Fantastisch, zo’n sportweekend! Het begon vrijdagavond ergens in Zuid-Limburg met een zaalvoetbalthriller die z’n weerga niet kende. Gisteravond eindigde het in de Adelaarshorst met Go Ahead Eagles tegen FC Volendam. Tussendoor zag ik AGOVV verliezen in Stroe, volleybalsters Lisette Stindt en Kathy Bonsen in gepaste stijl afscheid nemen van Coolen Alterno en een zondagsschot van Ugchelense makelij de zondagmiddag van Heerde-trainer Gerrit Brouwer vergallen.
Op de een of andere manier verveelt het zelden. Zo’n weekend langs de sportvelden blijft fascineren. Het blijft steeds opnieuw een belevenis. Ik hoef helemaal niet naar Amsterdam, Rotterdam of Ermelo om een sportieve topmiddag of -avond te beleven. Bij WSV’s zaalvoetballers, Alterno’s volleybalsters of de amateurvoetballers van AGOVV of Albatross vermaak ik me doorgaans prima.
Het zit ‘m vaak in kleine dingen. Sport is en blijft emotie. Onvoorspelbaar. Onvoorstelbaar. Winnen en verliezen. Uitzinnige vreugde en intens verdriet. Het ligt vaak zó verschrikkelijk dicht bij elkaar. Vraag maar eens aan die zaalvoetballers van WSV hoeveel er in één minuut kan gebeuren. Hoe luttele seconden het verschil bepalen tussen wel óf geen kampioen worden. Of hoe druk en spanning hun uitwerking hebben op de prestaties van ordinaire voetballers of volleybalsters. Niet alles valt voor te programmeren. Het blijft mensenwerk. Mensen stijgen soms boven zichzelf uit, maar het kan ook zo maar gebeuren dat het misgaat op momenten waarop het eigenlijk niet mis mag gaan.
Hoe de gemoederen vrijdagavond bij die zaalvoetbaltopper in Melick bij tijd en wijle hoog opliepen, ik vind dat juist mooi. Heerlijk. Prachtig. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Nou is het tegenwoordig uit den boze om kritiek uit te oefenen op scheidsrechters. Maar wanneer arbitrage straffeloos toestaat dat spelers rücksichtslos met twee benen inkomen op een tegenstander, verwondert het mij niets dat iemand vanaf de tribunes op een gegeven moment een gratis consumptie weggeeft. Irritaties komen nooit vanzelf. Zeker wanneer er toch al veel spanning aan een wedstrijd kleeft, kan de vlam bij het minste of geringste in de pan slaan.
Het mag niet. Het valt niet goed te praten. Maar we moeten zulke incidentjes ook weer niet dramatiseren en overwaarderen. Ik zat in dat veel te krap bemeten Limburgse sporthalletje precies tussen beide supporterskampen in. Ik heb me op geen enkel moment bedreigd gevoeld. Er stond wél een kampioenschap op het spel. Zoiets brengt emoties met zich mee. De zindering is alom voelbaar. Adrenaline raakt over het kookpunt. Supporters leefden misschien iets té uitbundig mee. So what! Hoe zo’n Joey Ngarigota in die heksenketel optrad als vredesstichter. In één woord: geweldig. Hij pakte een microfoon en maande alle opgewonden standjes tot kalmte. Ze luisterden. Soit. Klaar.
Niks geen gekunsteld gedoe. Gewoon spontaan. Recht uit het hart. Welgemeend. Met respect voor vriend en vijand. Betere ambassadeurs dan Joey Ngarigota en zijn broer Reza kan een vereniging zich nauwelijks wensen. Hoog tijd dat de broers eens een ‘oeuvreprijs’ krijgen bij de jaarlijkse sportverkiezingen van de Gemeente Apeldoorn, zou ik denken. Als iemand bijdraagt aan integratie en verdraagzaamheid in Apeldoorn, zijn zij het wel. Overheden hebben altijd hun mond vol over sociaal-maatschappelijke taken van sportclubs, de Ngarigota’s brengen het met hun voetbalvrienden in de praktijk ten uitvoer. In samenspel met Stimenz werkt WSV er aan mee dat Apeldoornse jongeren elkaar op straat sportief ontmoeten.
Jammer dat de bestuurders van de vooral door henzelf zo geprezen Sportstad Apeldoorn zo weinig oog hebben voor wat er in hun eigen dorp speelt. Die prestigieuze gemeentelijke sportfeestjes leveren lokale sportverenigingen zelden of nooit iets tastbaars op. Hartstikke leuk natuurlijk, die Giro. Maar als je dan ziet hoe krampachtig ze zo’n happening proberen op te tuigen, dan hou je als Apeldoorner toch je hart vast. Dan kijk je met angst en beven vooruit naar het moment waarop een wethouder met het schaamrood op de kaken verkondigt met hoeveel het budget ditmaal overschreden is… Zelfs onze dorpspastoor probeerde gisteren in het dagblad voor Harderwijk en omstreken straatwijs te lijken door zijn roze bril op te zetten. Ons plaatselijke geweten deed nog maar eens een oproep aan al zijn volgelingen om op 6, 7 en 8 mei vooral te komen kijken.
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik het als sportliefhebber best geinig vind dat de Giro d’Italia dit jaar in Apeldoorn start. Het betreft dan weliswaar geen Tour de France, maar toch. Zoiets maak je natuurlijk niet elke dag mee. Als het droog blijft kan het maar zo zijn dat ik bij de proloog ergens langs de weg ga staan. Nadeel van zo’n wielerspektakel vind ik alleen dat je er live zo weinig van meekrijgt. Zeker bij zo’n tijdrit. Dan zie je die renners stuk voor stuk voorbijflitsen, zonder dat je notie hebt van het wedstrijdverloop en de gereden tijden. Thuis voor de tv krijg ik een veel overzichtelijker in beeld wat er tussen de start bij Omnisport en de finish aan de Loolaan gebeurt. Hopelijk denkt de organisatie er daarom wel aan om beeldschermen langs het parcours te plaatsen, zodat het publiek goed geïnformeerd blijft. Maar ach, gezien alle bij de Gemeente Apeldoorn gebundelde know how komt dat ongetwijfeld helemaal goed. Wie durft daaraan te twijfelen?
Of die Giro Apeldoorn nou wel of niet op de kaart gaat zetten, slapeloze nachten krijg ik er niet van. Ik kijk net zo lief naar WSV/Shoepimp, Coolen Alterno, AGOVV of Albatross. Daar beleef ik minstens evenveel plezier aan.
© RK
Volgend weekend dan maar de tuin van je moeder doen.