Vandaag 23 jaar geleden
Niet gehinderd door enige bescheidenheid noemen ze het zelf maar the greatest show on earth. Een beetje grootheidswaan is Amerikanen wel toevertrouwd. Om 23 jaar geleden bij het WK voetbal te spreken van een ouderwets voetbalsfeertje op straat in Washington D.C. gaat wat ver. Qua ambiance moet de World Cup USA94 vergelijkbaar zijn met een WK korfbal in Brazilië.
Voetbaltoeristen uit de hele wereld lopen in de Verenigde Staten rond met een ontheemd gevoel. Inwoners van de Amerikaanse hoofdstad merken weinig van dat de grootste show op aarde hun universum binnendringt.
Hoezeer ‘WK-gekte’ ontbreekt ondervinden we op de dag van de wedstrijd Nederland – Saoedi-Arabië. We verblijven in een buitenwijk van Washington. Op de linkeroever van de Potomac. Het Oranje-spelershotel blijkt slechts vier straten van ons hotel verwijderd te liggen. Zonder al te veel illusies besluiten we er een kijkje te gaan nemen alvorens we ons op het Witte Huis en de andere sights ter plekke storten.
Je zou misschien een gekkenhuis verwachten. Maar nee hoor. Niks van dit alles. Nergens blijkt uit dat er een WK-favoriet in de buurt gehuisvest is. Geen dranghekken. Geen beveiliging. Geen cameraploegen. Geen hordes gillende supporters. Met z’n vieren, gekleed in onze oranje shirts, wandelen we het sjieke Ritz Carlton zelfs zonder problemen binnen. Niemand houdt ons tegen.
En ja hoor, het duurt niet lang voordat we in de aan het hotel grenzende mall de eerste leden van het omvangrijke KNVB-gezelschap tegen het lijf lopen: fysiotherapeut Rob Ouderland en bondsarts Frits Kessel. Spelers laten niet lang op zich wachten. Marc Overmars, een oude bekende, reageert vol bewondering op mijn oranje Adidas-shirt. “Wat zie jij eruit!” Een uur of acht later wordt in het Robert F. Kennedy stadion afgetrapt en wij staan in een winkelcentrum gewoon een babbeltje te maken met onze Oranje-helden. Het is dat ik er zelf bij ben en over talloze foto’s als bewijsmateriaal beschik, anders zou ik het zelf waarschijnlijk ook niet geloven.
Wereldsterren als Dennis Bergkamp, Frank Rijkaard en Ronald Koeman wandelen ongestoord tussen het winkelende publiek. Geen Amerikaan kijkt naar ze om. Geen Amerikaan kent de boys waarschijnlijk. Voordat ze gaan lunchen en hun middagrust pakken voor hun WK-ouverture later op avond, strekt de groep onder leiding van bondscoach Dick Advocaat (ook toen al!) eerst nog even de benen rondom het Ritz Carlton. Tegenwoordig is het ondenkbaar dat er ook maar één beweging van de sterren niét door camera’s geregistreerd wordt. Op Tysons Corner, zoals de buurt heet, neemt niemand aanstoot aan de pak ‘m beet veertig mannen in witte polo’s en donkerblauwe trainingsbroeken.
Bijna niemand slaat dit bijzondere tafereel luttele uren voor de aftrap van de WK-kraker Nederland – Saoedi-Arabië gade. Behalve de Kleef, Eduard, Heinrich en ondergetekende staat bij de hotelingang nog één zonderling in een oranje shirt te wachten. Een Albanese Oranjefan uit New York! De man heeft liefst vijf uur gereden om zijn favoriete voetballers in levende lijve te zien. Hij valt met zijn neus in de boter. Als beloning krijgt hij alle handtekeningen van de door hem zo bewonderde Nederlandse internationals.
20 juni 1994 Washington DC
Toen mark overmars zei wat zie jij er uit , had je zeker die goudse kaas ook op je kop.