Voor wie het niet wist, de Spaanse hoofdstad heeft méér in huis dan alleen Real en Atlético. Bernabéu en Vicente Calderón imponeren meer vanwege hun omvang. Het Campo de Fútbol Vallecas, zoals de enigszins bouwvallige thuishaven van Rayo Vallecano na het afscheid van voorzitster Teresa Rivero heet, spreekt daarentegen tot de verbeelding door zijn geheel eigen sfeer en charme.
Knus. Volks. Cult. Maagdelijke witte shirts met de diagonale rode baan. Ché Guevarra als stamgast op de tribune. Wat Sankt Pauli is voor Hamburg en Union voor Berlijn, zo’n rol vervult Rayo Vallecano met verve in Madrid. Vanuit metrohalte Portazgo loop je zo tegen de achterkant van de Tribuna Lateral aan. Twee ringen. Boven op elkaar gestapeld. Esto es Vallecas schreeuwt de graffiti op het grijze beton.
Madrids derde club staat elk thuisduel minimaal 45 minuten met de rug tegen de muur. Ongeacht het wedstrijdverloop. Aan de oostkant van het stadion ontbreekt namelijk een tribune. Op de enorme wand die de goal van de achterliggende flatgebouwen scheidt, staat in gigantische rode letters de woorden JUNTOS PODEMOS. Vrij vertaald: samen kunnen we het. Ofwel ‘wir schaffen das’, zoals Frau Merkel in Duitsland pleegt te zeggen.
Op de frisse maandag waarop ik de Franjirrojos aan het werk zie, maakt Rayo Vallecano deze woorden niet waar. Córdoba steelt met het kleinst mogelijke verschil de punten in Vallecas. De laatste van de in totaal drie seizoenzegs van de promovendus en latere degradant. Een bijzonder gedenkwaardige avond in Madrid derhalve.
12 januari 2015 Rayo Vallecano – Cordoba CF
I was there…