Achter de bal aan (97/2): Wolfsburg
Zondag 23 juni 2024
Met meer dan 30 miljoen aanvragen voor toegangskaarten ben ik zeker niet de enige voetballiefhebber die tijdens EURO2024 (bijna) overal naast heeft gegrepen. Tussen de twee Oranjeduels in Leipzig en Berlijn heeft dit een voetbalvrije zondag op Duitse bodem tot gevolg. Van het alternatieve Volkswagens kijken in Wolfsburg raak ik nochtans niet echt onder de indruk.
Ik maak vandaag optimaal gebruik van mijn aangeschafte Deutschland-Ticket. Erik kan de auto laten staan. Althans, hij hoeft enkel de 2,5 kilometer vanaf het hotel naar de parkeerplaats van het in een verregaande staat van ontbinding verkerende stationnetje te overbruggen. Vanaf Barleben hoppen we op en neer naar de Volkswagenstad, zo’n 65 kilometer verderop. De hele dag tegen de muren van een hotelkamer aankijken, heeft ook weinig zin.
Als bestemming voor een toeristisch uitstapje valt Wolfsburg niet aan te raden. Ik ben in Duitsland weleens in meer bruisende oorden geweest. Doe mij München, Hamburg, Frankfurt, Hannover, Stuttgart of Leipzig maar. In die steden valt beduidend meer te beleven. Berlijn idem dito. In de hoofdstad gaan we morgen alvast op verkenningstocht. Ik vermoed dat de spelers van het Nederlands elftal, die gedurende dit EK uitgerekend in Wolfsburg verblijven, in hun hotel wel voldoende vertier hebben om optimaal gemotiveerd aan de aftrap van hun wedstrijden te verschijnen.
Als fervente groundhoppers vinden wij troost in een rondgang langs de oude en nieuwe stadions van de plaatselijke VfL. Sinds ik Schalke 04 er in 2004 voor de eerste en enige keer zag spelen is er flink wat bijgebouwd. Het AOK-Stadion, waar Oranje traint, was er twintig jaar geleden nog niet. Het oude VfL-Stadion aan de Elsterweg was, toen ik S04 er op een gure herfstavond in 1998 een punt zag wegkapen, al totaal ongeschikt voor het bedrijven van professioneel voetbal.
Van het Volkswagen Museum, dat tot Wolfsburgs toeristische highlights behoort, raak ik evenmin opgewonden. Nou ben ik al niet bepaald een autoliefhebber, als museumbezoeker verwacht ik anno 2024 toch iets interactievers. In plaats daarvan mag ik er rondkijken in een soort van oversized showroom waar een 150-tal exemplaren staat uitgestald van de 21 miljoen Kevers en andere VW-modellen die de afgelopen 80 jaar van de loopband zijn gerold. Zou het trouwens toeval zijn dat de periode 1940-1945 ontbreekt in het chronologische overzicht over de ontwikkeling van het concern dat op plakkaten in een gang hangt?
Om half twee zitten we alweer in de trein terug. In plaats van uit te stappen in Barleben reizen we mee tot het eindstation, drie haltes verder. In Magdeburg is op deze zonnige zondagmiddag echter ook niet bijster veel loos. Al komen we in het nagenoeg uitgestorven centrum wel een handjevol jongens en meisjes tegen die trots in het shirt van het Duitse elftal paraderen. Het mag weer. Onze oosterburen vinden het weer hip om zich als voetbalsupporter te outen. Nadat de ’toplanden’ Schotland en Hongarije er tijdens de eerste twee EK-duels aan moesten geloven, lijkt het nationale zelfbewustzijn weer helemaal terug. Vanavond gaat het tegen de Zwitsers om de poulewinst. Ik zie ook dagelijks meer vlaggen op auto’s, fietsen en balkons van woningen. Het Schwarz–Rot–Gold wordt weer fier gehesen.
Kort voor de tweestrijd tegen de Eidgenossen appt Jeroen Burghout, assistent-trainer van SC Cambuur, me dat hij ergens in de Haupstadt voor een groot scherm in een fanzone staat. Zelf bekijk ik de laatste groepswedstrijd van de Mannschaft en de Nati op m’n hotelkamer. Het is genieten van de deskundige beschouwingen van de Duitse Leonne Stentler, die namens de ARD met Weltmeister van 2014 Bastian Schweinsteiger op het veld het analytische gedeelte voor haar rekening neemt. Ik ga bijna denken dat deze Esther Sedlaczek het bewijs levert dat er best wel vrouwen bestaan die iets zinnigs over voetballen te vertellen hebben…