Vandaag 28 jaar geleden
Er zijn van die gebeurtenissen die je een leven lang bijblijven. De val van de Berlijnse Muur, 9/11, de moord op Pim Fortuyn. Voor mij behoort de halve finale op het EK van 1988 tussen West-Duitsland en Nederland ook in dat rijtje. Wat zoiets banaals als een eenvoudig voetbalwedstrijdje kan losmaken, daar is déze ene klassieker het best denkbare voorbeeld van. Het Nederlands elftal en Nederlandse clubs hebben in de loop der geschiedenis heel wat gedenkwaardige prestaties op de mat gelegd. Bij geen enkele van al die successen gaat een heel volk zó massaal uit z’n dak als op de onvergetelijke 21e juni 1988 het geval is. Nederland wordt na 1945 opnieuw bevrijd. Opa krijgt z’n fiets terug. Genoegdoening voor de verloren WK-finale van 1974. ‘Wordt dít dan de beslissing…’ en ‘het Volksparkstadion is van Oranje!’ De woorden van Evert ten Napel klinken door tot in de eeuwigheid. Ik heb de beelden nadien ontelbare malen teruggezien. Ik heb de videoband grijsgedraaid. Ik kon er geen genoeg van krijgen.
De beelden van de dag zelf staan voor altijd op het netvlies geprint. Ik kan de film zo terugdraaien. Van het moment waarop ik met Ronald bij Oldenzaal de grens over rijd tot de ‘derde helft’ in de nachtelijke uurtjes op de Reeperbahn. Over hoe Ronald Koeman z’n achterwerk afveegde met het shirt van Olaf Thon is nadien veel gezegd en geschreven. Over hoe het broekje van Ruud Gullit toevallig in het bezit kwam van niemand minder dan Richard Thannhauser, kunnen eveneens kostelijke anekdotes worden opgerakeld.
Officieel krijgt de KNVB slechts 6000 kaarten toegewezen. Veel meer Nederlanders weten een ticket te bemachtigen. Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat Oranjesupporters ooit nog eens zó tekeer zullen gaan als op deze legendarische dinsdagavond in Hamburg. Meer dan 40.000 Moffen worden compleet onder de tribune gezongen. En hoe Marco van Basten één minuut voor tijd de winnende goal maakt… Duitser dan Duits! Vanbastisch! Zó’n ontlading maken we nooit meer mee.
De overnachting in een hotel midden op de beroemde en beruchte Reeperbahn gaat evenmin ongemerkt voorbij. Al is overnachten in deze niet helemaal de juiste benaming, van slapen komt namelijk niet zoveel terecht. Het gaat er hevig aan toe. Het gaat de hele nacht door. Een pub vlakbij het hotel ondergaat een grondige verbouwing. Vanaf m’n balkonnetje heb ik prima zicht op hoe tientallen Duitse skinheads de aanval inzetten op het etablissement, waar Nederlanders en Ieren zitten te feesten. Barkrukken vliegen dwars door de ruiten. Bezoekers zoeken een veilig heenkomen. Chaos. Glasgerinkel alom. Slechte verliezers, die Moffen. Het neonlicht van de Kiez blijft ondertussen gewoon flikkeren.
Het wordt al licht als ik op een straathoek de vroege edities van de Bild-Zeitung en de Hamburger Morgenpost bemachtig. 1:2 Bitter! Raus kopt Bild. Bitterzoet, zo hadden ze beter kunnen schrijven…
21 juni 1988 West-Duitsland – Nederland
I was there…