Vandaag 28 jaar geleden
Ik heb de afgelopen jaren ontelbare ‘relikwieën’ van een eens onstuitbare verzamelwoede van de hand gedaan. Sjaals, vaantjes, programmaboekjes, tijdschriften, boeken. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ik had er een klein museum mee kunnen vullen…
Wat ik wel bewaard heb, zijn ordners vol krantenknipsels met van alles en nog wat over het Nederlands elftal uit de periode 1988-1994. Europameister in Deutschland! De hoogtijdagen van de Drie van Milaan: Gullit-Rijkaard-Van Basten. Mooie herinneringen aan onvergetelijke kwalificatieduels en eindtoernooien. Ik mis in die periode geen enkel duel dat ertoe doet. München, Helsinki (2x), Wrexham, Porto, Malta, Thessaloniki, Oslo, Istanbul, Wembley, San Marino, Poznan, de EK’s in Duitsland en Zweden, de WK’s in Italië en de U.S.A. Ik zit overal op de tribune.
Die voetbalwaanzin, want zo mogen we het gerust noemen, drijft me een half jaar na Oranje’s EK-zege op een dinsdagavond in december zelfs naar Sittard. ‘Eventjes’ naar Zuid-Limburg voor de première van het zogenaamde Bondselftal. Zeg maar Nederland B. Een verzameling Nederlandse talenten die in toekomst misschien ooit wel eens de stap naar het ‘grote’ Oranje kunnen maken.
Ik vergezel de Oranje-watcher van de Persunie-kranten, zoals ik in die tijd wel vaker doe. Het betreft een tijd waarin de Apeldoornse Courant nog echt een Apeldoornse krant is. En niet de Harderwijkse editie van het Algemeen Dagblad. De abonnees in Apeldoorn lezen destijds over Apeldoornse voetballers en Apeldoornse sporters. Elke regionale topper krijgt de aandacht die hij of zij verdient. Achtentwintig jaar geleden verveelt de krant zijn lezers niet met ‘topsport’ uit Zeewolde of Nijkerkerveen.
De jeugdige verslaggever Thannhauser volgt de verrichtingen van zijn voormalige buurjongen uit Apeldoorn-Zuid op de voet. Over hoe het de rechtsback van het Bondsteam is vergaan, hoeft sportminnend Apeldoorn uiteraard niets te missen. Edward Sturing, met Vitesse uitkomend in de eerste divisie, geeft eerlijk toe dat hij 90 minuten op zijn tenen heeft moeten lopen. Voor 1.500 toeschouwers in de Baandert blijven de Oranje-beloften Fortuna met 3-1 de baas. Het vertoonde spel kan Thannhauser slechts matig bekoren getuige de kop die de krantenlezers de volgende dag boven zijn wedstrijdverslag aantreffen: Kleurloze ouverture bondsteam.
Ik heb het opgezocht in mijn archief, geef ik eerlijk toe. Van het weinig verheffende partijtje voetbal staat me weinig meer bij. Wat ik me wel kan herinneren, is dat ik na afloop eerder bij de kleedkamers sta dan alle razende reporters. In 1988 staan in voetbalstadions nog niet bij elk hek en elke deur dames en heren in fel gekleurde gele of oranje hesjes of van die hoogst irritante pseudo-militairen van ingehuurde beveiligingsfirma’s. Wie een beetje brutaal is, glipt op onbewaakte momenten overal naar binnen. Het is een beetje een sport. Ook die avond in Zuid-Limburg houdt het dienstdoende personeel me niet tegen…
13 december 1988 Fortuna Sittard – Nederlands bondselftal
I was there…