Vandaag 5 jaar geleden
Elke zaterdagavond zit ik rond de klok van half twaalf trouw voor de buis om me tijdens BBC’s Match of the Day te vergewissen van de verrichtingen van de clubs uit de Premier League. Als liefhebber blijf ik graag op de hoogte van wat er op de velden gebeurt. Ziggo laat z’n kijkers tegenwoordig ook bijna dagelijks live genieten van wedstrijden uit de hoogste Engelse voetbalafdeling. Wie wil, hoeft er niks meer van te missen.
Met ‘echt’ Engels voetbal heeft het allemaal weinig meer te maken. In het miljoenencircus van de Premier League draait alles alleen maar om de Ponden. Wil je nog een beetje de sfeer opsnuiven van the good old days, dan hebben big spenders als Manchester City of Chelsea de ware liefhebber weinig te bieden.
Persoonlijk duik ik daarom liever onder in the lower Leagues. In Gillingham, een treinreis van ruim drie kwartier vanaf London St. Pancras verwijderd, tref ik in 2012 nog het rauwe, authentieke waarmee je de op de ouderwetse Engelse leest geschoeide voetbalbeleving associeert. Ik weet niet hoe het er tegenwoordig aan toegaat in de bijna 100.000 inwoners tellende plaats in het graafschap Kent, vijf jaar geleden voldoet het helemaal aan de verwachtingen. Bij Gillingham FC maak ik een trip down memory lane. Een onbeduidend dinsdagavondpotje tegen Hereford United in de nPower League Two. Engels voetbal, zoals Engels voetbal behoort te zijn.
Een groezelige en griezelige stad. Een stadion dat van oudheid bijna instort. In een wijk met armetierige arbeidswoninkjes die niet onbewoonbaar verklaard zijn, maar onverklaarbaar bewoond. (Copyright René Kleverwal!) Rondom het in 1893 geopende Priestfield Stadium staat de tijd stil. De chips in de naburige cafetaria’s wordt weliswaar niet meer in krantenpapier ingepakt, de vettigheid druipt er vanaf als in de hoogtijdagen van het British Empire.
De GFC Gems, de officiële cheerleaders van The Gills, geven het een en ander toch een eigentijdse uitstraling. Alhoewel, al te veel om het lijf heeft het niet…
28 februari 2012 Gillingham