Tussen Berg en Bos: Voorzorgsmaatregelen

By | 19 januari 2016

Ik dreig zaterdag mijn 50e verjaardag te moeten vieren. Je zou geneigd te zijn zoiets een mijlpaal te noemen. Een halve eeuw jong. Het is niet niks. Een heugelijke gebeurtenis. Het zal wel. Anderen zullen dat misschien niet begrijpen, maar zelf zie ik het niet zo. Door schade en schande wijzer geworden kijk ik tegenwoordig wat anders tegen het leven aan. Pessimistischer. Ik ben weliswaar van plan om 100 te worden en zit dus pas halverwege, maar zoveel valt er momenteel niet te vieren. Al met al wordt het er niet gezelliger op.

Het is al een klein wonder dat ik het afgelopen weekend heb overleefd. Er kwamen zondag immers wat schreeuwers en tegenschreeuwers in Apeldoorn demonstreren. De krant waarschuwde er de hele week voor. Het grensde bijna aan hysterie. Massahysterie omwille van een handjevol potentiële oproerkraaiers. En wanneer de krant dagen achtereen toeschrijft naar burgeroorlogachtige toestanden die ons te wachten staan, dan moeten we zulke geluiden natuurlijk wel serieus nemen. Wie ben ik om aan zulke wijze woorden te twijfelen?

Het is daarom maar goed dat een gewaarschuwd mens voor twee telt. Zodoende was ik niet alleen. Met z’n tweetjes hebben we derhalve alle denkbare voorzorgsmaatregelen getroffen. Loopgraven gegraven. Deuren gebarricadeerd. Zandzakken voor de ramen. Proviand ingeslagen om de rest van de winter niet te hoeven verhongeren. En wat gebeurt er? Niks! Hé-lé-máál niks! Laat ik me nota bene bang maken, zoals de overheid tegenwoordig iedereen angst aanjaagt, blijkt het loos alarm. Verheug je je er nota bene op dat zo’n alom gerespecteerde anti-fascistische knokploeg eventjes orde op zaken komt stellen, gedraagt de hele kudde zich als makke schapen. Op wie kan ik in vredesnaam nog bouwen en vertrouwen wanneer zelfs de meest onbaatzuchtige en idealistische pijlers van de samenleving het al laten afweten? Ze laten je nota bene in de steek waar je bijstaat!

En ondertussen neemt het onderlinge wantrouwen tussen mensen maar toe. Onverdraagzaamheid groeit zienderogen. Bizar hè! De waanzin regeert. Het lijkt wel of de wereld steeds gekker wordt. Alsof dat niet genoeg verontrust, mogen Nederlandse winkeliers sinds 1 januari geen gratis plastic draagtassen meer uitdelen. Wie verzint zoiets? Of zo’n ingreep wél een bijdrage levert aan de wereldvrede… Kom nou toch gauw. Er blijven veel te veel zakken in omloop die ons al zo ernstig aangetaste leefmilieu onverminderd schaden. Die samenscholing van afgelopen zondag bewees het maar weer eens.

Ik vind het prima hoor, die betweters die constant alles goed blijven praten wat fout gaat. Jammer dat hun inlevingsvermogen met betrekking tot mensen die het minder voorspoedig vergaat vaak nogal te wensen over laat. Begrip hebben voor anderen is inderdaad een uiterst rekzaam begrip. Iedereen die de zekerheid kent dat elke de maand keurig zijn salaris wordt bijgeschreven op zijn bankrekening, heeft makkelijk praten. Die mag zich gelukkig prijzen in het Nederland van 2016. Zulke mensen zouden eens moeten beseffen hoe bevoorrecht ze zijn. Totdat ze zelf aan de beurt komen. En zich noodgedwongen het bloed onder de nagels vandaan moeten laten halen door allerlei instanties. Moet je eens opletten hoe gauw meningen dan radicaal omslaan. Echt, zoiets wens je zelfs je ergste vijand niet toe.

Wie zoiets vervelends te wachten staat, is nog niet jarig. Ik wel. Bijna, althans. Ik ben benieuwd wat de komende 50 jaren me gaan brengen. Ik kijk er vol spanning naar uit.

© RK

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *