Wát een vreselijk weer! Ik snak naar de zomertijd. Een graadje of twintig warmer zou absoluut niet verkeerd zijn. Sneeuw, ijs, kou, mist. Nee, dank je wel. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. Eén graadje vorst, en allerlei doorgewinterde freaks beginnen meteen te ijsberen over schaatsen op natuurijs. De Elfstedentocht komt er aan. Hou alsjeblieft op. Is het al niet erg genoeg om de week te moeten beginnen met juichverhalen in de krant over DVS’33 of Mark Rutte? Bar en boos. Alsof die kou alleen al niet meer dan genoeg kwelt. Nooit gedacht dat ik nog eens terug zou verlangen naar het onvolprezen Stentor-loopteam.
Vaak mis je iets pas als het er niet meer is. Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan, maar het is echt zo. Hoe twee gerenommeerde lokale nieuwsjagers de afgelopen jaren drie maanden lang alles uit hun verre van fitte lichamen persten om liefst acht hele kilometers te kunnen hardlopen, was hoogst vermakelijk. Spreekt lezers van een Apeldoornse krant altijd meer aan dan schokkende berichten uit Ermelo, Dalfsen, Zutphen, Zwolle, Ommen of Schubbekutteveen, lijkt me zo. Er zit tenminste iets herkenbaars in, iets Apeldoorns. Tegenwoordig moet ik het doen met Harderwijk, Steenwijk, De Wijk. Mijn eigen wijk slaan ze standaard over. Ja, dat geleuter over de vermeende verkeersoverlast keert steeds terug, maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Ik krijg sterk de indruk dat daar heel andere belangen meespelen.
Ik heb beide loopwonders die de kar trokken ooit als collega gehad. Een onverdeeld genoegen wil ik dat niet bepaald noemen, al is dat ongetwijfeld wederzijds. Wel weet ik dat de fanatieke aanjagers van het loopteam zelf nogal moeizaam in beweging te krijgen zijn. Wel alles beter weten, maar tegelijkertijd altijd te lui geweest om zelf aan sport te doen. Altijd de kantjes eraf lopen. En dan ineens van 0 naar 8 in 12 weken. Pfff, dat valt niet mee. Sterker nog, dat valt zwaar tegen. De spieren pijnigen, de discipline opbrengen om bij weer en wind die loopschoenen aan te trekken, meedoen om een wit voetje te halen bij de hoofdredactie. Zoiets gaat niet in de koude kleren zitten, dat vergt een ijzersterk doorzettingsvermogen. Je moet er wel iets voor over hebben om carrière te maken bij een gerenommeerde krant. Letterlijk en figuurlijk een stapje extra zetten.
Ik ondervind zelf de afgelopen weken aan den lijve wat dat koude weer met iemand doet. Brrrrrr. Geen pretje. Zeker op momenten waarop de motivatie sowieso al niet bijster groot is om in het bos te gaan draven, ben ik nauwelijks vooruit te branden. Zou het soms komen omdat ik een dagje ouder word? Slaat de slijtage toe? Heeft de aftakeling zich ingezet? Een aantal jaren geleden trok ik me er niets van aan als zweetdruppels vastvroren in mijn wenkbrauwen. Anno 2017 kost het me beduidend meer moeite om het ene been voor het andere te krijgen. Die vorst is vooral killing voor mijn achillespezen. Op sommige dagen lijkt het wel of alles op het punt staat om af te knappen. Afzien. Doorbijten.
Juist in dit soort barre tijden mis ik het heel erg, die oppeppende artikelen van die bikkels van dat Stentor-team. Wanneer ik lees welke ontberingen zo’n doorgewinterde topjournalist doorstaat als hij enkele minuten aan één stuk zijn luie lijf moet voortbewegen, geeft dat nieuwe energie. Dan denk je bij jezelf: dat kan ik ook! Zulk hartverscheurend leed gekoppeld aan zoveel diepgang sterkt het besef dat klagen weinig zin heeft. Er bestaan altijd nóg kanslozere gevallen, die types die nóg meer moeite hebben om op gang komen.
Máár alle gekheid op een stokje: de inzet van de overige leden van zo’n team valt uiteraard te prijzen. Het is best leuk om te volgen hoe die mensen vol overgave toewerken naar zo’n Acht van Apeldoorn. Hoe je het wendt of keert blijft die Midwinter Marathon toch het enige sportevenement van nationale allure dat de hoofdstad van de Veluwe kent. Het betreft bovendien mensen uit eigen dorp. Op de een of andere manier wekt zoiets interesse. Het schept een band, zorgt voor een zekere binding. Met hoe doordravers uit Ermelo of Harderwijk zich voortbewegen, daar heb ik weinig mee. Daar hoef ik niets over te lezen in een lokaal dagblad dat steeds algemener van inhoud wordt.
De kaalslag van de redacties komt de kwaliteit overduidelijk niet ten goede. Waar zijn de Belgische eigenaren in vredesnaam mee bezig? Nu bezuinigen ze zelfs hun eigen loopteam weg! We lezen al steeds minder over wat iedereen ter plaatse beweegt. Zelfs dít nemen ze ons nu af! Waarom start niemand een petitie om de luie donders weer in beweging te krijgen? Het is wel een gemis hoor. Hebben ze eindelijk eens iets aansprekends, en dan stoppen ze er zo maar mee!
Waarom wordt de lezers dit jaar het gepiep en gekraak van mijn door iedereen gewaardeerde voormalige collegae onthouden? Van de een begrijp ik wel dat hij andere prioriteiten stelt. Hij is veel te druk om met zijn vrinden van de wijkraden de verkeersoverlast in Apeldoorn-West een halt toe te roepen. Twee keer heeft hij zichzelf al opgeofferd. Bij elkaar opgeteld praten we dan wel over zestien hele kilometers! Dan is het zo zoetjes aan ook wel mooi geweest. Doe het hem maar eens na. Van de ander heb ik altijd al geweten dat hij geen cojones heeft en meer bedreven is in het kussen ervan. Van hem verbaast het me niets dat hij er al na acht kilometer de brui aan geeft. In zijn specifieke geval zit het meer tussen de oren en achter de ellebogen.
Het neemt niet weg dat ze zelf vinden dat ze goed bezig zijn bij de naamgever van het voormalige (?) loopteam. Het is precies zoals met dat andere heerschap dat na zijn vrijlating uit de gevangenis zo gastvrij onthaald is door de Gemeente Apeldoorn en ongegeneerd het bloed onder de nagels van de reclassering vandaan blijft halen. Ze nemen een loopje met alles en iedereen.
© RK
Het is geen schubbekutteveen maar
schubbekutte r veen.
waarvan akte