Vandaag 4 jaar geleden
Ik begrijp niet waarom die Zecken uit de buurt van Lüdenscheid Bundesweit op zoveel sympathie kunnen rekenen. Veel hedendaagse voetballers blinken uit door hun enge maniertjes. Aan de Strobelallee bij de Westfalenhallen spannen ze wat dat betreft wel de kroon.
Ik weet niet wat het is, maar zodra ze dat lelijke geelzwarte shirt aantrekken lijkt dat voor menigeen een signaal om maar eens goed gek te gaan doen. Ze hebben wat van die derderangs acteurs gehad in dat Signal Iduna Park. Tuimelaars. Huilebalken. Matennaaiers. Veel erger en enger kom je ze niet gauw tegen op een Duits voetbalveld. Opgefokt door 80.000 schreeuwers verdenk ik ze er stuk voor stuk van met hun hoofden tegen die gele muur te zijn aangebotst.
Bij doorgedraaide types als die Grosskreutz, Schwalben Chappi, Dodo, Michael Schulz, Christian Wörns, Jürgen Kohler, Marco – zonder rijbewijs – Reus of de latere volksmenner Norbert Dickel vragen ongetwijfeld veel weldenkende mensen zich af uit welke inrichting de heren ontsnapt zijn. Enkel met Andy Möller komt het op latere leeftijd nog enigszins goed. Met zijn transformatie van Heulsuse tot Kampfsuse bewijst Möller dat verandering van lucht soms wonderen doet.
De huidige Torjäger scoort ook al volop met eigenaardig gedrag. Een masker opzetten na het maken van een doelpunt getuigt van weinig respect voor de tegenstander. Toen ik Pierre-Emerick Aubameyang vier jaar geleden namens AS Saint-Etienne in actie zag in Valenciennes, deed hij tenminste nog enigszins normaal. En wie dat doet, doet zoals bekend al gek genoeg.
12 april 2013 Valenciennes