Vandaag 35 jaar geleden
FC Groningen-uit, altijd lastig. Niet geheel zonder risico ook. Aan het begin van the eighties is het bezoeken van uitwedstrijden in Nederland sowieso vrij link. Wie het lef heeft zijn favoriete club achterna te reizen, wordt niet zo goed beschermd als hedendaagse uitsupporters. Verre van dat.
Groningen is wat Engelsen zo mooi noemen a nasty place to come. Als 15-jarige kom ik er op 22 november 1981 voor de tweede keer. Je weet dat je op je hoede moet zijn. Niet te veel opvallen. En al helemaal geen clubkleuren van Go Ahead Eagles dragen. Wanneer je neusbotje je lief is…
Ons kleine Apeldoornse groepje is in die vroege jaren ‘80 eigenlijk de enige vertegenwoordiging van de B-Side dat ook uit altijd present is. Meestal gaan we met een vast gezelschap. Mannetje of vijf, zes. Soms meer. Dat hangt van de wedstrijd af. Met De Kleef en ‘Ome’ Frans behoor ik in die periode tot de trouwste Eagles-supporters. Wij ontbreken zelden of nooit.
Qua comfort zijn de hedendaagse Eredivisietempels vele malen gerieflijker. Die ‘echte ouderwetse voetbalsfeer’, zoals in Groningen, Deventer of Breda, vind je tegenwoordig nergens meer. Het in een Groningse volksbuurt gelegen Oosterparkstadion is een bolwerk van formaat. Het territorium van de Z-Side, die van achter de goal aan de Zaagmulderswegkant van het knusse stadionnetje, de toon aangeeft.
Met ons kleine groepje zien we, lekker anoniem temidden van een meer dan 10.000-koppige menigte, hoe Go Ahead Eagles op de bewuste zondagmiddag een verdienstelijk punt wegkaapt. Met het behaalde 2-2 gelijkspel kun je thuiskomen.
En dat is na afloop nu juist het zorgelijke: veilig thuiskomen… Het ‘terugtrekken uit vijandelijk gebied’ vertoont gelijkenissen met een militaire operatie. We reizen met de trein. Deel 1 van de operatie is om ongemerkt per bus het station te bereiken. Daarin slagen we. We stappen bovendien zonder al te veel op te vallen in de al gereedstaande intercity naar Zwolle. Deel 2 doorstaan we zodoende ook zonder kleerscheuren. Nog een paar minuutjes wachten op het fluitje van de conducteur, en wir haben’s geschafft.
Groningen-supporters bevinden zich niet in onze trein, op het tegenoverliggende perron staat wel een groepje. Mannetje of tien. Niet zoveel dus, maar wel flink uit de kluiten gewassen knapen. In afwachting van het vertrek draai ik het raam open en steek ik mijn hoofd door de opening. Jong en onbezonnen als ik ben, kan ik het niet laten om toch eventjes Eaaaaagleeeees te roepen. Niet zo slim, bij nader inzien. Een spervuur van bierblikjes daalt neer op de intercity naar Zwolle. Ik kan m’n hoofd maar net op tijd weer binnenboord trekken. Gelukkig zet de trein zich op dat moment al in beweging. Voor een stormloop hoeven we zodoende niet meer te vrezen. We komen levend weg uit Groningen…
22 november 1981 FC Groningen – Go Ahead Eagles
I was there…
Wel blaffen maar niet bijten he