Na acht jaar gaat Willem Mulderij Robur et Velocitas met pijn in het hart verlaten. Vier seizoenen fungeerde hij als verlengstuk van trainer Eric Looijen in het veld. De afgelopen drieënhalf seizoen zette de opvolger van Looijen vanaf de zijlijn zélf de lijnen uit. Mulderij’s keuze om de zondagtweedeklasser aan het einde van het huidige voetbaljaar te verlaten is weloverwogen, maar valt hem zwaar. De 38-jarige coach beargumenteerde zijn besluit met de woorden: “Je kunt beter een jaar te vroeg weggaan dan een week te lang blijven.”
Mulderij prijst zich gelukkig dat het bestuur van Robur et Velocitas hem in 2012 de kans bood als nieuwe kapitein van het roodwitte vlaggenschip. “Al kostte het me wel een jaar om het gevoel kwijt te raken dat ik geen speler meer was. In het begin was het zo dat als er een bal vijf of zes meter langs me heen kwam, ik achter die bal aan wilde lopen. In mijn eerste jaar als trainer degradeerden we naar de derde klasse. Als ik toen de trainer was geweest die ik nu ben, was dat misschien wel niet gebeurd. Dan had ik bepaalde zaken mogelijk anders aangepakt.”
De start van de kersverse oefenmeester was overambitieus. “Ik wilde de hele speelwijze omgooien. Hoog drukken zetten, en zo. Het ging veel te snel voor de spelers. Je moet dingen geleidelijk doen. Ik weet nu dat het wel acht maanden kan kosten om een goede organisatie neer te zetten. Zoiets kan ik nu veel beter inschatten. Ik heb geleerd nóg duidelijker te zijn. Het trainerschap blijft een ervaringsvak. Als trainer moet je leren wat de handigste manier is om dingen over te brengen. Wat voor mij een ABC’tje was, begrepen de spelers niet altijd. Je kunt niet ineens alles maar zo out of the blue veranderen. Daar ben ik de afgelopen drieënhalf jaar wel in gegroeid.”
“Roburs ambitieniveau is om zo hoog mogelijk te spelen met zoveel mogelijk eigen jongens. Zet je dat af tegen mijn persoonlijke ambitie, dan past het misschien niet helemaal. Mijn ambitie is om als trainer de top van het amateurvoetbal te halen. Maar het heeft mij niet geïrriteerd in de jaren dat ik hier gewerkt heb. Het geeft je wel een bepaalde rust en ruimte om zelf dingen te doen. Een trainer krijgt bij Robur goed de vrijheid om te werken. Ze denken ook mee als je iets wilt verbeteren. En qua faciliteiten zitten we natuurlijk bij de top in Apeldoorn”, steekt de trainer de loftrompet over zijn huidige club.
Zijn toekomst ligt nochtans elders. “Ik ben wel iemand die gelooft in de geleidelijke weg. Ik wil mijn tc 1-diploma gebruiken. Ik ben nu 38 en een beginnend trainer. Clubs uit de tweede- of derde divisie zullen niet zo gauw een belletje naar Willem Mulderij wagen. Maar er zitten nog twee klassen onder. Een Hoofdklasser of een eersteklasser zou heel mooi zijn. Al heb je die in de regio Apeldoorn niet zoveel zitten. Drie kwartier reistijd is te doen, dat heb ik thuis zo afgesproken. Ik wil wel naar een echte club. Ik ben wel een verenigingsmens.”
Ondanks bescheiden verwachtingen na de terugkeer in de tweede klasse wil Mulderij afsluiten in gepaste stijl. “Eindigen op een vijfde of zesde plaats zou realistisch zijn. Ik hoop voorzichtig op wat meer. Er zou niets mooiers zijn dan afscheid te nemen met een periodetitel. Voor mij is het belangrijk dat ik door de voordeur wegga.”
Zijn opvolger Ewald de Boer komt in een gespreid bedje terecht. “Een trainer met de ambitie om een goede tweedeklasser te trainen, kan geen betere club treffen dan Robur et Velocitas. De spelersgroep is jong en gretig. Er zit heel veel potentie in. Ik sluit niet uit dat ze zelfs een niveautje hoger kunnen.”
Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn