Onze door en door verrotte wereld zit vol tegenstrijdigheden. Iedereen in het grootste dorp van de Veluwe ervaart het dezer dagen maar weer eens. Met de komst van een wielercircus hoopt het gemeentebestuur in mei tienduizenden bezoekers naar Apeldoorn te lokken. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Daarentegen moet voor een handjevol meelopers in een protestmars bijkans de staat van beleg worden afgekondigd. Zo kent gastvrijheid meerdere gezichten.
Alsof in een echte stad iemand wakker moet liggen van een futiliteit als zo’n Pegida-demonstratie. Een beetje politiekorps handelt zo’n klusje toch zeker geroutineerd af. Zeker met de nuttige ervaringen die ze de afgelopen twee maanden al heeft opgedaan, mag zoiets weinig om het lijf hebben. Fluitje van een cent. Uitladen. Wandelingetje laten maken. Toespraakjes. En weer de bus in. Ophoepelen. Weg ermee. Hasta la vista!
Het is dat de krant er groots mee uitpakt, anders zouden veel Apeldoorners waarschijnlijk niet eens weten dat een afvaardiging van de Patriottische Europeanen tegen de Islamisering van het Avondland een voorstelling geeft in town.
Stemmingmakerij. Sensatiezucht. Toespelingen maken op mogelijke ongeregeldheden. Wat er weleens zou kunnen gebeuren als… Insinuaties. Buurtbewoners naar hun mening vragen over het dreigende onheil dat in aantocht is. Een kunstenaar zijn zorgen laten uitspreken over dat een gewelddadige stoet langs zijn folly trekt. Dinsdag een bijna volledige spread. Woensdag twee hele pagina’s. Vandaag nog eens een toegift. Hoogstaande journalistiek. Aan wie kleeft de meeste walging?
Pegida in de voortuin? Liever niet zo luidde een nogal suggestieve krantenkop. Aan de mogelijkheid dat brave anti-fascistische tegendemonstranten weleens de gladiolen kunnen vertrappen van argeloze tuinbezitters in Beekpark, Loolaan, Soerenseweg, Koning Lodewijklaan of Sprengeweg gaat De Stentor voor het gemak maar voorbij.
Terwijl die anti-fascisten en vermeende fascisten feitelijk helemaal niet zoveel van elkaar verschillen. Met een capuchon of bivakmuts op lijken ze allemaal op elkaar. Wie het hardste schreeuwt trekt de meeste aandacht. Of een baksteen nou wordt gegooid door de een of ander, maakt in de keiharde realiteit van alledag helemaal niks uit. Het is in beide gevallen even pijnlijk wanneer je ‘m moet terugkoppen…
Anti-fascisten. Vermeende fascisten. Wijkraden. Gewoon doodzwijgen. Is dat niet het meest verstandige?
© RK