Achter de bal aan (93/10): Puerto de Santa Maria, Cádiz
Dag/Day/Dia 11
Zondag 14 januari 2024
De laatste dag op Spaanse bodem bevat een bezoek aan het enige stadion van de Primera División waar ik nog nooit een wedstrijd heb gezien. Met m’n visite aan Cádiz heb ik de hele hoogste Spaanse voetbalafdeling afgewerkt.
Als opwarmer – en warm is het vandaag andermaal – staat Cádiz CF Balon tegen Grupo Empresa Bazán op het programma. Deze wedstrijd begint om 12.00 uur. In Puerto de Santa Maria, tussen Jerez de la Frontera en Cádiz. Een en ander houdt in dat ik al om kwart over 9 met de bus wegmoet vanuit Sevilla. In Jerez kan ik overstappen op de Cercania. Vanaf station Valdelagrana is het een kwartiertje lopen naar het Estadio José del Cuvillo, waar het spektakel in de achtste divisie zich zal afspelen.
Ik kom precies aan op het moment waarop de partido begint. Naast de grote hoofdtribune staat een deurtje open. Vandaar dat ik daar maar naar binnen ga. De overdekte tribune is leeg. De winterschilder is er duidelijk al een poosje niet meer geweest. Toeschouwers, een handjevol, zitten aan de overzijde. Of ik ergens entree moet betalen, weet ik niet. Er komt niemand naar me toe om een financiële bijdrage te vragen. Ik ga er daarom maar vanuit dat de toegang gratis is.
Het complex maakt een enigszins vervallen indruk. Rondom het veld zijn zitjes. Bij de uitloop voor de lange zijde liggen kiezelstenen. Dat is voor de verandering weer eens wat anders dan een strook kunstgras of een atletiekbaan. De stenen liggen binnen handbereik van iedereen met eventuele minder goede bedoelingen. Overal staan bordjes met de tekst Prohibido cruzar el campo. Spaans voor Keep off the pitch.
De spelers van beide ploegen hebben er zin in. Ze zijn zonder uitzondering balvaardig en gezegend met een gezonde dosis temperament. Het gaat er niet bepaald kinderachtig aan toe. Er zit vuur in. Kort voor het einde van de eerste helft kan de arbitro slechts met veel moeite voorkomen dat de opgewonden standjes met elkaar op de vuist gaan. Halverwege leiden de bezoekers met 0-1.
In de rust nuttig ik een Pepsi Cola in de tent die dienst doet als kantine. Prijs: 1,30 euro. De boel is versierd met logo’s van Racing Club Portuense, de eigenlijke bespeler van het complex.
Na rust stelt het derde van Cádiz orde op zaken. Het komt met 2-1 voor. Een groepje supporters van Bazán hekelt de arbitrage. Ze gaan in discussie met een van de grensrechters. “Te pagan?” Betalen ze je? De man met de vlag neemt de aantijgingen met humor. “Claro“, antwoordt hij. Natuurlijk. De onvrede over de leiding verandert overigens niets aan de uitslag.
Op station Valdelagrana moet ik vervolgens bijna 40 minuten wachten op de trein naar Cádiz. Tsja, zondagse dienstregeling.Eenmaal op weg stappen er op elk tussengelegen station in geel gehulde Cádiz-fans in. Om 15.20 uur komt de Cercania aan op station Estadio, 55 minuten voor aanvang van het duel tegenValencia. Rondom het Nuevo Mirandilla stadion heerst een gezellige bedrijvigheid. Met een capaciteit van minder dan de helft van de arena’s van zowel Sevilla als Betis is het er logischerwijs toch een stuk rustiger dan bij beide Sevilliaanse clubs. Er zijn wel programmaboekjes. Dat is in elk geval één pluspunt voor Cádiz FC.
Voor het overige maakt de enige club uit de Primera División die ik niet eerder bezocht geen onuitwisbare indruk op mij. Dat was bij de vorige gelegenheid waarbij ik alle clubs uit de hoogste voetbalafdeling van Spanje afvinkte anders. Destijds gebeurde dat in Las Palmas. In 2018. Tegen Barcelona. Met Messi. Daar is me meer van blijven hangen dan van deze zonnige zondagmiddag in Cádiz.
Aan het stadion ligt het niet. Een echt voetbalstadion. Knus. Met de tribunes dicht op het veld. Voor mijn 70 euro heb ik eveneens een fantastische plek. Ter hoogte van de middenlijn. Tribuna Baja. Van waar ik zit kan ik de spelers bijna aanraken.
De wedstrijd is minder. Zeg maar gerust dat het potje zwaar tegenvalt. Ik heb het idee dat ik in Engeland in één van de lower Leagues ben beland. Kick- and Rush voetbal. Blind gedraaf. Het verbaast me niets dat de thuisploeg al sinds september geen wedstrijd in La Liga meer wist te winnen. Het spel oogt armoedig. Heel pover. En ook Valencia heeft in het recente verleden wel eens betere ploegen op de been gebracht. De ambiente kan evenmin tippen aan wat ik gisteren en eergisteren in Sevilla mocht beleven. Daar had ik het idee op een vulkaan te zitten die elk moment kon uitbarsten. Hier in Cádiz komt de Spaanse furie weinig aan de oppervlakte.
Schelden kunnen ze wel als de besten. Afgaande op wat ik voortdurend hoor zijn de spelers van Valencia zonder uitzondering zonen van vrouwen van lichte zeden. Ze kunnen beter de eigen jugadores wat meer onder vuur nemen. Daar valt meer dan genoeg op aan te merken. Kwestie van kwaliteit vooral. Een gebrek aan kwaliteit. Door de 1-4 aframmeling die het vandaag incasseert lijkt het armetierige Cádiz FC linea recta op weg naar de Spaanse Cocina Campeones División.
Om 18.40 uur zit ik weer in de Media Distancia terug naar Sevilla. Morgen vlieg ik weer naar Nederland. Elf dagen in Portugal, Gibraltar en Spanje zijn voorbij gevlogen. Het zit er alweer op. Op naar de volgende trip. Hasta la proxima!