Achter de bal aan (93/3)
Dag/Day/Dia 3
Zaterdag 6 januari 2024
Het alarm van mijn telefoon is onverbiddelijk wanneer het me al om 6.40 uur wekt. Als ik 25 minuten later uitcheck bij hotel Imperador en naar de metro wandel, is het buiten nog donker. Het ontbijt in het hotel schiet er bij in op deze zaterdagochtend. Dat kan pas vanaf 7.30 uur. De meeste Lissabonners draaien zich waarschijnlijk nog een keer lekker om in hun bed op het tijdstip waarop ik me naar het busstation van Sete Rios begeef.
Op São Sebastião staat een trein van de rode lijn klaar om te vertrekken naar het vliegveld. Een handjevol passagiers is bepakt en bezakt bezig te ontwaken. Ik moet met de gele lijn naar de Jardim Zoologico. Twee haltes verder slechts. Daar aangekomen voorzie ik mezelf van twee broodjes kaas. We moeten natuurlijk niet verhongeren… In de Terminal Rodoviário zijn al wel volop mensen op de been. Rond de klok van achten vertrekt er vanuit Sete Rios een behoorlijk aantal bussen. Zij waaien uit naar alle mogelijke Portugese windrichtingen.
Mijn bus naar Faro vertrekt om 8.15 uur. Punctueel. Het is inmiddels licht geworden. De zon breekt voorzichtig door. Ruim zes weken geleden maakte ik de meer dan drie uur durende busreis in omgekeerde richting. Het ticket kost nu wel beduidend minder. Moest ik de vorige keer meer dan 20 euro betalen, ditmaal slechts 9,99. Een van de voordelen van vooraf online boeken. De touringcar van Mundial Turismo, die als eindbestemming Vila-Real de Santo Antonio heeft, zit nog niet eens half vol.
Of er zich op het ruim 270 kilometer lange traject spannende zaken afspelen, krijg ik niet bij vol bewustzijn mee. Bijna meteen na het vertrek uit Lisboa val ik in slaap. Pas in de buurt van Loulé open ik de ogen weer. Vlak voordat de chauffeur zijn voertuig langs het Estádio Algarve stuurt. Wanneer we even later Faro binnenrijden, zie ik door het raam ineens de spelersbus van VfL Wolfsburg naast ons. Een blik op de Futbology-app leert me dat de Bundesligaclub uit de Volkswagenstad vanmiddag om 15.30 uur in het Estádio Algarve een oefenwedstrijd speelt. Tegenstander… Schalke 04. Mijn eigen Knappen, mijn Konigsblaue Jungs! Hoezo toevallig?
Er zijn tijden geweest waarop ik stante pede mijn reisschema zou hebben omgegooid om S04 in actie te kunnen zien. Vandaag niet. Van de keren waarop ik ze dit seizoen live in actie heb gezien, raakte ik nou niet bepaald opgewonden. Ik ben naar Faro gekomen om de kraker tussen SC Farense en Gil Vicente bij te wonen. Helaas vindt dat spektakel op exact hetzelfde tijdstip plaats. Voor een oefenpotje van het huidige Schalke laat ik dat niet schieten. Aan Schalke ga ik me in de loop van het seizoen ongetwijfeld nog wel een keer in Gelsenkirchen ergeren. Wanneer beide wedstrijden niet gelijktijdig waren geweest, had ik vanzelfsprekend wel een taxi gepakt naar de betonbak waar ik ruim anderhalve maand geleden Oranje de horde Gibraltar met speels gemak zag nemen.
Onderwijl komt de bus een kwartier vroeger aan dan gepland. Ik meld me zodoende ook wat eerder in mijn hotel. Eigenlijk is het in het Ibis-hotel pas vanaf 14.00 uur mogelijk om in te checken. De baliemedewerkster van het Ibis Faro Algarve-hotel maakt er niet zo’n probleem van dat ik meer dan anderhalf voor die tijd al op de stoep sta. Als ik me niet vergis wijst ze me dezelfde kamer toe waar ik in november twee nachten heb geslapen.
Als ik om kwart voor twee aan de bijna drie kilometer lange wandeling naar het Estádio São Luis begin, komt onder escorte van twee motoragenten met blauw zwaailicht de volgende spelersbus voorbij geraasd, die van Gil Vicente. Weerplaza gaf dan wel aan dat het kwik vandaag in Faro niet boven de 15 graden zou stijgen, voor mijn gevoel ligt de gevoelstemperatuur een stuk hoger. De januarizon brandt er behoorlijk op. Bijzonder aangenaam, mag ik gerust zeggen.
Tijdens het Oranje-uitje in november hadden we al een korte stadiontour ter plaatse gemaakt. Met mijn aangeboren gevoel voor richting kost het me derhalve weinig moeite om de thuishaven van Os Leões del Algarve terug te vinden. Ondanks dat het Luis-stadion, dat niet is vernoemd naar de in de regio woonachtige Louis van Gaal, verstopt ligt tussen allerlei flatgebouwen loop ik er zo naartoe. Bij het kassahokje ondervind ik ditmaal niet dezelfde obstakels als een etmaal geleden bij Sporting CP. Na betaling van 16 euro mag ik mij de trotse eigenaar noemen van een kaartje voor de Bancada Nascente, de onoverdekte zittribune aan de lange zijde.
Het is weliswaar een beetje een ouwe meuk, maar het stadionnetje heeft ontegenzeggelijk z’n charmes. Wel steekt het bouwkundig enigszins vreemd in elkaar. De tribune waar ik op plaatsneem, steekt hoog boven de hoofdtribune en de beide tribunetjes aan de kopse kanten uit. Lopen de rijen op de Bancada Nascente van A tot Z, achter de goals zijn er hooguit zes of zeven rijen. Die overige tribunedelen zijn wel uitgerust met een dak, dat dan weer wel. Angst voor een nat pak hoeft op deze zonnige zaterdagmiddag niemand te hebben. Ik waan me terug in Cuba, waar ik rond de Millenniumwisseling in dit winterse jaargetijde jaren achtereen tot de stamgasten behoorde in het Estadio Latinoamericano in Havana. In T-shirt en korte broek honkballen kijken. Hier in Faro trek ik m’n jack er ook maar bij uit.
Het stadion schijnt een capaciteit te hebben van 15.000. Hoeveel er precies zitten, weet ik niet. Toch valt de publieke belangstelling me zeker niet tegen. De ruime onoverdekte zittribune stroomt redelijk vol. Al komt menigeen wel behoorlijk laat. De eerste helft is al bijna halverwege wanneer er nog steeds mensen binnendruppelen. Met uitzondering van de harde kern achter een van beide doelen die 90 minuten onophoudelijk zingen, reageert het gros van de voetbalfans uit de Algarve vrij ingetogen.
Bij binnenkomst las ik op een muur de woorden Bem–vindo ao inferno São Luis. Vrij vertaald ‘Welkom in de hel van Sao Luis’. Bij de confrontatie tussen de nummers zeven en veertien van de Primeira Division valt dat wel mee. Of moet ik misschien juist zeggen dat het tegenvalt? Hels of verhit gaat het er allerminst aan toe. Zowel op de tribune als binnen de witte lijnen staat het vagevuur bij de eerste competitiewedstrijd van 2024 hooguit op de waakvlam.
Portugees voetbal associeer ik wel een beetje met tackles op kniehoogte die tijdens de Afrika Cup niet zouden misstaan. Je verwacht een hoop theater. Op z’n minst een paar flinke doodschoppen. Helaas. Niets van dat alles. Het is nogal gezapig wat Farense en de tegenstander uit Barecelos op de mat leggen. Negentig minuten lang slagen beide ploegen erin elkaar het scoren te beletten. De vier minuten blessuretijd zijn al ingegaan als er alsnog een doelpunt te noteren valt. Een slippertje bij de bezoekers achterin resulteert in extremis in een enigszins geflatteerde overwinning voor de equipe uit Faro.
Dat was het dan. Al met al viel de voorstelling mij een beetje tegen. Het lekkere weer compenseerde het gemis aan spanning en sensatie echter ruimschoots.