Achter de bal aan (31/3): Agadir (Marokko)
Woensdag 31 mei 2017
Het valt in ons digitale tijdperk niet altijd mee om ergens op reis te zijn. Zit ik in een hotel waar de internetverbinding naar behoren functioneert, kan ik ineens niet meer inloggen op WordPress. Bovendien raak ik helemaal van de leg door de onophoudelijke stroom sms´jes van Willy Dietrich die mijn Nokiaatje teistert. Al twee dagen achtereen ontvang ik steeds hetzelfde bericht. Omstreeks half 8 ´s ochtends Marokkaanse tijd al 51 keer! Alsof het hier niet al warm genoeg is!
Om mijn tijdelijke onderkomen in het Ibis hotel te betreden of te verlaten, moet iedereen onder een detectiepoortje door. Volgens de website van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken heerst in Marokko het hoogste dreigingsniveau qua terrorisme. Zo op het eerste gezicht merk ik er weinig van Al maakt de inheemse bevolking in Agadir wel een wat opdringerigere indruk dan in Casablanca. Vrouwen houden hun schoonheid vrijwel zonder uitzondering verborgen onder een hoofddoek. Ook hangen op straat groepjes Afrikanen rond. Er wordt heel wat afgebedeld. Explosief lijkt me de situatie hier allerminst. Ik kom tenminste niemand tegen die zijn bomgordel wil testen.
Na het regelen van een vervoersbiljet terug naar Casablanca raken we verzeild op de Souk El Had, de centrale markthallen zeg maar. Kleding, schoeisel, specerijen, fruit, groenten. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze verkopen het er wel. ´Echte´ merkkleding. Vakkundig nagemaakt. Wedstrijdshirts van het Marokkaanse voetbalelftal zijn in alle maten verkrijgbaar. Adidas! Nauwelijks van echt te onderscheiden. Omdat ik helemaal uit Nederland kom, mag ik er eentje meenemen voor slechts 45 euro. De winkelprijs ligt veel hoger, bezweert de verkoper. De prijs zakt al gauw naar 20 euro. Afdingen geldt hier als een dagelijkse vaardigheid waarvan het handig is om gauw onder de knie te krijgen. Bespaart heel wat dirhams.
Tussen 14.00 en 15.15 uur kan elke Nederlands elftal-supporter zijn via de KNVB bestelde kaartje op een vooraf aangeduide locatie ophalen. De beachclub waar de delegatie van OnsOranje alle leden van het bescheiden Oranje-legioennetje ontbiedt, ligt er aller zonnigst bij. Helemaal niets mis mee. Agadir behoort tot Marokko´s populairste badplaatsen. Misschien wel de aller populairste. Een wandelingetje over de mondaine strandboulevard maakt meteen duidelijk waarom. Het uitgestrekte zandstrand doet in weinig onder voor de Zuid-Europese playas. Rust, ruimte en zon in overvloed. Een stuk aantrekkelijker waarschijnlijk zelfs voor de portemonnee. Het explosieve karakter van een stelletje losgeslagen godsdienstfanaten komt het lokale toerisme allesbehalve ten goede. Voor een goedkope strandvakantie lijkt Agadir me momenteel een aanrader.
De aftrap van de vriendschappelijke interland in het Grand Stade d´ Agadir, in de volksmond beter bekend als het Stade Adrar, staat vastgesteld voor half zes. Om vier uur vertrekt er vanaf het OnsOranje-hotel een bus voor de Nederlandse fans. Aangezien het stadion zich een behoorlijk eindje buiten het centrum bevindt, verkies ik het gezelschap van die echte Oranjefans. De crème de la crème is van de partij. Die vermaarde idioot die ook in Marokko weer een paar ballonnen als tieten onder z´n shirt heeft gepropt, zit enkele stoelen van me verwijderd. Nood breekt soms wetten. Wat een volk. Je schaamt je kapot om Nederlander te zijn.
De Nederlandse aanhang krijgt een plekje op de hoofdtribune. Overdekt. In de schaduw. Wie op de tegenoverliggende tribunes vol in de zon zit, treft het minder. Al moet ik zeggen dat de warmte me meevalt. Het is de hele dag al prima uit te houden. De aangekondigde temperaturen van 32 tot en met 34 graden hebben die hoogte niet bereikt.
De bus levert de meute eerst aan de verkeerde kant van het stadion af. Het leidt tot zichtbare paniek bij allerlei suppoosten, stewards, politieagenten en andersoortige heren in uniform. Allerlei officials die zichzelf enige gewichtigheid toedichten, staan druk te gebaren. Uiteindelijk moeten we alsnog zelf zien uit te vinden bij welke ingang we naar binnen moeten.
Van scheiding met Marokkaanse fans, waarvan er naar verluidt slechts tienduizend de meer dan 45.000 toeschouwers tellende arena zullen bevolken, is absoluut geen sprake. Marokkaanse Marokkanen gedragen zich beduidend socialer dan een deel van de Nederlandse Marokkanen (of zijn het Marokkaanse Nederlanders?). Dat levert geen problemen op. Er wordt vriendelijk gezwaaid. Wanneer de dragers van Oranje tieten, Volendammer kapjes en klompen ‘vrij’ rondlopen, ziet menigeen z’n kans schoon om zich voor het nageslacht te laten vereeuwigen met die vreemde wezens…
Voor een land met zo’n hoge terreurdreiging komen de toegangscontroles tamelijk lachwekkend over. Nederlandse waarnemers fronsen de wenkbrauwen bij hoe het er aan toegaat. Van fouilleren is absoluut geen sprake. De controleurs geven hele nieuwe dimensies aan het begrip introducees meebrengen. Ik heb toch al op de nodige plekken in de wereld stadions betreden, zo’n systeem als hier in Marokko heb ik niet eerder meegemaakt. Veel Nederlanders die na het scannen van de entreebewijzen door de draaipoortjes willen, krijgen vrijpostige Marokkaanse tieners tegen zich ‘aangeplakt’. Door gezellig gezamenlijk door de hekken te glippen, verschaft zo een groot aantal lokale liefhebbers zich gratis toegang tot het stadion. De leden van de stadionsecurity grijpen niet in. Sterker nog, ze moedigen het zelfs aan.
Dat Oranje de wedstrijd om des keizers baard met 2-1 wint, is leuk voor de statistieken. Het zal me eerlijk gezegd worst wezen. Ik vind het sfeertje op de tribunes top. Qua beleving kunnen nuchtere Europeanen een voorbeeld nemen aan hoe de gemiddelde Marokkaanse stadionbezoeker 90 minuten voetbal ondergaat. Stilzitten is er niet bij. Op de drukst bevolkte tribune achter een van de goals springen en zingen ze dat het een lieve lust is. Warmbloedig temperament verloochent zich niet. Naarmate het duel vordert, komt er trouwens steeds meer publiek bij. Maar betalen ho maar. Wanneer ik in de rust een plasje ga plegen, zie ik hoe plaatselijke jeugd gewoon over de hekken klimt. Beveiligers die voor aanvang lijdzaam toekeken, zijn dan al helemaal in geen velden of wegen meer te bekennen.
Op de lange zijde tegenover de hoofdtribune is een meters groot spandoek met de beeltenis van Wesley Sneijder uitgerold. Welcome to Marokko. Mooi, om op zo’n manier waardering te tonen voor een groot voetballer. In Nederland fluiten clowns in het oranje een voorbeeldige prof als Andres Iniesta uit wanneer die met Spanje zijn kunsten vertoont in die parkeergarage in Amsterdam Zuid-Oost. Tussen ware voetballiefhebbers en schouwburgpubliek en Teletekst-supporters liggen nou eenmaal werelden van verschil.
Het in 2011 geopende stade Adrar huisvestte vier jaar geleden dan wel het WK voor clubteams, qua catering en sanitair valt er nog wel een kleine inhaalslag te maken. Het voldoet allerminst aan ‘onze’ West-Europese standaards, en dan druk ik het netjes uit. Een versnapering is aanvankelijk nergens verkrijgbaar. Als in de rust in de open ruimte tussen het ‘Nederlandse vak’ en het aangrenzende ereterras plotseling een knaap met flesjes water opduikt, verdringen zich meteen hele hordes dorstige fans rond het karretje. Grijpgrage handen tasten gretig toe. De verkoper raakt op die manier snel door z’n flesjes heen. Of iedereen afrekent, waag ik te betwijfelen.
Als uit het niets zijn plotseling ook broodjes hamburgers met patat te koop. Voor 30 dirham neem ik een aanslag op mijn maag en darmen voor lief, hongerig als ik ben. Haute cuisine smaakt anders. De patatjes zijn koud. De hamburgers dateren waarschijnlijk nog van tijdens het WK voor clubteams… Een vieze smaak houd ik desondanks niet over van de eerste voetbalwedstrijd die ik bijwoon op Marokkaanse bodem. Verre van dat. Alleen al qua ambiance en beleving was het hartstikke leuk om mee te maken. Met een volle bak verandert het stade d’ Adrar ongetwijfeld in een nog groter gekkenhuis. Dit smaakt zeker naar meer.