Vandaag 9 jaar geleden
Er bestaan weinig steden waar ik vaker geweest ben dan Londen. Voor voetballiefhebbers valt er in Europa nergens meer te kiezen en te beleven dan in de Engelse hoofdstad. Dagenham & Redbridge is acht jaar geleden de vijftiende Londense profclub waar ik sinds 1985 een wedstrijdje van meepik. En dan reken ik Wembley (oud én nieuw) nog niet eens mee.
Wie The Daggers live aan het werk wil zien, moet daarvoor bijna letterlijk tot aan het randje. Naar het oostelijke einde van het beroemde en beruchte Eastend. Met de District Line richting Upminster. Uitstappen in Dagenham East. Vanaf het undergroundstation is het een tiental minuten te voet naar Victoria Road, waar de club is gehuisvest.
Het meest indrukwekkende is de naam: The London Borough of Barking and Dagenham Stadium. Een hele mond vol. Al is een stadion een wel erg riante benaming. Het is knus maar krakkemikkig. Met een capaciteit van iets meer dan 6.000 toeschouwers. In Dagenham is Engels voetbal in 2008 nog zoals Engels voetbal behoort te zijn. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan.
Aan kaartjes doen ze niet. Wie staat, betaalt aan het loket en krijgt via de tourniquet toegang. Pay at the turnstile, zoals ze dat zo mooi noemen. Old fashion. Al valt een prijs van liefst 15 Pond niet bepaald ouderwets te noemen. De entree is zonder gêne opgetrokken naar 21e-eeuwse hoogten. Maar goed, voor dat bedrag mag ik die middag op Victoria Road dan wel het roemruchte Mansfield Town bewonderen.
3 mei 2008 Dagenham