verjaardag van m’n zoon. In de kleedkamer had ik nog een wegtrekker. Toen de ambulance er was, kreeg ik allerlei plakkers op en is er een hartfilmpje gemaakt. Op grond daarvan is besloten dat ik mee moest. In het ziekenhuis werd ik bij het maken van een CT-scan opnieuw onwel. Er zijn nogmaals hartfilmpjes gemaakt en testen gedaan door een neuroloog. Toch mocht ik ’s avonds alweer weg.”
“In de auto vanuit het ziekenhuis terug naar huis, ga je dan bij jezelf denken: ik had misschien wel dood kunnen zijn. Er schiet dan van alles door je heen. Op dat moment kwamen de emoties wel los.”
“In de dagen erna voelde me ik enorm vermoeid en sliep ik veel. Wat me goed heeft gedaan, is dat we eind mei een week met de hele familie op vakantie naar Turkije zijn geweest. Daar ben je in een andere omgeving en ging het over andere dingen. Ik heb daar ook gezegd: vanaf nu gaan we echt vooruitkijken.”
“Op 1 juni onderging ik een sportmedische test op Papendal. Een sportarts heeft daar m’n lichaam nagelopen. Met zo’n mondkap op en plakkers op m’n lijf ben ik op een fiets gezet om de CO2 te meten. De wattage die ik eruit perste, verbaasde de arts. Hij trok er meteen goede conclusies uit. Het voelde voor ons als een bevrijding dat er niets mis is met m’n hart of m’n longen. Wat ik heb, heeft te maken met de stofwisseling en de verbranding van vetten en suikers. In autotermen gezegd, moeten er nu weer wat pk’s bij.”
“Bij de Pellikaan werk ik nu bijna dagelijks aan m’n herstel. In het begin kon ik 30 minuten fietsen in de vetverbrandingsfase, nu al 40 minuten. Elke dag heb ik het gevoel dat het wat beter gaat. Om weer het veld te staan, is absoluut een doelstelling. Op wanneer dat zal zijn, plak ik geen datum. Als ik dat doe, wordt het een verplichting. Voorheen was er altijd sprake van fit moeten blijven, nu moet ik eerst weer fit worden.”
De Stentor woensdag 15 juni 2022