Achter de bal aan (11): London SE16, United Kingdom
28 maart 2016
Eén van de mooie dingen aan London is dat je er als voetbaltoerist regelmatig twee wedstrijden op één dag kunt meepakken. Het is alleen zaak om rekening houden met de enorme afstanden die je dient te overbruggen. Juiste inschattingen maken van de reistijden, is wel handig. Maar na een keer of dertig gaat me dat wel redelijk af. Onvoorziene omstandigheden daargelaten weet ik wel zo’n beetje wat ik ondergronds en bovengronds kan verwachten.
Binnen London ben je al gauw een uur of anderhalf uur onderweg om met de metro of trein van bestemming A naar bestemming B te komen. Bovendien moet je altijd rekening houden met delays, cancellations, shortages of platforms en werkzaamheden aan het spoor. En altijd uitkijken bij het uitstappen! Mind the gap. Heel wat reizigers van London Underground komen tussen wal en schip terecht. Minding the gap won’t hurt you. Last year there were 152 gap-related injuries. Take care on the Underground staat niet voor niets op fraaie billboards op tal van stations te lezen.
Van Barnet in het noordwesten van de stad naar Millwall in het zuidoosten moet je minimaal een uur uittrekken. Met de Jubilee Line (de grijze lijn) bestaat de mogelijkheid om in één ruk door te reizen vanaf Canons Park, het dichtst bij het stadion van de Second Divisionclub gelegen Tubestation, naar treinstation London Bridge. Achttien haltes maar. Op London Bridge stap je over op de trein naar South Bermondsey, vanwaar je te voet slechts enkele minuten bij de nieuwe Den verwijderd bent. Bijkomend voordeeltje is dat mijn One Day Travelcard ook geldigheid geniet voor de trein. Bespaart toch mooi 6 Pond voor een return ticket.
Die 3 kilo kan dan op z’n beurt mooi weer besteed worden aan het fraaie boekwerkje dat verkocht wordt als programma (3 Pond, 84 pagina’s dik!). En voor wat ik overhoud, doe ik me bij de snackcaravan bij de spoortunnel op Bolina Road tegoed aan een kingsize bak patat met een hotdog. Wie niet te zeer let op de groezelige jongedame achter de toonbank, kan zo’n ouderwets lekkere vette hap vast en zeker prima waarderen.
In sportief opzicht brulden The Lions gedurende hun bestaan slechts met wisselend succes. Het afgelopen seizoen degradeerde Millwall weer eens naar het derde profniveau. Qua supporters herbergt London SE16 het neusje van de zalm… De eigen fans bezorgden de club in de afgelopen 131 jaar een bedenkelijke reputatie. Het was ooit de club van de havenarbeiders uit het ruige zuidoosten van de Engelse hoofdstad. De rauwheid van het keiharde dagelijkse bestaan vond in al z’n gewelddadige facetten navolging in de straten rondom New Cross, waar het oude stadion lag. Aanhangers van de tegenpartij die het lef hadden om zich in deze niet geheel ongevaarlijke buurt te wagen, wachtte standaard een warm onthaal. Met de complimenten van het huis…
Gevaarlijk wil ik het anno 2016 niet noemen. Voor Burton Albion, de tegenstander van vanavond, lopen hardcore en old school hooligans niet bepaald warm. Dat The Brewers na 37 gespeelde wedstrijden de ranglijst van de Sky bet League 1 aanvoert, verandert daar weinig aan.
Het rauwe van weleer is desondanks niet totaal verdwenen. Ik ken weinig clubs waar de toeschouwers zo mooi kunnen schelden als bij Millwall. Het gebeurt aan één stuk door. The Lion’s roar die door the Den galmt is fameus en berucht tegelijk. Ik kan me goed voorstellen dat het gebrul van 8000 grommende leeuwen op tegenstanders intimiderend werkt. Persoonlijk heb ik niet zo veel moeite met grofgebekte mensen, zolang ze het maar netjes houden… Voor mijn part fucken ze zich helemaal wezenloos. Op het refrein van Rod Stewarts ‘Sailing’ brengt de home crowd ook meermaals z’n lijflied ten gehore: No one likes us, we don’t care.
Tegen Burton Albion laten The Lions hun tanden zien en bijten ze door: 2-0. Door de zege blijft Millwall op een klassering staan (vijfde) die aan het einde van het seizoen recht geeft op het spelen van play-offwedstrijden om promotie.