Achter de bal aan (7): Manchester, United Kingdom
25 maart 1989
Het seizoen 1988-1989 is het derde jaar waarin Alex Ferguson aan roer staat op Old Trafford. Schotten hebben de naam zuinig te zijn, maar de United-boss is alles behalve gierig wanneer het op het winnen van prijzen aankomt. In de 24 jaar die volgen wint de man uit Glasgow met United alles wat er te winnen valt: 13 landstitels, 5 FA Cups, 4 League Cups, 10 Community Shields, 2 Champions Leagues, 1 Europa Cup II, 1 Europese Super Cup, 2 wereldbekers voor clubteams.
In maart 1989, wanneer ik met de Apeldoornse ‘harde kern’ van Go Ahead Eagles voor het eerst in the city of Manchester aanbeland, staat Fergussons Theatre of Dreams nog volop in de steigers. Engelands populairste club teert op het verleden. Vergane glorie. Een sleeping giant. Met the Busby Babes als vage schimmen uit betere dagen. En George Best als triest symbool van wat in een mensenleven allemaal mis kan gaan. The Red Army wacht dan al 22 jaar op een nieuw landskampioenschap. De periode van droogte dreigt zo zoetjes aan een obsessie te worden.
Het zijn simpelweg andere tijden dan nu. De Barclays League Division One, zoals de hoogste Engelse speelklasse in 1989 bekend staat, verbleekt in alle denkbare opzichten bij de poenerige Barclays Premier League van nu. Zelfde sponsor, totaal andere werelden. Hetzelfde geldt voor Manchester-toen en Manchester-nu. Een kwart eeuw geleden rijden er vanuit dowtown Manchester gammele treinen in plaats van moderne trams. Qua reistijd maakt het weinig uit op het traject Deansgate-Old Trafford, alleen de omgeving onderging sindsdien een grondige metamorfose. Het decor bestaat dan uit vervallen fabrieksgebouwen uit een welvarend industrieel verleden. Troosteloosheid troef. Kenmerkend voor heel Engeland onder Margareth Thatcher. Een kleine drie decennia later heeft dat plaats gemaakt voor alles wat trendy en hip is.
Aan de toeschouwersaantallen bij ManUtd is het verval nooit af te lezen geweest. Ook in die donkere dagen trekt de club het publiek als een magneet naar zich toe. Met tienduizenden tegelijk vinden ze hun weg naar het stadion. ‘Just follow the crowd’, had de landlord van de pub waarin we overnachtten ons uitgelegd. Gewoon de massa volgen. Eerst langs the Old Trafford Cricket ground. Dan loop je er als het ware vanzelf tegenaan. Het heilige der heiligen. De machtige kazerne van Fegusons Rode Leger…
Een programmaboekje, de United Review, kost slechts 60 pence. Voor een handjevol ponden staan we binnen. Voetballen is in die tijd nog betaalbaar voor de gewone man. Voetballen is in 1989 nog een volkssport in Engeland. Welgestelden hebben John modaal nog niet van de tribunes verdreven. Aan kaartjes doen ze niet bij de kassa’s. Just pay at the turnstiles. Dan gewoon doorlopen. Zelfs tegen het nietige Luton Town, die middag de tegenstander, bevolken om en nabij de 40.000 toeschouwers Old Trafford.
De gloriedagen onder Feguson moeten weliswaar nog aanbreken, van spektakel is het publiek altijd verzekerd bij elke willekeurige thuiswedstrijd van Manchester United. Bryan Robson, Brian McClair of Mark Hughes, de helden uit die dagen, stropen de mouwen op, zetten hun bitjes recht in de mond en trekken vol overgave ten aanval. Niks geen risicoloze balletjes breed à la Dailey Blind. No way! Zeventig procent balbezit? Who cares? De kortste weg naar de goal van de tegenstander. The United way!
Nee, vroeger was niet alles beter, zeker niet. Om naar te kijken is het voetballen van Manchester United wél beduidend leuker dan tegenwoordig. Een regelrechte verademing in vergelijking met het slaapverwekkende geschuif onder Louis van Gaal. That’s a fact…