Ik heb een lang weekend achter de rug waarin ik veel gebruik heb gemaakt van het openbaar vervoer. Het was denk ik al wel een jaar of drie geleden dat ik in Nederland voor het laatst met de trein gereisd had. Donderdag (heen) en maandag (terug) heb ik tussen Apeldoorn en Schiphol v.v. op het spoor vertoefd. Door Noord-Ierland en Ierland, waar ik achter de bal aanging, heb ik me laten vervoeren met trein én bus. Het is weer eens wat anders dan met de auto of de fiets eropuit te trekken.
Omdat parkeren op Schiphol nóg duurder is en het qua tijden uitkwam, heb ik het er maar eens op gewaagd. Voordat ik een auto kreeg, deed ik alles met de trein. Van Groningen tot Kerkrade en van Roosendaal tot Enschede, overal heeft de NS me weleens naartoe gebracht. Andere tijden, hè. Je kon toen nog gewoon een kaartje kopen aan een bemand loket. Een retourtje Apeldoorn-Deventer kostte begin jaren ’80 geloof ik 3,25, als ik het me goed herinner. In guldens wel te verstaan! En voor een busrit volstond een strippenkaart. Die ondingen van een OV-chipkaart bestonden nog niet.
Aangezien ik niet in het bezit ben van zo’n pasje had ik twee mogelijkheden om mee te mogen met de trein naar Schiphol. Óf vantevoren een E-ticket aanschaffen en uitprinten. Óf op Apeldorp Hauptbahnhof een kaartje uit een automaat tevoorschijn toveren. Met een toeslag van 1 euro. Ik heb maar gekozen voor het laatste. 16,70 euro kost een enkele reis. In mijn geval dus 17,70 euro. Nou, vooruit dan maar. Ik moet tenslotte wat. Ik toets in waar ik naartoe wil en geef aan dat ik cash wil betalen. Tsja, en daar sta je dan met 20 euro in je handen vergeefs te zoeken naar de ‘gleuf’ om het biljet door te schuiven.
Fervente treinreizigers zullen nu al wel beginnen te gniffelen. Ja, hoe moet ik nou weten dat ik bij cashbetalingen alleen maar met muntgeld kan betalen bij zo’n automaat? En ook nog eens gepast! Vrij ongepast! Helaas, heb ik niet zoveel losse euro’s op zak. Nederland gaat met de tijd mee. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Enfin, door ergens in mijn halstasje mijn zorgvuldig opgeborgen bankpas op te sporen, valt de vertraging mee. Klaar is kees. Klaar voor vertrek. Leuker kunnen ze het niet maken, wel makkelijker. O nee, dat is een andere instantie die Nederlanders op een reis door het openbare leven constant belemmeringen opwerpt.
Neem dan het openbaar vervoer in Belfast of Dublin. Niks geen gezeur met achterlijke pasjes, of wat dan ook. In Ierland, zowel in het noorden als het zuiden, hoeft niemand allerlei kunstgrepen toe te passen om een kaartje te kopen. Vervoersbewijzen koop je daar nog ‘gewoon’ aan het loket. Afrekenen kan in veel gevallen ook bij de chauffeur in de bus of zelfs bij de conducteur in de trein.
En dan die prijzen? Voor welgeteld 23 euro reis ik met Aircoach per bus van Belfast naar Dublin – en ’s nachts (in aansluiting op de interland Ierland – Nederland) weer terug. Voor een dagkaart met het openbaar vervoer in Dublin ben ik 5 euro kwijt. Daarvoor mag ik een hele dag onbeperkt per bus of de trein door de Ierse hoofdstad toeren. In Belfast brengt Ulsterbus voor een Adult Day Ticket 3,40 Pond in rekening, pak ‘m beet 4,50 eenheden van ons Europese wondergeld. Maar wat te denken van zondagse treinreizen in Noord-Ierland? Voor slechts 9 Pond (minder dan 12 euro) mogen treinreizigers de hele dag kriskras het land door. Nu kan ik tenminste ook nog eens zeggen dat ik in (London)Derry ben geweest. Met stops in Antrim, Ballymena, Cullybackey, Ballymoney, Coleraine, Castlerock en Bellarena. Ik bedoel maar.
Echt, die wijsneuzen bij het Ministerie van Verkeer en Waterstaat die bij ons in Nederland steeds wat nieuws verzinnen, die sporen echt niet…
© RK