Achter de bal aan (93/9): Sevilla
Dag/Day/Dia 10
Zaterdag 13 januari 2024
Wel of niet naar Betis tegen Granada? Dat is het voornaamste punt van twijfel op een bewolkte zaterdag in Sevilla.
Op busstation Prado de San Sebastián verzeker ik me net voor de mevrouw aan het loket gaat lunchen eerst van een buskaartje voor morgenvroeg naar Jerez de la Frontera. Op weg naar Cádiz kan ik dan eerst nog even om 12.00 uur het duel tussen Cádiz CF Balon en Grupo Empresa Bazan gaan bekijken. Het derde elftal van Cádiz speelt de thuiswedstrijd in de 1ra Andaluza Senior-afdeling in het Estadio José del Cuvillo in Puerto de Santa Maria. Dat is vanaf Jerez per Cercania te bereiken en ligt aan dezelfde lijn als station Estadio in Cádiz. Dat valt mooi te combineren met Cádiz 1 tegen Valencia.
Na het kopen van het vervoersbewijs begeef ik mij naar de Ciudad Deportiva van Real Betis in de veronderstelling daar het o14-elftal van de Beticos in actie te zien tegen Nuevo Malino. Dat gaat niet door. Althans, de Infantil B werkt die wedstrijd kennelijk ergens anders af. Sta je daar dus mooi te kijken, ruim twee uur voor aanvang van de vrouwenkraker tussen Betis en Real Madrid in de achtste finales van de Copa del Reina. Ik moet het derhalve tot 16.30 uur zien uit te zingen.
Aangezien het Benito Villamarin stadion, de home ground van de mannen van Betis aan de overkant van de straat ligt, dood ik daar de tijd maar wat. Meer dan zeseenhalf uur voor het begin van de wedstrijd tegen Granada zijn cateraars en verkopers van sjaals en vlaggen al druk bezig hun handel uit te stallen. De eerste supporters van de tegenpartij arriveren eveneens al. Zij kunnen op dit vroege tijdstip hun auto nog vlakbij het stadion parkeren. Een eerste vriendelijke meneer – hij zal vermoedelijk niet de laatste zijn – vraagt me al of ik toevallig kaarten nodig heb voor de wedstrijd van vanavond. Ik bedank vriendelijk. Ik wacht rustig af. Negentig euro (of meer) ga ik zeker niet betalen.
Een uur voordat de bekerwedstrijd van de vrouwen begint sluit ik achteraan in de rij die zich heeft gevormd bij het stadionnetje dat de naam draagt van Luis del Sol. Ik heb mazzel. Een mevrouw heeft een kaartje over. Voor 5 euro help ik haar er vanaf. Scheelt weer 5 euro, want aan de kassa kosten de tickets voor niet-abonnees het dubbele.
De Ciudad Deportiva Luis Del Sol is volgens Futbology het 800e voetbalstadion dat ik bezoek. Dat is toch wel weer een eervolle vermelding waard. Op naar de 1000!
Bezoekers mogen alleen plaatsnemen op het voorste gedeelte van de grote tribune in het clubstadionnetje. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat het drukker zou worden. We bevinden ons immers in het land van de campeonas del mundo, de wereldkampioenen. Het duel wordt ook rechtstreeks op tv uitgezonden. Zelf zou ik er niet voor thuisblijven biecht ik maar meteen op. De voormalige voorzitter van Spaanse voetbalbond schijnt ook elders verplichtingen te hebben.
Als kijkspel valt het me behoorlijk tegen. De gasten uit de hoofdstad zijn veel te sterk. Ze hebben zeker 80 procent balbezit. Toch scoren ze in de eerste helft slechts twee keer. Waarvan de tweede goal op slag van rust uit een nogal dubieuze strafschop tot stand komt. Het doet een deel van de toeschouwers verontwaardigd reageren. Asi, asi, asi gana el Madrid, scanderen ze. Ofwel: zó wint Madrid. Een verwijzing naar de vermeende voorkeursbehandeling die scheidsrechters de Koninklijken in Spanje in hun ogen veelvuldig geven.
De Madrileense dames missen duidelijk een afmaker voorin. Een Ronalda of Benzemina hebben ze niet. Het thuispubliek reageert al opgewonden bij de spaarzame keren dat hun Beticas over de middenlijn komen. Drukte om niets. De deugende medemens zou eens moeten ophouden met dat miskende gejammer dat dat vrouwenvoetbal zo geweldig is. Zodra er wekelijks 50.000 of 60.000 mensen bij dit soort potjes komen kijken, dan mogen de dames wat mij betreft mannensalarissen eisen. Op de tribune bij het hoofdveld van de Ciudad Deportiva zitten er op deze zaterdagmiddag hooguit een paarhonderd. Wanneer dezelfde schandalige toegangsprijzen gehanteerd zouden worden als bij de mannelijke collega’s, dan zat er waarschijnlijk niemand.
We kunnen het allemaal wel groter, mooier en leuker maken dan dat het is, het futbol feminino zal altijd een slap aftreksel blijven van het futbol masculino. Ik neem aan dat de tv-camera’s weloverwogen gericht staan op de mensen op de tribune. Zo lijkt het tenminste nog iets.
Na 90 minuten staan de cijfers 0-5 als eindstand op het scorebord. Drieënhalf uur later beginnen de mannen. Tijd genoeg dus om uit te vinden of ik nog ergens voor een schappelijk prijsje langs onofficiële kanalen een entreebewijs op de kop kan tikken. De duisternis valt inmiddels in. Het hoeft het daglicht zodoende niet meer te kunnen verdragen.
Maar eerst even wat eten. Qua culinaire hoogstandjes is er keus te over. In de straat naast de Ciudad Deportiva staan wel twintig mobiele hamburgertenten. Niemand hoeft dus te verhongeren. Ik waag me aan een bocata de pollo, een broodje met kipvlees. Smaakt voortreffelijk.
Naarmate het aanvangstijdstip van el partido nadert, wordt het gaandeweg drukker. Met honderden tegelijk staan de voetballiefhebbers op straat te drinken en te eten. Supporters van Betis en Granada kriskras door elkaar. Dat kan in Spanje nog.
Ik ben dan al aangeklampt door een volgende sympathieke señor die kaarten in de aanbieding heeft. Hij biedt een ticket van 113 euro aan voor 80 euro. 33 euro ónder de normale prijs! Klinkt verlokkelijk, maar voor mij nog minstens 30 euro te duur. Hij houdt de rekenmachine erbij. En op zijn mobieltje toont hij de prijzen die de club online hanteert. Ik bedank beleefd. Je moet weten hoe het ‘spel’ werkt. Geduld hebben. Wachten tot kort voor het begin van de wedstrijd. Dalen de prijzen verder, dan is dat mooi meegenomen. Zo niet, dan ga ik gewoon naar m’n hotel terug.
Ik kan die abnormaal hoge normale prijzen best betalen, als ik wil. Om me 90 euro uit de zak te laten kloppen voor een – met alle respect – club als Granada is het me gewoon niet waard. Hay limites, er zijn grenzen. Meer dan gisteravond bij Sevilla ben ik niet van plan om te betalen.
Mijn geduld wordt beloond. Het wordt minder, beduidend minder zowaar. Een tiental minuten voor de aftrap is het bingo! Voor 40 euro kan ik naar binnen. Een besparing van welgeteld 50 euro op de officiële tarieven. Socios en abonnees betalen in Spanje slechts een fractie van de woekerprijzen die de clubs bij anderen in rekening brengen. Om de wedstrijd bij te kunnen wonen krijg ik tijdelijk zo’n abonnement in bruikleen.
De handelaar heeft een hele stapel pasjes in z’n binnenzak. Een ‘collega’ begeleidt me langs de toegangscontrole en vergezelt me naar m’n plek. Hij handelt daar tevens de financiële kant van de transactie af en neemt de gebruikte (of misbruikte?) chipcard weer in ontvangst.
Ik zit achter de goal op derde ring, helemaal boven in het Villamarin. In het prettige gezelschap van meer dan 50.000 uitzinnige Beticos beleef ik geheel onverwacht toch een onvergetelijke voetbalavond. In september 2004 was ik hier al eens eerder. Tegen Espanyol. Bijna twintig jaar geleden. Destijds ging het een stuk minder omslachtig om een plaats op de tribune te bemachtigen.
Qua bezetenheid en passie doet de Betis-aanhang weinig onder voor die van Sevilla. Het fanatisme is aangeboren, dat zit in het hete Andalusische bloed. Als Isco een kwartier voor tijd de enige geldige treffer van de avond scoort, ontploft de toko bijna. De mensen om me heen worden helemaal gek, gaan compleet uit hun dak van vreugde. Die vreugde lijkt van korte duur wanneer Granada uit een late tegenstoot eveneens doel treft en gelijk maakt. Door ingrijpen van de VAR gaat dat feest niet door. Het blijft 1-0. De groenwitte helft van Sevilla lacht en juicht het laatst.
Was die 5 euro die ik enkele uren eerder bij die vrouwenwedstrijd neertelde misschien wat teveel van het goede. De niet helemaal kosjere transactie die me te elder ure toegang verschaft tot het Estadio Benito Villamarin geeft toch een uitermate bevredigende afsluiting aan een lange zaterdag in Sevilla.