Vandaag 22 jaar geleden
Het is in meerdere opzichten zweten geblazen bij de laatste poulewedstrijd van het Nederlands elftal op het WK van 1994. De temperaturen schieten ruim door de 30 graden heen, de hoge luchtvochtigheid maakt het kleffer dan klef. Het is dan wel de derde wedstrijd die ik Oranje zie spelen in de schaduw van Disney World, wennen doet het niet. Die hitte is bijna ondraaglijk. Fucking killing, om het maar in de taal van het gastland uit te drukken. Op de tribunes van de Citrus Bowl worden de meer dan 60.000 toeschouwers stukje bij beetje uitgeperst en geroosterd. Voor de spelers van beide ploegen moet het nóg een graadje erger zijn. Helemaal in de wetenschap dat de wedstrijden aan het begin van de middag worden gespeeld. Primetime in Europe. Op het warmst van de dag in Florida. Ofwel The Sunshine State.
Het is extra billen knijpen omdat lange tijd de dreiging bestaat dat een onthutsend zwak spelend Nederlands elftal als derde in de groep eindigt. Dit zou betekenen dat ‘we’ in het verkeerde schema terecht komen. Met mijn reisgenoten ben ik er van uitgegaan dat de reis naar de finale in Los Angeles via Dallas zou verlopen. En niet via Chicago en New York. Een behoorlijke omweg. Nogal uit de richting.
Het onheil blijft ons gelukkig bespaard. De benauwde 2-1 zege levert Nederland zowaar de eerste plaats in Groep F op. Wonder boven wonder hoeven we ons reisschema niet helemaal om te gooien en al gedane hotelreserveringen te annuleren. We mogen zelfs vier dagen langer in Orlando, of beter gezegd Lake Buena Vista, blijven. In afwachting van een achtste finaleduel tegen Ierland.
29 juni 1994 Nederland – Marokko
I was there…