Woensdag 22 november 2023
De afsluiting van een zonnig midweekje Portugal verloopt via de hoofdstad Lissabon. Op de dag waarop de zwijgende meerderheid in Nederland zich nadrukkelijk uitspreekt tegen het politieke wanbeleid van de afgelopen jaren beleef ik een heuse primeur met het bezoek aan een heuse Champions League-voetbalwedstrijd voor vrouwen.
Om 10 uur ’s ochtends keren we Faro per bus de rug toe. Met een zekere weemoed vertrek ik, want het is opnieuw een stralende dag. Als ik het mooie weer op de een of andere manier mee naar huis had kunnen nemen, dan had ik het zeker niet nagelaten… In de comfortabele touringcar van EVA Transportes is het best uit te houden tijdens de ruim 260 kilometer lange en meer dan drie uur durende rit. Iets na enen brengt de chauffeur met het nodige pas- en meetwerk zijn bus tot stilstand op het busstation van Sete Rios.
Er zijn in Lisboa drie opties om de avond op een sportief verantwoorde wijze door te brengen. Met een Europacupwedstrijd basketbal bij Sporting, een potje futsal bij Benfica en last but not least Champions League voetbal. Het genoegen van het bijwonen van een Champions League-duel voor femininos heb ik nog niet eerder mogen smaken. En aangezien ook Erik er wel voor te porren is, valt de keuze daarop.
Na te zijn begonnen met een dikke nederlaag tegen titelhouder FC Barcelona debuteren de vrouwen van Benfica vanavond op de eigen clubcampus voor eigen publiek in de Koningsklasse. Eens in de zoveel jaar een voetbalwedstrijd voor het zwakke geslacht bij te wonen kan geen kwaad. Zolang Leonne Stentler er maar geen commentaar bij levert, levert het vast en zeker een leuke avond en voortschrijdende inzichten op.
Om bij het trainingscomplex van as Aguias te komen, moet we er wel een kort boottochtje voor op de koop toe nemen. Iets voor zessen steken we zodoende vanaf Cais de Sodre op een goedgevulde veerboot de Taag over naar Seixal. Daar bevindt zich het trainingscomplex van de meest gelauwerde voetbalclub van het land. Eind 2015 bezocht ik de Caixa Futebol Campus al eerder ter gelegenheid van een Youth League-wedstrijd van Benfica’s u19 tegen Atletico Madrid. Ik kom dus niet helemaal onbeslagen te ijs. Ik ken er de weg. Al heb ik in het donker wel even de tijd nodig om me te orienteren.
Ruim anderhalf uur voor de aftrap zitten de toegangshekken van het complex nog dicht. Bij het kassahuisje houdt zich een handjevol mensen op. Dat was bij mijn eerste visite bijna acht jaar geleden wel anders. Destijds heb ik zeker een kwartier in de rij gestaan om een kaartje te kunnen bemachtigen. Die handeling kost ditmaal beduidend minder moeite. Al vraagt de lokettist wel een legitimatiebewijs alvorens hij de deal bekrachtigt. De beste man wil weten of wij thuis- of uitsupporter zijn. Als ik hem in mijn beste Engels probeer uit te leggen dat we uit Nederland komen en gisteravond in Faro van de partij waren bij de kraker van Oranje tegen Gibraltar, begrijpt hij er helemaal niets meer van. Ik vraag me af wat ze in vredesnaam met mijn persoonsgegevens moeten. Ach, ze doen hun best maar. Het is me de moeite niet waard om te gaan zeuren over privacybepalingen. Voor 5 euro entreegeld ga ik me nergens over opwinden.
Een jongen met een camera en een jongedame met een microfoon slaan alle bewegingen bij het loket nauwlettend gade. Benfica’s club tv, veronderstel ik. Erg veel in actie te komen hoeft het duo niet. Het Champions League-optreden van de Benficavrouwen mobiliseert de massa’s niet. De socio’s van een van de qua ledental grootste sportclubs van de wereld lopen het kassahuisje nou niet bepaald plat tot aan het moment waarop de hekken opengaan voor het aanwezige publiek. Twee heren die na ons een ticket aanschaffen worden voor de camera gesleurd om live te verkondigen hoe trots en blij ze wel niet zijn om deelgenoot te zijn van deze historische gebeurtenis.
Klokslag 19.00 uur, een uur voor het begin van de wedstrijd, zetten de dienstdoende stewards de toegangshekken op een kier. Er staan meer stewards dan belangstellende voetballiefhebbers. We behoren tot de eersten die zich op het terrein wagen. We worden niet onder de voet gelopen wanneer we ons een weg naar binnen banen. Ik mag zowaar doorlopen zonder gefouilleerd te worden. Zoiets overkomt me niet vaak.
Het glad geschoren grasmatje ligt er zo op het eerste gezicht in een perfecte staat bij. Aan de gesteldheid van het veld kan het dus niet liggen wanneer het spektakel onverhoopt niet zo spectaculair dreigt te worden als gehoopt. Erik en ondergetekende zijn trouwens niet de enige Nederlanders ter plaatse. De arbitrage draagt een duidelijk Nederlands stempel. Franka Overtoom (grensrechter) en Shona Shukrula (vierde official) assisteren de scheids- en grensrechter uit Wales. Blijkbaar telt Wales niet voldoende vrouwelijk arbitraal talent dat op dit niveau uit de voeten kan. Vandaar dat er versterking uit Nederland moet worden opgetrommeld. Het is maar een aanname hoor. Pin me vooral niet vast op vermeende vrouwonvriendelijke opmerkingen.
De harde kern van de vrouwenvoetbalwereld roept publiekelijk constant om vrouwenvoetbal vooral te niet te vergelijken met mannenvoetbal. Die vergelijking laat ik dan ook maar achterwege. Wie ben ik nou om daar een oordeel over te vellen? Ik bezit niet de deskundigheid en kennis van Leonne en andere dames, die het zo serieus nemen dat ze de indruk wekken dat ze het spelletje hebben uitgevonden. Eerlijk gezegd begrijp ik zulk Calimero-gedrag niet. Waarom gaan die meiden niet gewoon lekker voetballen Waarom storen zich eraan wat anderen van hun capriolen op het veld vinden?
Ik vermaak me kostelijk tijdens het avondje Seixal. En ik ben zeker niet de enige. Wanneer om de scheidsrechter uit Wales om 20.00 uur fluit voor het begin van de wedstrijd is de tribune op het hoofdveld van de Benfica-campus goed volgestroomd. Een mannetje (in algemene zin) of 500 zit er zeker. Opgejuind door de speaker annex voorzanger maken ze er een heel feest van. De meest fanatieke aanwezigen zingen en schreeuwen dat het een lievenlust is. De EO Jongerendag zal dit gezellige en ongedwongen sfeertje qua stemming moeilijk kunnen overtreffen.
Op sommige momenten wordt er zelfs best leuk gevoetbald. Ik geniet van de nummer zes van de thuisploeg, een bedrijvig middenveldertje genaamd Andreia Faria. Nauwelijks drie turven hoog, maar wat een drive! Ze zit 90 minuten lang echt overal tussen en bovenop. In tegenstelling tot anderen op het groene biljartlaken doet ze weinig verkeerd. Ik kan haar op geen enkele foute pass betrappen. Jammergenoeg wordt er slechts een keer gescoord. Benfica wint met het kleinst mogelijke verschil en herstelt zich zo van het pak slaag dat het incasseerde op de eerste speeldag. De enige goal komt voor rekening van een jongedame die luistert naar de achternaam Nazareth. Sluit mooi aan bij de kerstsfeer waarin Lisboa al helemaal is ondergedompeld.
In aansluiting op de zes minuten blessuretijd kunnen we op ons gemak terugwandelen naar de vertrekplaats van de veerboot terug naar Cais de Sodre. We zijn ruimschoots op tijd om de laatste afvaart van de dag naar het stadscentrum niet te missen.
Ik verheug me er alweer op om in het weekend lekker voor De Stentor op pad te mogen op de Apeldoornse sportvelden: zaterdagavond naar de vrouwenvolleybalderby Draisma Dynamo – Djopzz Zwolle Topvolleybal, zondagmiddag naar Albatross – WWNA. Dan mag ik me weer uitleven en op m’n eigen niveau verslag doen van sportieve gebeurtenissen. Ik ken m’n plekje en m’n beperkingen, ik neem mezelf niet zo serieus. Zoveel kennis van zaken als dames die op televisie hun zegje mogen doen over van alles en nog wat krijg ik toch nooit. Ik heb absoluut niet de illusie dat ik het ooit zover zal schoppen. Dat talent hebben ze bij geboorte meegekregen. Zo goed zal ik van m’n lang zal ze leven niet meer worden…