Het zal weinigen zijn opgevallen, zoals het ook weinigen opvalt waar de knelpunten nou exact liggen. Maar de al jarenlang aanhoudende strijd van een handjevol roependen in de woestijn van Apeldoorn-West eiste een eerste slachtoffer. Tussen de regels door konden aandachtige lezers van De Stentor afgelopen week kennisnemen van het verschrikkelijke nieuws dat onlangs een bosmuis het leven heeft gelaten op een tot parkeerplaats omgetoverd voetbalveld in de bossen. Bevreesd moet worden dat de bestrijders van vermeende verkeersoverlast hun krankzinnige strijd tegen de windmolens verder gaan intensiveren nu zij sinds kort over een heuse martelaar beschikken.
De natuur moet z’n loop hebben, zo zou ik denken. Het zal toch zeker wel vaker voorkomen dat ongedierte z’n laatste adem uitblaast in de idyllische bossen rondom de hoofdstad van de Veluwe. Bewijst zo’n tragisch voorval als dit niet eens te meer dat zelfs bosmuizen niet het eeuwige leven hebben? De gezonde boslucht ten spijt. Het arme ding had ongetwijfeld nog een veelbelovende toekomst voor zich. Maar ja, als het onvermijdelijke dan toch niet te vermijden valt, dan beter in de rustgevende ambiance van het vierde veld van AGOVV dan onder de brede banden van zo’n pronkerige patserbak van zo’n wijkraadbestuurder. Zo lijkt het mij in al mijn onbenulligheid. Zolang het tenminste niet strijdig is met de ter plekke geldende bestemmingsplannen. Zoiets spreekt voor zich.
Niemand moet gek opkijken wanneer de schreeuwers van de buurtmaffia en meneer Van Kerkhof (toepasselijke naam in deze…) van de Stichting Werkgroep Milieuzorg Apeldorp op hoge poten eisen dat het gemeentebestuur een officieel onderzoek instelt naar de toedracht van het noodlottige heengaan van hun kleine medebuurtbewoner. Of het muisje langs natuurlijke weg in de natuur aan z’n einde is gekomen. Of dat er wellicht sprake is van een misdrijf. De onderste steen moet hoe dan ook boven. Misschien een idee om zelfs onze alom geliefde minister-president in te schakelen. Als immers iemand in Nederland bedreven is in het wroeten onder stenen, is het Mark Rutte wel.
Op het moment dat de Commissie Bosmuis haar bevindingen publiekelijk maakt gaat De Stentor er ongetwijfeld in geuren en kleuren over berichten. De Apeldoornse editie van het onvolprezen Algemeen Dagblad laat immers als geen ander de stem horen van zeurende minderheden die verder nergens gehoor vinden. Nou begrijp ik van zo’n Stentor wel meer niet, maar zou het niet een welkome aanvulling op het al zo afgekalfde regionale nieuwsaanbod betekenen wanneer de hoofdredactie die beroepsklagers beloont met een wekelijkse column? Een stukje erkenning voor hun jarenlange strijd tegen al het onrecht in Apeldorp-West. Nu ik niet meer mag genieten van de wartaal die zo’n Hanina Ajarai uitslaat, zou dit toch een prachtig alternatief zijn.
Het was vorige week ouderwets raak. Komkommertijd noemen ze zoiets. Nou, de rapen waren anders weer meer dan gaar. Zo’n meneer Rijpma van de wijkvereniging Brink & Orden die maar kwaakt over ‘de wijk’. Wat is de wijk? Wie is de wijk? Ziet zo’n man zich soms zelf als de wijk? Of mevrouw Bakker, voorzitster van hetzelfde clubje, die met droge ogen durft te beweren dat bewoners van de Laan van Spitsbergen door de vermeende verkeersdrukte hun woningen niet kunnen bereiken. In plaats van argeloze buurtbewoners ongevraagd te vertegenwoordigen kunnen ze beter zelf de wijk nemen. Het is werkelijk om je te bescheuren. Niemand kent deze hooghartige lieden, laat staan dat iemand ze serieus neemt. Nou ja, met uitzondering van De Stentor dan. Waar moet het in vredesnaam heen met deze wereld? Je zult er maar wonen in zo’n buurt…
Tots som Apeldorp.
© RK
Opgedonderd met van kerkhof en die stakker van bakker
Zo is’t maar net.
Mooi verhaal en nog waar ook.