Tussen Berg en Bos: Persoonlijk contact

Enkele dagen geleden kreeg ik een mailtje van Adecco. ‘Je staat bij ons ingeschreven, maar het is alweer een tijdje geleden dat we contact hebben gehad. Daarom horen we graag of je nog beschikbaar bent’, stond erin. Tsja, contact hebben noemen ze zoiets bij de bewuste uitzendorganisatie. Sinds ik me er een aantal maanden geleden heb ingeschreven heb ik inderdaad per e-mail een handjevol berichten van Adecco ontvangen. Daaruit bestaat ons contact. Uit voorgeprogrammeerde standaardmailtjes. Verder nergens uit. Alles moet zo nodig digitaal, hè. Zo wordt er tegenwoordig gecommuniceerd.

Adecco, Randstad, Tempo Team, Unique, de Redactie, of hoe ze allemaal ook mogen heten, het is feitelijk allemaal één pot nat. Je maakt een profiel aan en klaar is kees. Of in mijn geval Rob. That’s it! Ach, en dat niet de mogelijkheid bestaat om specifieke zaken, talenten of eigenschappen in zo’n profiel te verwerken, moet je niet zo nauw zien. Wat maakt het uit? Who cares? Don’t call us, we call you! Ze bellen toch nooit! Hun vacatures sluiten nooit aan bij mijn profiel.

Wanneer ik-zei-de-gek het voor het zeggen had bij zo’n bureau, zou ik iedereen die zich inschrijft standaard uitnodigen voor een kennismakingsgesprek. Lijkt me toch wel het minste wat ze kunnen doen. Dan weten ze tenminste wat voor vlees ze in de kuip hebben, zo zou ik denken. Lijkt mij vrij voor de hand liggend. Of niet soms? Of praat ik nou onzin? Is dat een vreemde gedachtegang? Ouderwets, of zo? Ben ik soms niet meer van deze tijd? Ben ik niet proactief genoeg?

Ik zou bijna denken van wel. In ons digitale tijdperk wordt persoonlijk contact zo veel mogelijk gemeden. Zo werkt dat. Zoals talloze andere bedrijven en instanties hebben ook die uitzendbureaus waarschijnlijk andere prioriteiten. Waarom zouden ze in hemelsnaam proberen een Nederlandse man van 50 jaar met meer 25 jaar ervaring in het schrijven van stukjes al dan niet tijdelijk aan het werk te helpen? Daar ontvangen ze waarschijnlijk geen subsidie voor. Dus ja, waarom zullen ze zich dan inspannen? En dus ja, waarom zal ik langer bij zo’n k..bureau ingeschreven blijven staan?

Toen die aardige meneer Den Hertog, de voormalige directeur van het inmiddels ter ziele gegane Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme, mij medio 2008 bedankte voor bewezen diensten, ben ik als allereerste naar een uitzendbureau gegaan. Ik wilde me laten inschrijven bij Randstad. Bij de Apeldoornse vestiging aan de PWA-Laan. Dat bleek makkelijker gedacht dan gedaan. Niet dus. Na vijf minuten stond ik alweer buiten. Vakkundig afgewimpeld door een meisje van begin twintig, ouder was ze niet. Voor iemand met mijn leeftijd en mijn werkervaring kon ze niets doen. Ze weigerde me daarom in te schrijven. Nou, ik kan zeggen dat het wel vrij ontnuchterend werkt wanneer zo’n schattig ding je met al haar levenservaring en tactloosheid vertelt dat je nergens toe deugt. Dan zakt de moed je behoorlijk in de schoenen, terwijl je juist vol goede moed een nieuwe start wilt maken.

Sinds eind januari beschik ik gelukkig weer over wat inkomsten. Met een beetje geluk en goede wil lukt het me wel om voor m’n 67e bóven bijstandsniveau uit te komen. Wie weet, misschien slaag ik er ooit wel in er een krantenwijk bij te krijgen. Dan kan ik me wat probleemlozer een poot laten uitdraaien door die bloedhonden van de Belastingdienst en zorgelozer aan mijn verplichtingen voldoen jegens zo’n zorgzame zorgverzekeraar van wie ik maandelijks een rekening krijg voor diensten waar ik nooit gebruik van maak.

Dáár doen we het in het Nederland uiteindelijk voor met z’n allen. Ja, toch? Ons tot op het bot toe laten uitkleden zodat anderen daar profijt van trekken. Zodat al die keurige dames en heren in die raden van commissarissen van zorgverzekeraars er een leuke bijverdienste op nahouden. En dat de Maffia in Den Haag ongelimiteerd met ‘onze’ euries kan blijven strooien. Ons Europese eenheidsgeld met miljarden tegelijk in bodemloze putten kieperen of verspillen aan rode lopers.

Het blijft natuurlijk een ongekend voorrecht hoe we zelf overal over mee mogen beslissen. Mooi man, zo’n associatieverdrag met Oekraïne. Net als elke andere Nederlander van onbesproken gedrag boven de achttien mag ik er in april m’n stem over uitbrengen. Referendum. Democratisch grondrecht. Ergens legitimiteit aan verlenen om jezelf voor de gek te laten houden. Misschien is het een beetje kort door de bocht ,maar of Nederland nou wel of geen handel drijft met Oekraïne, het zal me eerlijk gezegd worst wezen. In geen van beide gevallen levert het mij een baan op. Om over een structurele bron van inkomsten maar te zwijgen. Mijn toekomst hangt niet af van allerlei groeperingen die elkaar in en over Oekraïne naar het leven staan. Nee, mijn toekomst hangt af van mailtjes die ik ontvang en persoonlijk contact dat nooit komt. Helaas is dát de bittere realiteit.

© RK