Waar een beetje media-aandacht al niet goed voor kan zijn. Getuigt het van een hoge mate van wereldvreemdheid dat de naam Ebru Umar tot vorige week bij mij geen belletje deed rinkelen? Moet ik me nou schuldig voelen dat ik de Libelle niet lees? Blijkbaar bepalen zulke welbespraakte dametjes anno 2016 de norm. Na alle opgeklopte heisa over de arrestatie van madame in Turkije valt zelfs voor elke zwakbegaafde wel te begrijpen waarom sommige mannen de voorkeur geven aan mals geitenvlees en er niet voor kiezen zich met huid en haar te laten verslinden door een piranha. Het gaat in Nederland duidelijk niet om wát iemand zegt, maar wié iets zegt.
Neem dat hele gedoe laatst met Johan Derksen. Zo’n beetje heel Nederland stond op z’n achterste benen, terwijl Derksens uitspraken steeds meer uit de context gerukt werden. Nuance is ver te zoeken. Onkunde stuitend. Kunnen mensen nou niet goed luisteren? Of willen ze eenvoudigweg niet luisteren? Een kwalijke kwaal waar veel Nederlanders en nóg veel meer medelanders aan lijden. En maar blèren. En maar kakelen. En maar kwaken. Als Derksen lid van de PvdA was geweest, had geen haan gekraaid naar zijn uitspraken over onschuldige verkleedpartijtjes bij het douchen na een voetbalwedstrijd.
De Harderwijker editie van het Algemeen Dagblad gaf recent weer een stuitend voorbeeld van zelfcensuur en moedwillig wegkijken. Of hoe moet ik het noemen hoe ze een schandalige aanslag op de tenen van een talentvol scheidsrechter vakkundig wegmoffelen? Beschamend? Typerend? Hoe valt te verklaren dat professionele journalisten een bepaald elftal van een gerenommeerde voetbalclub uit een populair Veluws dorp angstvallig ontzien? Lafbekken. Hoegenaamd politiek correct zijn. Bestaande gevoeligheden niet nog eens extra aandikken.
Wanneer zo’n Christine Ros kloten zou hebben, moet ze in een van haar spraakmakende columns eens de vloer aanvegen met de korte lontjes die zo vaak ontploffen. Maar nee hoor, de Stentors eigen Ebru Umar beledigt weerloze ouderen. Dé bevolkingsgroep bij uitstek waar in Nederland wél ongegeneerd tegenaan geschopt mag worden. Flink hoor. Benieuwd hoe zo’n meisje gaat stuiptrekken wanneer ze zelf ooit grijze haren krijgt. Ooit komt namelijk ook voor haar de tijd dat haar ruimdenkende leidinggevenden haar mondelinge vaardigheden niet meer appreciëren en haar zonder blikken of blozen inruilen voor een jonger, sappiger model. En wat dan?
Van Ebru kunnen we tenminste zeggen dat ze zegt waar het op staat. Recht voor z’n raap, daar hou ik wel van. Of je nou het wel of niet met haar eens bent, haar oprechtheid valt te prijzen in een wereld vol jaknikkers. Alleen die beledigingen. Moet dat nou zo nodig? Benoem iets gewoon bij zijn naam. Noem een dictator gewoon de dictator die hij is. Daarmee is de kous af, zeg je feitelijk alles al. Waarom ze als toegift de goede naam van zo’n goede man en anderen moet besmeuren, begrijp ik niet. Een beetje te veel van het goede.
Als ik alle aantijgingen mag geloven, is de dictator een groot dierenvriend en houdt hij er een soort geitenfetisj op na. Ik zou zeggen, laat ‘m lekker. In delen van Groot-Brittannië wordt inwoners van Wales een bijzondere genegenheid tot schapen toegedicht. Gun elke dierenliefhebber z’n persoonlijke voorkeur. Onze eigen minister-president gaat nota bene krom staan voor elk bevriend staatshoofd dat in zijn buurt komt, gun anderen dan ook hun pretjes. Of is onze zwaar bevochten vrijheid van vooroverbuigen inmiddels ook al in het geding? Mag dat ook al niet meer in Nederland?
Ik ben hoe dan ook zwaar teleurgesteld in de Partij van de Dieren. Juist uit die hoek blijft het angstvallig stil. Waar is zo’n Marianne Thieme nou op momenten waarop ze eindelijk eens wat zinnigs kan zeggen? Bij zóveel dierenleed verwacht je toch op z’n minst een krachtig statement van zo’n groot staatsvrouw. Door mensen als beesten te behandelen en dieren een menselijker bestaan te geven, proberen Marianne en haar volgelingen nota bene een betere wereld te creëren. Maar wanneer ze haar snavel eens open moet trekken, zwijgt ons sprekende barbiepopje in alle talen. De Partij van de Dieren zal wel veel te druk zijn met de voorbereidingen om het Dolfinarium de nek om te draaien. Tsja, het is me wat daar aan de boorden van het Wolderwijd. Of zal ik het maar toeval noemen dat Harderwijk méér problemen kent dan een probleem dat Johan Derksen aanstipt en het lokale dagblad niet benoemt.
Je zou denken dat burgers in een parlementaire democratie zelf wat te kiezen hebben. De praktijk wijst uit dat onze samenleving een stuk schizofrener in elkaar steekt. Denk alleen maar aan de heren Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk. De Peppie en Kokkie van de Tweede Kamer. Duidt het orakel Ebru nou specifiek op dit tweetal wanneer ze het heeft over ‘zwakzinnige eikels, Nederturkjes en mislukte nageboorten van de enorme gastarbeidersgolf’? Of begrijp ik dat verkeerd?
Met zúlke volksvertegenwoordigers kan het volk zich maar beter helemaal niet meer laten vertegenwoordigen. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat beide heren langs democratische weg gekozen zijn. Maar dat is het ‘m nou juist. Dat zijn ze helemaal niet. Er zijn mensen geweest die zo dom waren bij de vorige Tweede Kamer-verkiezingen hun stem uit te brengen op de Partij van de Armoede. Het illustere duo werd uit de fractie geschopt, gaat vervolgens onder eigen vlag verder en kan nu na de komende verkiezingen aanspraak maken op een riante wachtgeldregeling. Democratie, noemen ze zoiets. Misschien moeten we over zulke misstanden maar eens een referendum houden.
Ondertussen gaan we vrolijk door met wat we al jaren doen. Op 4 mei de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenken, op 5 mei onze vrijheid vieren. Gewoon omdat het kan, terwijl het helemaal niet zo gewoon is. Dít nooit meer, zo roepen de Mark Ruttes en Fransje Timmermansen van deze wereld ongetwijfeld weer in koor. Ja, ja. De vraag is alleen: hoe lang nog? We dreigen jammerlijk in herhaling te vervallen en lijken op de goede weg om het met z’n allen te verpesten. Die onaangename neiging tot zelfdestructie die in de mensheid opgesloten zit, kan weleens nare gevolgen krijgen. Wat is het vrije woord waard als er niks meer gezegd mag worden?
Enfin, als Donald Trump eerdaags wordt gekozen tot president van de Verenigde Staten hoeft niemand in Nederland er meer iets aan te doen. Donald Duck kwaakt ook, maar levert niet zoveel gevaar op voor de wereldvrede als deze breedbekkikker. Met zo’n demagoog in het Witte Huis laat de Derde Wereldoorlog waarschijnlijk niet zo gek lang meer op zich wachten. Dan lost elk probleem op onze aardkloot zich vanzelf op en is iedereen voor eens en altijd uitgeschreeuwd. Hoeft niemand zich meer te storen aan wat publieke figuren of clowns in de Tweede Kamer wel of niet roepen. Heerlijk toch. Zijn we van het gezeur af. Wordt het eindelijk rustig.
© RK