Ik kan met gemak een boek schrijven over wat ik de afgelopen decennia op en langs de voetbalvelden heb meegemaakt. Het zou me weinig moeite kosten om alle smeuïge anekdotes, onvergetelijke (reis)ervaringen, leuke, minder leuke, schokkende en zelfs verbijsterende gebeurtenissen tot een lijvige pil te bundelen. Wie zelden of nooit een voetbalwedstrijd bezoekt, zal ongetwijfeld met z’n oren klapperen wanneer hij het zou lezen. Het is namelijk echt te gek voor woorden wat ik me als stadionbezoeker soms moeten laten welgevallen.
Aan wat me vorige week in Stuttgart overkwam, kan ik moeiteloos een apart hoofdstuk wijden. Dat een stelletje lapzwanzen van zo’n beveiligingsfirma mij uit het Gatsi-stadion zette voor aanvang van de streekderby in de Regionalliga, ofwel de vierde speelklasse van Duitsland, tussen de lokale Kickers en het vermaarde SSV Ulm 1846, kan ik gerust een dieptepunt noemen. Een grotere misdaad dan een paraplu meenemen terwijl het pijpenstelen regent, bestaat uiteraard ook niet. Zo is het dan weer wel.
In Nederland kijk ik al jarenlang nergens meer van op. Het is voor mij zelfs één van de voornaamste redenen waarom ik tegenwoordig nauwelijks voor mijn lol wedstrijden in het betaalde voetbal live bijwoon. Je hoeft bij wijze van spreken maar een scheet te laten en je hebt zonder pardon een stadionverbod aan de broek hangen. Iedere bijgoochem heeft wel de mond vol over privacy, bezoekers van voetbalwedstrijden vormen dé uitzondering op die regels. Al die combiregelingen en andersoortige flauweklul schenden alle denkbare privacyregels, toch is er geen politicus of journalist die ze ter discussie stelt.
Bij onze sympathieke oosterburen is het zelfs nog een graadje erger. Vooral het verschil in benadering. In tegenstelling tot bij ons staat bij Duitsers autoriteit hoog in het vaandel. Duitsers zijn van nature nogal volgzaam. Iedereen wordt geacht te luisteren naar iemand met een uniform of een achterlijk geel hesje. Tegenspraak wordt niet geduld. Maar om me nou door iemand met beperkte verstandelijke vermogens en nóg beperktere sociale vaardigheden te laten afblaffen, gaat me wat te ver. Daar ben ik niet zo van gediend. Zelfs niet als ze werkzaam zijn voor een beveiligingsbedrijf. Ik ben geen hond.
Regels zijn regels. Befehl ist Befehl! Wanneer het niet is toegestaan met een paraplu een voetbalstadion te betreden, dan heeft iedereen zich daar aan te houden. Daar heb ik geen enkele moeite mee. Wat ik dan in al mijn onbenulligheid niet begrijp is waarom het deel van de maar liefst 2.640 toeschouwers met een kleine paraplu wel toegang krijgt en anderen met een iets grotere paraplu niet. Waar ligt in zo’n geval en met zulk hondenweer als die avond nou precies het verschil tussen een paraplu en een paraplu?
Met mijn paraplu kwam ik in eerste instantie zonder problemen door de toegangscontrole. Niemand van het dienstdoende personeel had er wat op aan te merken. Terwijl ik me toch zeker langs drie of vier gewaardeerde krachten van de firma SDS Security & Service heen moest worstelen om de onoverdekte staantribune te bereiken waar ik een kaartje voor had gekocht.
Enfin, in de stromende regen hield ik het vervolgens zeker een half uur droog onder mijn witte Thuiszorg-paraplu. Toen ging het mis. Als een donderslag bij bewolkte hemel. Een tiental minuten voor de aftrap stond er ineens zo’n fanatiek Fraulein van de security voor me. Ze vond de mijne nogal groot geschapen… Goed, dat kan natuurlijk. Klachten van deze aard zijn nieuw voor mij. In dit geval maakte de jongedame in kwestie er echter nogal een probleem van.
Ik kon kiezen of delen. Of mijn Regenschirm in bewaring geven en in de stromende regen gaan staan. Of het Gatsi-stadion terstond verlaten. Echt, ik stond perplex. Om me nou bij een temperatuurtje van een graad of zes zeiknat te laten regenen, leek me niet zo’n fijn idee. Zo gaf ik de jongedame te verstaan. Ten overstaan van de gorilla die ze er bij riep herhaalde ik dit nog eens. Twee minuten later stond ik buiten.
Hoe het ook zij, het is natuurlijk te bespottelijk voor woorden om je gasten in de stromende regen te laten staan. Wie zoiets bedenkt is, zoals ze in Stuttgart en omgeving zo mooi zeggen, von allen guten Geistern verlassen.
Nadat ik na thuiskomst in Nederland een pissig mailtje stuurde, kreeg ik zowaar excuses van Stuttgarter Kickers. Herr Stehle van de Geschäftsstelle legde mij uit dat de vereniging zich in dit soort aangelegenheden ook slechts te schikken heeft naar wat ze van de Stuttgarter Sicherheitsbehörden / Polizeibehörde krijgt opgedragen. De Kickers-medewerker zelf noemt de maatregelen zelfs ‘zwakzinnig’. Voor wat het waard is.
Leuk en aardig allemaal. Ik koop er weinig voor. Je hebt het maar klakkeloos te accepteren. Het onvolprezen Stuttgarter Kickers laat z’n bezoekers niet alleen in de regen staan, maar ook in de kou.
© RK
Welke idioot koopt nu in de stromende regen een kaartje voor de onoverdekte tribune?