Achter de bal aan (24): Nice (Frankrijk)
15 september 2016
Ik was benieuwd naar hoe de aankomst zou zijn exact twee maanden na dato. Maar dat valt alleszins mee. Voor de verandering eens wél een paspoortcontrole. Maar c’est tout. Geen tot de tanden toe gewapende militairen. Geen verscherpte bagagechecks. Niks van dat alles. Frankrijk is niet hermetisch afgesloten van de buitenwereld. Op het Aéroport de Nice Côte d’Azur lijkt het twee maanden na de aanslag op de Promenade des Anglais, waarbij een doorgedraaid heerschap van Tunesische afkomst in een vrachtwagen 84 onschuldige mensen doodrijdt, business as usual. Het enige ongebruikelijke is dat de temperatuur aan de Côte d’Azur lager ligt dan bij vertrek uit Eindhoven. Maar daar zal niemand over klagen die de benauwde septemberdagen ontvlucht die Nederland geselen. Ik niet althans.
Als ik ruim een uur later op de plek des onheils sta, stokt me de adem wel eventjes. In een langs de boulevard gelegen muziektent worden de slachtoffers herdacht van die vreselijke avond die de Rivièra-metropool sinds die rampzalige Quatorze Juillet dagenlang tot wereldnieuws maakt. Honderden knuffelbeesten, opgebrande kaarsen, vlaggen, persoonlijke boodschappen vormen de stille getuigen van een tragedie die Frankrijk andermaal tot in het diepst van haar hart trof. Indrukwekkend. Hartverscheurend. Op een handgeschreven briefje staan de woorden On pense tous a vous… We denken allemaal aan jullie. Aan de overzijde van de boulevard bevindt zich bij het strand een kleinere gedenkplek. Uit de donkere wolken boven de stad vallen in een haast serene rust de eerste regendruppels. Alsof de hemel zachtjes meehuilt. Dit litteken tekent Nice voor altijd en eeuwig. In wat voor verrotte wereld leven we toch? En wat hebben loslopende tikkende tijdbommen in de nabije toekomst nog meer in petto?
Heerlijk dat er nog zoiets onbenulligs bestaat als voetbal. Betere afleiding is nauwelijks denkbaar. De belangrijkste bijzaak in het leven. Want uiteindelijk ligt daar de reden van dat ik naar Frankrijk ben gereisd. De loting van de Europa League heeft Schalke 04 in dezelfde poule samengebracht met OGC Nice. Een mooie aanleiding om daags voor de eerste wedstrijd in de groepsfase in Eindhoven op het vliegtuig te stappen. Of niets soms? Saint-Etienne was mooier geweest, maar ach, je kunt niet alles hebben. Daar kom ik nog wel een keer. Dat staat op de lijst.
Toch bestaat er enige reden tot zorg. Ik lees op diverse sites iets over een grève op donderdag 15 september. Een staking. Alsof dat op zichzelf al niet vervelend genoeg is, maak ik uit de berichten op dat er de hele dag geen bussen of treinen rijden. En aangezien ik ter plekke op het openbaar vervoer ben aangewezen, zou dat niet zo fijn uitkomen. Als ik het goed begrijp, gaat alles plat. Maar gelukkig blijkt op de dag van de wedstrijd de hinder mee te vallen. Ik vraag het ’s ochtends voor de zekerheid na bij de receptie van mijn hotel, bij het Office de Tourisme en op het kantoor van de lokale vervoerder Lignes d’Azur. Iedereen stelt me gerust. En inderdaad, alle bussen en trams rijden volgens de normale dienstregeling. De ellende zal pas later op de dag beginnen…
Voor 5 euro schaf ik een dagkaart aan. Met die Pass jour/day/giorno mag ik me 24 uur lang door Nice laten transporteren. Om een uur of tien in de ochtend besluit ik eerst polshoogte te gaan nemen bij het Allianz Rivièra, de nieuwe thuishaven van de Olympique Gymnaste Club. Op de promenade pak ik bus 11 met eindbestemming Centre Commercial Saint-Isidore. Het stadion, ook gebruikt bij het afgelopen Europese Kampioenschap, ligt een behoorlijk eindje buiten het centrum. Het in 2013 geopende kleine broertje van de Münchense Allianz Arena verkeert tien uur voor de aftrap in diepe rust. Het is er zo goed als uitgestorven. Niets wijst erop dat er een duel in de groepsfase van de Europa League staat aan te komen. Het belangrijkste: er gaat een bus heen, en ook weer terug!
Met die wetenschap in het achterhoofd benut ik de middaguren om een beetje te sightseeën. Nice is nice. Het aanvangstijdstip van de wedstrijd is vastgesteld om 21.05 uur. Ik besluit derhalve omstreeks half zeven vanaf de promenade met de bus naar het stadion te gaan. Hoewel lijn 11 slechts twee keer per uur richting Saint-Isidore rijdt, ben ik in dat geval ruimschoots op tijd. Had je gedacht! De bus van 18.32 uur komt helemaal niet opdagen. Zou de chauffeur misschien toch staken? Geen nood, om 18.59 uur moet de volgende komen. Het betekent weliswaar een langere wachttijd, maar ach, met een aangenaam temperatuurtje van een graad of 25 en een lekker verkoelend briesje is dat best uit te houden.
Ondertussen komt er een vijftal bussen voorbij vol met Schalke-supporters. Voorafgegaan door een politiebusjes met blauwe zwaailichten en een motorescorte. Bij de bushalte op de hoek van de Boulevard Gambeta heeft zich inmiddels een dertigtal supporters verzameld. Zowel Niçois als Schalker. En ja hoor, rond de klok van zeven uur zie ik bus 11 temidden van het drukke verkeer naderen. De bus zit zo te zien al behoorlijk vol. Wat doet de chauffeur dus? Hij stopt niet, le salaud rijdt gewoon door! Tsja, en daar sta ik dan bij de bushalte. En al die anderen evenzeer. Nóg een half uur langer te moeten wachten, is geen optie. De tijd begint langzaam te dringen. Vandaar dat ik het voorbeeld volg van de meeste Nice-fans en vijf minuten later maar in bus 9/10 duik naar het treinstation van Saint-Augustin, vlakbij het vliegveld. Ik neem aan dat die supporters wel weten waar ze naartoe moeten.
Dat weten ze zeker. En, het allerbelangrijkste, hoe ze vanaf de eindhalte bij het Allianz Rivièra moeten komen. In plaats van de straat over steken vanaf lijn 11-halte La Carrière naar het stadion, staat me een stevige wandeling te wachten. Terwijl de duisternis langzaam invalt, zit er weinig anders op dan de groep Nice-supporters uit de bus te volgen. Een takken-end lopen. Ruim een half uur duurt de wandeling. Het gaat zelfs over de vluchtstrook van een nogal drukke weg waarop de automobilisten het gaspedaal stevig intrappen. Goed uitkijken om ongelukken te voorkomen. Eind goed, al goed. Al is het al half negen geweest wanneer ik eindelijk bij het stadion aankom. Meer dan tweeënhalf uur nadat ik van mijn hotel naar de promenade ben gewandeld. Wát een waardeloze organisatie.
Over een kaartje voor de wedstrijd hoef ik me geen zorgen meer te maken. Online besteld. Thuis uitgeprint. Ik mis zodoende niets. In een heerlijke ambiance, met beide supportersgroepen in grootse vorm, ga ik er maar eens goed voor zitten. Lekker in mijn poloshirtje. Want ondanks het late aanvangstijdstip zakt de temperatuur niet onder de twintig graden. Het luidruchtige Schalke-legioennetje, al gauw een mannetje of tweeduizend, geeft de Ultras Nice op de Populaire Sud vocaal prima partij. Op het veld zijn de Duitsers heer en meester, al drukken zij hun overwicht slechts met het kleinst mogelijke verschil in de score uit: 0-1. Het volstaat voor de drie punten. Nice’ nieuwe vedette Mario Balotelli, vijf dagen eerder met twee goals de grote man in de derby tegen Marseille, levert een ouderwetse wanprestatie. L’Équipe beloont de inspanningen van Super Mario naderhand met een 2! Dát zijn nog eens rapportcijfers.
Met angst en beven verlaat ik na afloop het Allianz Rivièra, vrezend het hele roteind (een kilometertje of tien!) terug te moeten wandelen. Buiten het stadion staan nu gelukkig wel speciale bussen klaar om het publiek terug te vervoeren naar het centrum van de stad. Binnen een half uur sta ik op de Place Masséna, in hartje Nice en niet ver van mijn hotel.