Achter de bal aan (91): Faro
Maandag 20 november 2023
Het is jammer dat de EK-kwalificatiewedstrijd Gibraltar – Nederland niet onder de ‘apenrots’ in Gibraltar zelf plaatsvindt. Een bezoek aan het Britse overzeese gebiedsdeel op het zuidelijke puntje van het Iberisch schiereiland staat hoog op mijn persoonlijke verlanglijstje. Dat de voetballers van het dwergstaatje voor de confrontatie met Oranje uitwijken naar Portugal betekent negentien jaar na de kwartfinalewedstrijd tussen Nederland en Zweden op de EURO 2004 een onverwacht weerzien met Faro.
Ik was erbij op die zwoele zaterdagavond op 26 juni 2004 in het Estadio Algarve toen het Nederlands elftal zich na strafschoppen plaatste voor de halve finale van het Europees kampioenschap. Een gedenkwaardige trip, mag ik het gerust noemen. Toen ik een vliegticket boekte, wist ik nog niet waar de wedstrijd gespeeld zou worden: Lissabon of Faro-Loule. De reis ging uiteindelijk naar de Algarve. Omdat het aanbod van vliegtickets naar Portugal gedurende die fase van dat EK beperkt was, vloog ik via Madrid. Om de kwartfinale te kunnen bijwonen betekende dat een rit van meer dan 700 kilometer met een huurauto van Barajas naar Faro. En na afloop weer terug. Gekkenwerk, als ik er nu aan terugdenk.
De vliegreis – althans de heenreis – gaat ditmaal rechtstreeks naar Faro. Het wordt wederom een hele beproeving. Met weinig nachtrust. Al om vier uur ’s nachts haalt Erik me in Apeldoorn op. Het vertrek van onze vlucht naar Portugal vanaf Eindhoven Airport staat gepland om 7.30 uur. Twee uur eerder staan we derhalve op de luchthaven al in de rij voor de veiligheidscheck. Het wordt de eerste keer sinds alle coronaellende dat ik weer in Eindhoven op een vliegtuig stap.
Qua betutteling is er de afgelopen vier jaar nochtans weinig veranderd. Ik ben weer eens de pineut. Ik moet zelfs m’n schoenen uittrekken om te laten scannen. Ook word ik gefouilleerd. Gebeurt zoiets bij anderen, dan is er sprake van een bepaald soort profilering. Maar daar mag ik uiteraard niet mijn ongenoegen over kenbaar maken. Ik behoor immers niet tot het selecte gezelschap beroepsklagers dat zich in Nederland in z’n kruis getast mag voelen wegens handtastelijk gedrag van lieden in uniform. Ik moet me zonder gegronde aanleiding wel in m’n kruis laten tasten…
Dan denk je dat je alles wel gehad hebt, maar dat blijkt een lelijke misvatting. Als toegift krijg ik te maken met een aanzienlijke vertraging. Vanwege een staking van luchtverkeersleiders in Frankrijk is de vertrektijd van vlucht HV6607 uitgesteld naar vermoedelijk 9.40 uur, deelt de gezagvoerder van Transavia via de intercom mee als elke passagier al in de starthouding zit om te vertrekken. Concreet komt de boodschap er op neer dat iedereen bijna twee uur aan boord van een (bijna) vol vliegtuig moet gaan zitten wachten totdat de piloot een seintje krijgt dat hij mag vertrekken.
Uiteindelijk blijft het oponthoud beperkt tot ‘slechts’ anderhalf uur. Om exact 8.57 uur verheft het vliegtuig van Transavia zich van Eindhovense bodem en kiest het het luchtruim. De duisternis heeft inmiddels plaatsgemaakt voor het daglicht. Twee uur en 46 minuten later volgt de landing in het zuiden van Portugal. Van de reis krijg ik verder weinig mee, moet ik eerlijk toegeven. Zodra we in de wolken hangen sluit ik de ogen. Ik slaag er zowaar in om wat in van de gemiste slaap van afgelopen nacht in te halen.
Het is een uur vroeger in Portugal. Omstreeks kwart voor 11 mogen alle inzittenden, onder wie een behoorlijk aantal Oranjefans, van boord. Bij aankomst in Faro mag ik m’n schoenen aanhouden. Aan paspoortcontrole doen ze niet. Het is lekker weer ter plaatse. In de stralende novemberzon is het zeer aangenaam toeven. Een enorm contrast met alle regen die we de voorgaande dagen in Nederland op ons dak hebben gekregen. Het is wel even zoeken naar de halte waar de bus naar ons hotel vertrekt. Ons openbare vervoersmiddel laat gelukkig niet lang op zich wachten. Voor twaalven neem ik m’n intrek in mijn kamer in het lokale Ibis Hotel.
In de loop van de middag nemen we de gelegenheid te baat voor een uitstapje naar het centrum van Faro. Bij het loket van Rede Nacional de Expressos op het busstation verzekeren we ons alvast van kaarten voor de bus naar Lissabon op woensdagochtend. Een ticket voor de rit van ruim 250 kilometer naar de hoofdstad komt ons te staan op 20 euro. Valt mee.
In de buurt van de jachthaven treffen we Hans aan op een terras. Hij is al sinds gistermiddag in Faro en voelt zich al helemaal thuis. In zijn blauwe Nederlands elftal-shirt, korte broek en badslippers heeft hij zich al aangepast aan de weersomstandigheden. Wij nemen aansluitend zelf ook plaats in het zonnetje. Sinds vertrek uit Nederland – alweer meer dan tien uur geleden – hebben we niets meer gegeten. De maag rammelt. Een portie poffertjes langs water gaat er daarom in als koek. Omdat we toch in de buurt zijn, wandelen we meteen maar door naar het Estadio de S. Luis, de thuishaven van de plaatselijke voetbaltrots. SC Farense komt dit seizoen uit in de Primeira Liga. Het midden in een woonwijk neergekwakte stadionnetje ziet er niet bepaald eerste klasse-waardig uit. Het oogt enigszins vervallen.
De enorme shopping mall Forum Algarve verkeert al helemaal in Kerstsferen. Naast een enorme kerstboom is zelfs een heuse mini-ijsbaan op het plein tussen de winkels aangelegd. Na zonsondergang geven honderden lichtjes het winkelcentrum een sprookjesachtige aanblik. De Portugezen koesteren hun Kersttraditie. In Portugal gelukkig geen gezanik over de knecht van Sinterklaas. We komen hier geen vervelende aandachtstrekkers tegen die het demonstratierecht misbruiken om moedwillig ergens de openbare orde te verstoren en vervolgens hard om politiebescherming schreeuwen wanneer ze de klappen dreigen te krijgen waarom ze vragen. Sympathiek volk. Die Portugezen, welteverstaan.