Vandaag 26 jaar geleden
Ik verzamel al bijna veertig jaar ‘bewijsmateriaal’ van voetbalwedstrijden waar ik op de tribune heb gezeten of gestaan. Als ik de tel goed heb bijgehouden, kom ik inmiddels aardig in de buurt van de 4500 wedstrijden. Kaartjes horen er vanzelfsprekend bij. Thuis staat een hele schoenendoos vol. Nietige stukjes papier met vaak dierbare herinneringen. Jammer dat ik tegenwoordig vaak wordt afgescheept met van die akelige e-tickets. Waardeloze printjes. Het illustreert de kilheid van het hedendaagse voetbal. Zien er toch niet uit, die dingen!
Voordat Engeland verpest werd met de huidige all-seater stadiums kwam ik ook nog weleens zónder toegangsbewijs thuis. Als het namelijk in die goeie ouwe tijd geen all-ticket wedstrijd betreft – eerder regel dan uitzondering – is het voor een plekje op zo’n ouderwetse staantribune gewoon een kwestie van een handjevol Ponden neertellen aan het loket en doorlopen. Het gaat als volgt: de man of vrouw achter een vaak minuscuul raampje incasseert het geld en zet vanuit zijn hok het draaihekje bij een meestal niet al te brede doorgang in beweging. Op deze vooroorlogse manier krijg ik op 7 april 1990 toegang tot één van de staantribunes van de oude Den, het toenmalige stadion van Millwall. Scannen doen ze 26 jaar geleden nog nergens. Het scanapparaat moet dan nog uitgevonden worden…
Het programmaboekje dient daarom eenmalig als bewijslast. Bij wijze van hoge uitzondering. Ik had graag het kaartje willen laten zien van mijn visite aan een van de meest beruchte stadions van Londen, helaas ben ik niet in het bezit van een ticket van deze wedstrijd.
7 april 1990 Millwall – Manchester City
I was there…