Vandaag 12 jaar geleden
Birmingham is de stad van UB40. Om nou te zeggen dat de reggae er op straat vanaf druipt. Pas du tout. Als je er rondloopt, valt wel te begrijpen waarom de misschien wel beroemdste band die de Brummies voortbrachten is vernoemd naar een formulier waarmee iemand bij de Britse Sociale Dienst een werkloosheidsuitkering moest aanvragen.
Het is moeilijk uit te leggen, daarvoor moet je er misschien zelf geweest zijn, maar de tweede stad van Engeland heeft iets naargeestigs. Als voormalig centrum van de metaalindustrie was het ooit het kloppende hart van de Black Country. Wat is overgebleven is lelijkheid. Grauwheid. Hoge torenflats, zonder veel hoogtepunten.
Het enige vermeldenswaardige van de buurt waar St. Andrews, het stadion van Birmingham City, is gehuisvest, is dat mijn hotel zich om de hoek bevindt. Vijf minuten lopen. Na een zaterdags bezoek aan West Bromwich Albion tegen Bradford City breng ik voor 19,95 Pond de nacht door in Bordesley. In het lokale Formule 1-hotel. Niet bepaald vijf sterren-kwaliteit. Zoals eigenlijk bijna alles in Birmingham. Inclusief het voetballen ter plaatse. Al moet gezegd worden dat The Blues in dat seizoen na 34 wedstrijden een keurige achtste plaats in het Barclaycard Premiership bekleden.
De aftrap van de zondagse derby tegen de Wolves uit het nabijgelegen Wolverhampton is at noon, al om 12 uur. Het vroege aanvangstijdstip zal vast en zeker te maken hebben gehad met het risicogehalte dat aan de wedstrijd kleeft. Wat me namelijk het meest is bijgebleven is dat de spanning om te snijden is. Op de een of manier is dat voelbaar. Ik neem tenminste aan dat er niet zoveel politie op de been was vanwege mijn verblijf in het Formule 1-hotel…
De rode lantaarndrager uit Wolverhampton houdt wel een punt over aan de derby in de West Midlands. Ik krijg vier goals te zien. Al vind ik 38 Pond voor een zitplaats in de hoek van de Kop Stand eerlijk gezegd iets te veel van het goede. Maar ja, tegenwoordig lacht iedereen om dit soort toegangsprijzen.
Of het in het derde helft los is gegaan en City’s beruchte Zulus op wolvenjacht zijn gegaan, durf ik niet te zeggen. Veel tijd om na te genieten heb ik niet. Ik moet meteen door naar Birmingham International, het vliegveld. Drieënhalf uur na het eindsignaal brengt de KLM Cityhopper me al weer terug naar Schiphol.
25 april 2004 Birmingham City – Wolverhampton Wanderers
I was there…