Achter de bal aan (94/2): Köln
Zondag 11 februari 2024
Ik sluit m’n weekendje Duitsland af in Köln. Ik geef gehoor aan de oproep die 1. FC Köln via het account van die junge Geissböcke op Instagram doet om de U19 en U21 in het Rheinergie Sportpark te komen ondersteunen. Op carnavalszondag breng ik zodoende een aantal genoeglijke uren door rond het vermaarde Geissbockheim: Kölle alaaf!
Zelf zie ik de lol niet zo in van al die verkleedpartijen. Maar wie dat wel graag doet, moet vooral lekker z’n gang gaan. Carnaval zal vroeg of laat ook wel verboden moeten worden op last van de woke medemens en andere personen die zonder een greintje zelfspot. Tegen bijna alles waar de huidige generatie beroepsklagers patent op heeft wordt immers gedurende de doldwaze dagen gezondigd. Overmatig drankgebruik, seksistisch, vrouwonvriendelijk, dieronvriendelijk, noem het allemaal maar op. In al hun buitensporigheid gaan die Jecken und Narren er zich in deze tijd van het jaar aan te buiten.
Ik vind het veel erger dat er bij mijn vertrek bij het B&B Hotel Düsseldorf-Ratingen weinig meer te merken is van het lekkere weer van een dag eerder. Het regent. Zoveel nattigheid had weerplaza niet voorspeld! Het wegdek van zowel van de A3 als de A4 spettert behoorlijk . Het scheelt dat het zondag is en weggebruikers geen last hebben van vrachtverkeer. Omdat ik op m’n dooie akkertje richting Köln rijd spoel ik niet van het kletsnatte asfalt af. Rond kwart over tien bereik ik de afrit K-Klettenberg. Enkele minuten laten stuur ik mijn Ford Focus via de Luxemburger Strasse en de Militärring Strasse parkeerplaats P2 op, pal tegenover de hoofdingang van het RheinEnergie Sportpark.
Het lijkt wel of de tijd heeft stil gestaan op het trainingscomplex van de Effzeh. In vergelijking met mijn laatste visite, al gauw een jaartje of dertig geleden, lijkt er op het eerste gezicht weinig veranderd in de bosrijke idylle rondom het Geissbockheim. Clubhaus des 1. FC Köln staat in grote letters op het grote witte gebouw aangegeven. Spürbar anders lees ik op een andere muur naast het bekende clublogo met de geit en de Domtoren. Merkbaar anders. Geen doorsneeclub, die launische Diva vom Rhein. In 1963 de allereerste Bundesliga-kampioen. Sindsdien was het vooral langs het veld net iets te veel en bovenal iets te vaak carnaval in Kölle…
Wanneer de U19 om 11.00 uur aftrapt tegen de leeftijdgenoten van Alemannia Aachen regent het gelukkig niet meer. De derby in Bundesliga West vindt plaats op Platz 7. Bij een houten keetje, waar op het vroege tijdstip de Bratwürste en Frikadellen al op het vuur liggen, zijn zowaar opstellingen verkrijgbaar. Prima service voor de toeschouwers. Op het veld zie ik de nieuwe Wolfgang Overath, Heinz Flohe of – van recenter datum – Lukas Podolski echter nergens lopen. Het hoogste A-juniorenteam van de club wordt op deze grauwe zondagochtend lelijk afgeschminkt door de A-junioren van de koploper van de Regionalliga West: 1-2.
Vergelijk ik het met de Nederlandse top in dezelfde leeftijdsklasse, die ik regelmatig in actie zie, dan durf ik wel te zeggen dat er bij ons verzorgder wordt gevoetbald. Al betekent dat niet dat het per definitie ook beter is. Op het zevende veld van het Rheinergie Sportpark ben ik vooral getuige van veel gehol en gedraaf. Van beide kanten overigens.
Het arbitrale trio past zich moeiteloos aan het niveau van de 22 spelers aan. Of is het misschien juist andersom? Drie van die pedante mannetjes, qua leeftijd schat ik ze niets eens zo gek veel ouder dan de voetballers die ze in het gareel moeten houden. Maar een air van heb ik jou daar. Autoritair proberen te zijn, terwijl je geen enkele autoriteit uitstraalt… Het is maar goed dat Duitsers doorgaans wat volgzamer en plichtsgetrouwer zijn dan Nederlanders. Bij ons zou zo’n hooghartig houdinkje op wat meer weerstand stuiten, vrees ik. Op veld 7 van het Rheinenergie Sportpark volstaat een handjevol gele kaarten om de orde binnen de lijnen te handhaven.
Een vijftigtal minuten na afloop van de clash tussen de U19-teams uit Köln en Aachen begint de tweede wedstrijd van de dag. In het aangrenzende Franz-Kremer-Stadion neemt Kölns u21 het op tegen een andere 1. FC, die uit Düren. Ofwel de nummers vijf en zeven van de Regionalliga West. Voor mij betekent het duel tussen beide middenmoters dat ik zeventien van de achttien clubs uit de westelijke afdeling van de Duitse ‘vierde’ divisie heb bezocht. SC Wiedenbrück ontbreekt als enige club uit de Regionalliga West op mijn lijst. Daar ga ik voor het eind van het einde van het seizoen ook nog wel een keer naartoe.
De Bundesligamannschaft van de Keulse grootmacht wordt vandaag begeleid door liefst 6000 supporters naar de uitwedstrijd bij Hoffenheim, zo las ik op de website van de club. Die ontbreken om 14.00 uur dus in het kleine maar knusse clubstadionnetje. Er zitten er volgens mij nog niet eens 600. Uit Düren, nauwelijks 50 kilometer van de Rijnmetropool verwijderd, is slechts een handjevol fans meegereisd. De entreeprijzen liggen lager dan gisteren in Velbert: 7 euro voor een onoverdekte staanplaats, 13 euro voor een overdekte zitplaats. Bij de kassa krijg ik een uitgeprint A4-tje in de handen gedrukt als toegangsbewijs. De braadworsten zijn bij Franz Kremer daarentegen duurder dan in de IMS Arena: 4 euro.
Het gaat wat ver om de wedstrijd spectaculair te noemen. Met één doelpunt – gescoord door de gasten – moeten we genoegen nemen. Het hele gebeuren staat onder leiding van een jongedame. Ze fluit niet eens slecht. Ze praat alleen wel ontzettend veel. Alsof Leonne Stentler met een fluit rondloopt. Het voegt totaal niets toe.
Het weer op deze carnavalszondag in Köln blijft ondertussen wel vreemde keuren vertonen. Aan het begin van de tweede helft breekt zowaar de zon voorzichtig door. Die had ik eerder op de dag nog niet gezien. Bijna tegelijkertijd begint het ook weer te regenen. Een regenboog, zoals je misschien zou verwachten onder zulke omstandigheden, tovert dit evenwel niet tevoorschijn. Die verschijnt vanmiddag niet aan de Keulse hemel.
De terugreis naar Nederland verloopt zonder noemenswaardigheden. Voor zessen ben ik weer terug in Apeldoorn. In het verleden heb ik de afstand Köln – Apeldoorn weleens in anderhalf uur afgelegd. Die tijden hebben we gehad. Ik word ook een dagje ouder. Tegenwoordig trap ik het gas wat minder hard in dan in het jachtige verleden.