Achter de bal aan (96/1): Halle (Saale)
Donderdag 20 juni 2024
De tweede groepswedstrijd op het EK brengt het Nederlands elftal naar de voormalige DDR, naar Leipzig. Niet bepaald naast de deur. Toch zijn er meer dan 40.000 Nederlanders in aantocht, als ik de berichten in de diverse media mag geloven. In Peissen valt daags voor de kraker met de Fransen nog helemaal niets van Oranjegekte te merken.
Vandaag precies een jaar geleden zag ik de Deutsche Nationalmannschaft in Gelsenkirchen schutteren en kansloos met 2-0 verliezen in een oefenpot van Colombia. De stemming in de Heimat is op dat moment erg negatief. ’s Lands voetbalhelden zijn verworden tot de nationale kop van Jut. Drie maanden later, als ook Japan de hopeloze Duitsers tot een figurantenrol veroordeelt, staat bondscoach Hansi Flick op straat.
Twaalf maanden en twee EK-zeges later feiert de Bild-Zeitung unsere Achtelfinal–Helden. Onder de nieuwe Nationaltrainer Julian Nagelsmann droomt ineens heel Duitsland van een nieuw Sommermärchen. Het kan snel omslaan. Opportunistisch gedrag van voetbalfans is geen typische eigenschap van al die duizenden Nederlanders die Oranje dezer dagen achterna reizen.
De bewuste voetbalavond in Gelsenkirchen kreeg vorig jaar trouwens een vervelend staartje. Op de weg terug naar Nederland ging het kort voor Emmerich behoorlijk mis. Een dodelijk ongeval op de snelweg. De politie sloot de hele A3 af. We stonden de halve nacht in de file. Uiteindelijk moesten bestuurders van personenauto’s omkeren, terugrijden en bij Rees via donkere landweggetjes hun weg vervolgen. De zon ging alweer op toen ik tegen vijf uur ’s ochtends eindelijk in Apeldoorn terugkeerde.
Vandaag, op weg naar Leipzig, blijft ellende ons bespaard. Kort fileleed bij Twello en bij Helmstedt, bij de vroegere inner-Deutsche Grenze, mag de naam leed niet eens dragen. Grenscontroles, zoals vier dagen eerder op weg naar Hamburg, blijven geheel achterwege. Het valt mee op het meer dan 500 kilometer lange traject naar Peissen, mijn slaapplaats voor de komende twee nachten. Ik ben wel blij dat ik niet zelf dat hele eind hoef te rijden. Jarenlang reisde ik Schalke 04 door heel Duitsland achterna. Tegenwoordig ben ik er niet meer zo’n liefhebber meer van om uren achtereen achter het stuur te zitten. Ik word ook een dagje ouder. Gelukkig vindt mijn vaste reisgenoot Erik het niet bezwaarlijk om te rijden.
Vandaag blijven mijn EK-belevenissen beperkt tot tv kijken. Slovenië – Servië is al afgelopen bij aankomst in het CREO Hotel. Voor Engeland – Denemarken en Spanje – Italië ga ik eens goed zitten. Die Spanjaarden zijn muy fuerte. Op allerlei filmpjes op internet zie ik hoe zo’n 40 kilometer verderop Leipzig al aardig oranje kleurt. Wij pakken morgen de trein vanaf Halle. Lekker relaxt. Zo hebben we geen last van files en parkeerproblemen.
Ik ben twee keer eerder in de huidige Red Bull Arena voetballen wezen kijken. De eerste keer, in 1993, was nog in het oude Zentralstadion. Ooit konden er 100.000 toeschouwers in de grootste sporttempel van de voormalige DDR. Toen ik VfB Leipzig, dat na de Wende een seizoen in de Bundesliga uitkwam, er bijna 31jaar geleden tegen SC Freiburg zag spelen, was het zaakje al behoorlijk in verval. Zeg maar gerust dat het op instorten stond. De houten banken waren zo verrot dat toeschouwers goed moesten uitkijken dat ze er niet dwars doorheen zakten.
Bij mijn tweede bezoek, ook alweer elf jaar geleden, had de door velen verfoeide producent van energiedrankjes al zijn intrede gedaan. Tijdens dat onderonsje in de derde Liga tussen die Bullen en Preussen Münster ging het er erg verhit aan toe. Het kwik steeg op die bewuste julimiddag in 2013 tot 35 graden. In mijn auto op de parkeerplaats stond de thermometer na afloop van de wedstrijd zelfs op 40 graden! Toen ik het stuur aanraakte, brandde ik bijna mijn handen. Zó heet was het.
Het is daarom een hele een geruststelling dat de temperatuur morgen bij Nederland – Frankrijk volgens Weerplaza oploopt tot hooguit 29 graden. Eindelijk zomer!