Vandaag 6 jaar geleden
Bij de komst van Raúl naar Schalke 04 in zomer van 2010 zal ik niet de enige zijn geweest die de wenkbrauwen fronst. Wat moet een clublegende van Real Madrid op 33-jarige leeftijd in de Bundesliga? En dan uitgerekend in Gelsenkirchen. Uitgerekend bij mijn cluppie. De vrees voor de zoveelste ‘superster’ die auf Schalke nog eventjes z’n zakken komt vullen, lijkt niet ongegrond.
Maar nee hoor, niks van dat alles. Señor Raúl, zoals hij al gauw liefkozend wordt genoemd, neemt alle scepsis razendsnel weg. Schalkes nieuwe superster blijkt toch van een iets andere orde dan Hami Mandirali, Radmilo Mihaljovic of tal van andere ‘verlossers’ die ik voorbij heb zien komen. Ondanks een competitiestart met vier nederlagen op rij verovert de Spanjaard al gauw de harten van het kritische Schalke-publiek. Niks afbouwen. Niks uitbuiken. Het fenomeen Raúl schittert als in zijn beste dagen bij Real Madrid. Een fenomeen. Een tovenaar in de kleine ruimte. Een goleador zoals ze ‘m in het Ruhrgebied voordien zelden hebben gezien.
In de laatste wedstrijd voor de winterpauze van het seizoen 2010-2011 ondervindt het bezoekende 1.FC Köln het aan den lijve tot wat de oude meester nog allemaal in staat is. Het arme 1.FC Köln, kan ik beter zeggen. Liefst drie keer laat Schalkes Spaanse nummer 7 de Keulse keeper Mondragon vissen. Een loepzuivere hattrick. Drie keer kan ik Jürgen Schefczyk thuis in Apeldoorn vanuit de Veltins Arena per sms verheugd meedelen dat het opnieuw raak is…
18 december 2010 Schalke 04 – 1.FC Köln
I was there…