Vandaag 24 jaar geleden
Nederland hoeft op het EK van 1992 in de halve finale alleen nog maar eventjes van Denemarken te winnen om het toernooi de gedroomde finale tegen Duitsland te bezorgen. Het loopt in Göteborg iets anders dan verwacht…
Na twee weken in de ‘wildernis’ in Stenstorp te hebben gebivakkeerd, krijg ik gezelschap van Hans. Nadat ik ’s nachts, c.q. ‘s ochtends om 4 uur ben teruggekeerd uit Stockholm waar ik Duitsland ten koste van het gastland als eerste de eindstrijd zie bereiken, sta ik om kwart over 8 alweer op het station van Fallköping om Hans op te halen. Rond het middaguur rijden we met de auto naar Göteborg. Hoewel Hans nog niet in het bezit is van een ticket voor het duel tegen de Denen, kost het hem weinig moeite een toegangsbewijs te bemachtigen. Voor 200 Kronen slaagt hij erin een kaartje te vinden, omgerekend zo’n 70 gulden, pak ‘m beet 30 euro. Normale prijs: 110 Kronen. Er zijn kaarten in overvloed.
Er dan nog vanuit gaand dat Nederland de finale gaat halen, gaan we eveneens op zoek naar finalekaarten. Dát blijkt lastiger. Zelfs zwarthandelaren moeten nee verkopen. Het spreekwoord luidt niet voor niets: wie zoekt, zal vinden. Het kost echter het nodige speurwerk voordat we beet hebben. Bezitters van de felbegeerde stukjes papier vragen doodleuk 1000 tot 1500 Kronen. Op het moment dat iemand staanplaatsen aanbiedt voor 500 Kronen (170 gulden) slaan we daarom maar toe. Goedkoper zullen we ze waarschijnlijk niet meer vinden. Het blijken achteraf kaarten voor een verkeerde finale!
EURO92 krijgt niet de droomfinale waarop iedereen rekent. De Denen kegelen de titelverdediger uit Nederland na strafschoppen uit het toernooi. Peter Schmeichel ligt hinderlijk in de weg. Uitgerekend Marco van Basten mist de beslissende pingel.
De klap komt hard aan bij de aanwezige Oranjefans. Wezenloos zit menigeen voor zich uit te staren nadat het drama zich heeft voltrokken. Naar huis toe, is ook onze eerste gedachte. We proberen onze eerder aangeschafte finalekaarten weer te verpatsen. Niemand wil de gevraagde woekerprijzen betalen. We moeten dus wel langer in Zweden blijven…
22 juni 1992 Nederland – Denemarken
I was there…