Geen kaartje, maar toch binnengekomen in ‘uitverkocht’ Alvalade

Achter de bal aan (93/2): Lisboa

Dag/Day/Dia 2

Vrijdag 5 januari 2025

Een kaartje scoren voor Sporting tegen Estoril blijkt bij nader inzien toch makkelijker gezegd dan gedaan. Iets na tienen meld ik me bij de stadionkassa van het Alvalade. Dat het nogal lang duurt voordat de man voor geholpen wordt, maakt me niet ongerust. Alles gaat in Portugal nou eenmaal op z’n elfendertigst. Als ik dan eindelijk aan de beurt ben geeft de bebaarde lokettist me in zijn beste Engels te verstaan dat er geen kaarten meer beschikbaar zijn voor de wedstrijd van vanavond. Ik denk eerst dat ik hem niet goed versta, maar hij zegt het echt. De wedstrijd is uitverkocht! Ik kan het nauwelijks geloven. Wat hij wel voor me in de aanbieding heeft is een VIP-seat. Kosten 120 euro. No, obrigado. Daar pas ik voor. Ik weet zeker dat ik voor aanvang van het duel op de zwarte markt voor beduidend minder m’n slag zal slaan.

Uiteindelijk ben ik zelf zo stom geweest om niet vooraf een kaartje online te bestellen, maar daar koop ik nu weinig voor. Om m’n stommiteit kenbaar te maken post ik een berichtje op Facebook. Ik wandel aansluitend een rondje om het Alvalade. Touts, zwarthandelaren, kom ik er (nog) niet tegen. Die komen later op de dag wel te voorschijn, neem ik aan. Ik ben er eerlijk gezegd ook niet zo bang voor dat ik voor de kat z’n viool naar Lissabon gereisd ben. Ik ben overtuigd dat ik om 18.45 uur bij de aftrap ‘gewoon’ ergens in het stadion zit.

In de clubshop zie ik wel wat opmerkelijks. Surfplanken met Sporting-logo! Nou heb ik in de loop der jaren al heel wat vreemde merchandise gezien, een surfplank ben ik tot dusverre nergens in een of andere megastore tegengekomen. Ik ken in Apeldoorn iemand die bij de gedachte aan zo’n geinig gadget in staat is om de enige echte Draisma Dynamo-surfplank te introduceren…

Hoe groot de reikwijdte van social media is en waartoe een onnozel berichtje op Facebook kan leiden, ervaar ik wanneer ik niet veel later vanaf station Campo Grande de metro neem naar Reboleira. Ik wil daar een kijkje gaan nemen bij het stadion van Estrela Amadora, dat dit seizoen z’n rentree viert in de hoogste Portugese voetbalklasse. Prachtige naam trouwens. Vrij vertaald de ster van Amadora. Maar dat terzijde. Ik krijg namelijk een bericht van Sporting-fan Jorge, in een ver verleden regelmatig bezoeker van Go Ahead Eagles. Hij kan mij wellicht voor een schappelijke prijs aan een toegangsbewijs helpen. Daarmee lijkt het probleem al opgelost voordat het uberhaupt de kans krijgt om een probleem te worden…

Het valt me trouwens op dat in de metro een behoorlijk aantal mensen met mondkapje reist. Het betreft niet alleen ouderen. Ik zou bijna gaan denken dat er iets besmettelijks in de lucht hangt. Maar zonder gekheid, dat moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten. Al blijft het voor mij een raadsel hoe die ondingen bescherming bieden tegen een rondwarend virus. Zolang ze me niet tongzoenend op de mond liggen, lijkt me het gevaar op besmetting toch vrij gering. Maar goed, wanneer ik alle wijze raad van Ernst Kuipers en Hugo de Jonge ter harte had genomen, is het sowieso een klein wonder dat ik nog altijd in een blakende gezondheid rondloop.

Op kassabonnetjes zijn Portugezen ook dol. Bij alles wat ik hier koopt, krijg ik een bon. En niet van die pietluttige bonnetjes. Het exemplaar dat ik in de handen gedrukt krijg bij mijn lunch bij de KFC in het Centro Comercial Colombo is zeker 30 centimeter lang! Zonde van het papier. Van kerstversieringen krijgen ze evenmin genoeg. In het enorme winkelcentrum tegenover het Benfica-stadion staat de enorme kerstboom die er in november ook al stond nog altijd in z’n indrukwekkende afmetingen te stralen. Compleet met lampjes. Aardige mensen hier, alleen versta ik ze voor geen meter. Het Portugees dat ze in Brazilie spraken, in de keren dat ik daar was, is beter verstaanbaar dan het gebrabbel hier.

Wanneer Jorge me kan voorzien van een bilhete, wordt dat mijn derde wedstrijdbezoek aan het Estádio José Alvalade. De voorgaande gelegenheden dateren uit de tijd waarin ik Schalke 04 nog overal achterna reisde. Alweer een poosje geleden. De primeur was (enkele dagen voor de Champions League-wedstrijd Benfica – S04) bij een Europa League-pot tegen het Franse Lille. In november 2014 zag ik er samen met zo’n 4- of 5000 andere Schalke-fans onze Königsblauen in een waar spektakelstukje met 4-2 de bietenbrug opgaan. Tsja, Schalke in de Champions League. Es war einmal.

Die Mislintat is in Amsterdam niet de enige geweest die een voetbalclub ten gronde heeft gericht. Vergeleken bij wat die Christian Heidel auf Schalke heeft ‘gepresteerd’ is Svennie slechts een kleine jongen. Voor veel te veel geld trok de wondermanager uit Mainz allerlei derderangs voetballers aan. Met al die miskopen begon alle ellende in Gelsenkirchen. Daarom speelt Schalke tegenwoordig tegen Elversberg en niet meer met zekere regelmaat in Europees verband in Lissabon, Porto of Madrid.

In competitieverband heb ik Sporting niet eerder in eigen huis aan het werk gezien. Wel in uitwedstrijden. In Guimarães in 2012 en een stadsderby bij Belenenses in 2016. Telkens met Nederlandse voetballers in het fraaie groenwitte shirt met de horizontale banen. Van Wolfswinkel, Bouhlarouz, Schaars, Labiyad en natuurlijk Bas Dost. Jeremiah St. Juste zorgt in het huidige seizoen voor de Nederlandse inbreng in het Alvalade. Toevallig is St. Juste afkomstig van FSV Mainz 05. De club waar Herr Heidel na zijn sloopwerkzaamheden bij Schalke tegenwoordig weer Vorstandsmitglied is.

Om 17.15 uur heb ik afgesproken met Jorge bij de ingang van het onderkomen van de Brigada, een van de meest fanatieke groeperingen van Sporting-fans. Zij hebben een eigen onderkomen in de parkeergarage onder het stadion van de club. Of het wel helemaal legitiem is durf ik niet te zeggen, maar dankzij de bemiddeling van Jorge, die tegenwoordig in Estoril woont en zelf het duel met z’n dorpsgenoten vanuit het uitvak bekijkt, zit ik kort voor aanvang van de wedstrijd keurig in het ‘uitverkochte’ Alvalade, dat voor een uitverkocht stadion trouwens opmerkelijk veel lege plekken telt… De arena biedt naar verluidt plaats aan 50.000 toeschouwers. Zoveel zitten er niet.

Als ik ooit nog eens een boek ga schrijven over wat ik zoal in mijn leven langs de velden heb meegemaakt, dan krijgt dit een eervolle vermelding. De tickets die de club in de verkoop gooit, mogen dan misschien wel allemaal over de toonbank gegaan zijn. De diverse supportersgroepen houden er daarnaast hun eigen verkoop op na, zo blijkt. Een kaartje houd ik niet over als tastbaar bewijs voor de 20 euro die ik betaal aan Pedro, de leider van de groep. Een kwartiertje voor aanvang word ik toch maar mooi in het gezelschap van een dertigtal anderen, die op dezelfde manier toegang krijgen, afgeleverd bij het eigen tribunevak van de Brigada. Na een grondige fouillering mag ik doorlopen en plaatsnemen in het nagenoeg lege vak op de tweede ring. C’est ca. Scheelt me maar liefst 100 euro met de prijs van die VIP-kaart die het heerschap aan de stadionkassa me ’s ochtends aanbood.

Ik krijg waar voor m’n geld. De trotse koploper van de Betclic Liga laat geen spaan heel van het arme Estoril. Met een 5-1 zege zet Sporting haar titelaspiraties kracht bij. Er zijn slechtere manieren denkbaar om een nieuw voetbaljaar te beginnen. Na het laatste fluitsignaal is het op metrostation Campo Grande eveneens oppassen om niet onder de voet gelopen te worden. Mij overkomt nochtans niet hetzelfde als Sportings opponent uit de nabijgelegen badplaats. Ik doe rustig aan. Ik heb geen haast. Ik laat de meute, die naar binnen schuifelt, passeren en doe mezelf tegoed aan een Bifana, een overheerlijk broodje vlees. De afvoer van de menigte verloopt wonderwel snel. Kort na 21.00 uur zit ik alweer in de metro terug naar Saldanha.

Zaterdagochtend begin ik aan de tweede etappe van mijn verblijf op het Iberisch schiereilend en gaat de reis verder naar Faro.