Dinsdag 21 november 2023
De ontbijtzaal van het Ibis Hotel zit op deze zonnige dinsdagochtend niet vol met allerlei feestvarkens in oranje kledij, zoals ik een beetje had bevreesd. Sterker nog, er zit er geen eentje. Beter kan een Matchday nauwelijks beginnen…
Het is sowieso rustig in het hotel. Het is duidelijk merkbaar dat het laagseizoen is aan de Algarve. Slechts een handjevol gasten nuttigt het ontbijt. Eind november wordt het populaire gebied aan de Portugese zuidkust logischerwijs niet overspoeld met toeristen. Die komen in de zomermaanden in groten getale. Naar Nederlandse begrippen vind ik het nu anders ook behoorlijk zomers. De temperatuur zal ook vandaag weer tot boven de twintig graden stijgen, ontwaar ik uit de voorspellingen die de weerman van Kanaal 1 om 9 uur doet op tv. Met veel zon! Wat wil je nou nog meer wanneer je een paar dagen in Portugal verblijft?
Om de dag educatief verantwoord door te komen reizen we om iets over half 12 per trein af naar het nabij gelegen Olhao. Groundhoppen! We gaan er een kijkje nemen bij het stadion van SC Olhanense, dat ik in 2010 bij een van mijn eerste bezoeken aan Portugal al eens heb zien spelen in het Estadio da Luz van Benfica. Edgar Davids is twee jaar geleden zelfs een poosje trainer geweest van de club, maar dat was geen bijster groot succes.
De jongedame op het kantoor annex fanshop geeft ons na aankomst toestemming om een kijkje inside the ground te nemen. Daar doen ze niet zo moeilijk over in Olhao. Het Estadio Jose Arcanjo is zo’n typisch Zuid-Europees voetbalstadionnetje. Compact. Oud. Bouwvallig. Het kunstgras valt als enige ietwat uit de toon. Op het veld mogen we wat foto’s maken. Onze tijd is dus welbesteed. Een standbeeld van Davids kan ik nergens vinden. Ach, en voor de prijs hoef ik het niet te laten. Een treinretourtje van Faro naar Olhao kost slechts 2,90 euro. Zulke aantrekkelijke tarieven hanteerde onze eigen Nederlandse Spoorwegen voor het laatst in de Tweede Wereldoorlog…
Na terugkeer in Faro kunnen we vanaf het station linea recta door naar een horecagelegenheid genaamd O Castelo. Dat is door OnsOranje ingericht als afhaallocatie van de kaarten voor de ruim 600 Oranjefans die naar Faro komen om de wedstrijd tegen Gibraltar bij te wonen. Het feit dat ik m’n omwisselbiljet vergeten ben, levert gelukkig geen gezeur op. Soms is het wel handig wanneer ze je ergens kennen. Onze Ierse brother in arms Diarmuid is er ook alweer. Verder valt het reuze mee met de drukte. De aantallen Nederlanders vallen in het niet bij de hoeveelheid Oranjesupporters bij eerdere kwalificatieduels in Parijs en Dublin. Het is zodoende een kwestie van het in ontvangst nemen van ons kaartje, dat keurig op naam klaar ligt, en weer vertrekken.
Aansluitend werken we bij de Pans-vestiging in het Forum Algarum-winkelcentrum een broodje naar binnen en slaan we bij de hypermercado wat proviand in voor de busreis van morgen naar Lissabon. Op die manier tikt de middag langzaam weg. Wanneer we tegen vieren bij het hotel terug zijn staan er zowaar drie auto’s met een GBZ-kenteken op de parkeerplaats. De voertuigen zijn afkomstig uit Gibraltar. Zo te zien zijn er vanavond bij de wedstrijd dus niet alleen maar Nederlanders in het – alles behalve uitverkochte – Estadio Algarve present. Er is toch een handjevol ‘Gibraltezen’ (Hoe noem je een inwoner van Gibraltar eigenlijk?) dat net zo gek is als wij en de moeite neemt om het afsluitende EK-kwalificatieduel in Groep B te bezoeken. Van Gibraltar naar Faro is het met de auto toch bijna 400 kilometer rijden.
De aftrap staat gepland om 19.45 uur lokale tijd. Erik regelt tegen zessen een Uber. De chauffeur komt met z’n Tesla keurig op het afgesproken tijdstip bij het Ibis Hotel voorgereden. Een tiental minuten later sta ik meer dan negentien jaar na dato voor het tussen Faro en Loule gelegen EK-stadion van 2004. De ritprijs bedraagt nog geen 7 euro. Dat is van een andere orde dan de cateringtarieven binnen de stadionmuren, zal ik niet veel later tot m’n ontsteltenis ontdekken. Voor twee bekers met een mij onbekende frisdrank en twee koude hotdogs mag ik liefst 25 euro afrekenen. Vijf-en-twintig euro! Stade de France-prijzen!
Met alle overige Nederlandse supporters krijg ik een plekje toebedeeld op de Nascente Inferior, de eerste ring van de lange zijde tegenover de nog legere hoofdtribune. Dat het stadion niet vol zit, mag de pret niet drukken. Er is ruimte in overvloed. Vrije stoelkeuze. Al zag menig Oranjeclown zich wel afvragen of het wel zo verstandig is om slechts gehuld in T-shirt, korte broek en badslippers op de tribune te gaan zitten. Na een hete novemberdag koelt het in de avonduren toch wel enigszins af. Hele hordes prikgrage muggen, waar vooraf is gewaarschuwd, hebben gelukkig een avondje vrijaf genomen. Die arme beestjes vinden het waarschijnlijk te koud…
Nadat het de kwalificatie voor de EK-eindronde van volgend jaar in Duitsland al zaterdagavond in de thuiswedstrijd tegen Ierland definitief veiligstelde, is de druk een beetje van de ketel voor het Nederlands elftal. Het heilige moeten ontbreekt. Desondanks is er vanavond minder sprake van zomeravondvoetbal dan drie dagen geleden in de Johan Cruijff Arena. Woutje Weghorst hoeft ditmaal niet de verongelijkte kleuter uit te hangen voor de camera’s van de NOS. Met een overwinning van 6-0 sluit Oranje de kwalificatiereeks naar behoren af. Al komt het niet in de beurt van de 14-0 waarmee de Fransen het povere Gibraltar afgelopen zaterdag afschoten. Ik vermaak me prima, ben weer een avond van de straat geweest… Als je van iets al op voorhand niet al te hoge verwachtingen hebt, dan kan het ook niet zo gauw tegenvallen.
Na afloop staan er bij de Portas 13 en 14 bussen klaar om de Oranjefans terug te brengen naar het centrum van Faro of Albufeira. Er bestaan tal van redenen om de KNVB een waardeloze organisatie te vinden, maar dit soort dingen regelen ze prima. Eerlijk is eerlijk. Dat mag dan ook best gezegd worden.