Vorig jaar augustus maakte ik in Wenen toevallig een ontruiming mee van het Centraal Station. Op het moment dat er een alarm afging en beveiligers aanwezigen sommeerden de hal te verlaten brak er flinke paniek uit. Tientallen mannen, vrouwen en kinderen stormden richting uitgang om een veilig heenkomen te zoeken. In de ontstane chaos liepen mensen elkaar bijna onder de voet. Ondertussen kwamen gillende sirenes politie- en brandweerauto’s op de plek des onheils aan. Maar wat er nou precies aan de hand was, zal mij altijd en eeuwig een raadsel blijven. Loos alarm. Bangmakerij om niks. Het is aan de orde van de dag.
Bij het minste of geringste gaan tegenwoordig overal alle alarmbellen rinkelen. Vorige week was het in Eindhoven weer raak. Een geradicaliseerde bekende van de politie die stond te filmen en geen kaartje had voor het concert van Guus Meeuwis in het PSV-stadion maakte zo’n verdachte indruk dat de plaatselijke veldwachterij meteen maar de staat van beleg afkondigt. Maar goed dat het geen voetbalwedstrijd betrof. Dan was de discussie over wie de rekening van de overdadige politie-inzet dient te voldoen ongetwijfeld in volle hevigheid losgebarsten. In dit geval denk ik niet dat Guus hoeft op te draaien voor de gemaakte kosten. Kedeng kedeng! In dat licht bezien is het volstrekt logisch dat de burgemeester van Groningen het geplande vriendschappelijke onderonsje van de plaatselijke FC tegen Everton verbiedt, dat voor 22 juli gepland stond. Je kunt beter maar het zekere voor het onzekere nemen.
In Marokko – twee weken geleden al weer – ging het er wat dat betreft een stuk minder opgefokt aan toe. Er ging een compleet nieuwe wereld voor me open. Ik vond het best wel spannend. Je weet niet waar je terecht komt. Het is wel Noord-Afrika, hè. Een heel eind van huis. En gezien de gedragingen van modelburgertjes uit Bos en Lommer, Overvecht, Gouda-Oost of Veldhuizen hield ik overal rekening mee. Ik bereidde me op het ergste voor. Het reisadvies op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken stelde me evenmin gerust. Sinds juli 2014 geldt in Marokko immers het hoogste dreigingsniveau voor terroristische aanslagen.
Het zal allemaal best wel. In de slechts vijf dagen dat ik er rondstapte, is mij weinig verdachts opgevallen. Ik kan niet zeggen dat ik me ook maar één moment onveilig gevoeld heb op straat. Niet in Casablanca. Niet in Marrakech. Niet in Agadir. Terwijl een stad als Casablanca meer dan dubbel zoveel inwoners telt dan Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Apeldorp bij elkaar opgeteld.
Nee, neem dan Schiphol. Het is een stuk aangenamer om in Agadir op het strand te liggen dan op onze nationale luchthaven ergens achter in een rij te moeten aansluiten. Wát een gedoe, zeg! Nederland zet z’n grenzen wagenwijd open voor alle gasten van Jesse Klaver en z’n groene vrienden. Maar de moeite die ik als Nederlander moet doen om het land ín en uít te kunnen! M’n eigen land nota bene! Werkelijk om te gillen. Ik vind die zakjes met vloeistoffen al jarenlang een lachertje van jewelste. En van dat ik geen blikjes met frisdrank mee mag nemen door de douane krijg ik ook spontaan de hik.
Het idiote is dat ik diezelfde blikjes die ik niét in mijn rugzak mag stoppen na het passeren van de paspoortcontrole wel ‘gewoon’ kan kopen. Nou ja, gewoon. Ik betaal er vier of vijf keer zoveel voor dan wanneer ik zo’n blikje in de supermarkt insla. Behoorlijk inconsequent, durf ik wel te zeggen. Maar ja, business, hè. Binnenkort mogen er waarschijnlijk ook geen laptops meer mee in de handbagage. Je kunt er op wachten. Straks gaat die luchtfietser in het Witte Huis nog voorstellen dat elke luchtreiziger een dag van tevoren in quarantaine moet alvorens hij in een vliegtuig stapt. We worden onderhand steeds erger beperkt in onze bewegingsvrijheid.
Ach, en zo rommelt iedereen maar vrolijk verder.
© RK