Tussen Berg en Bos: Beveiliging

By | 10 mei 2016

Pfffff, het was me wel wat, die Giro in Apeldoorn. Wát een feest! Zelfs bij voetbalwedstrijden heb ik nog nooit zóveel verkeersregelaars en veiligheidspersoneel op één plek aan het werk gezien. Hulde voor zóveel toewijding! Bij Omnisport liet de ingehuurde security voor de start van de proloog werkelijk niets aan het toeval over. Bij de ingang van het sportpaleis onderwierpen ze de inhoud van tassen en rugzakken aan een grondige inspectie. Alles keerden ze binnenstebuiten. Je weet tenslotte maar nooit. Als ik zie wat sommige mensen allemaal meenemen…  Joh, zoveel bagage neem ik nog niet eens mee als ik twee weken op vakantie ga.

Aangezien ik geen koffers of wapens bij me droeg, verkeerde ik in de veronderstelling door te kunnen lopen. Helaas. Twee meter verder werd ik alsnog staande gehouden. Uitgerekend mij pikte een niet al te vriendelijk kijkend knulletje in een zwarte outfit er tussenuit. Waaraan ik deze bijzondere eer te danken had, is mij ook nu nog niet geheel duidelijk. Ik gaf nergens aanleiding toe, misdroeg me niet, maar werd wel geacht me als de eerste de beste misdadiger te laten scannen. Anderen mochten gewoon doorlopen. Wat maakte mij nou in de ogen van deze beveiligingspief verdacht? Was het mijn Schalke-trainingsjack? Had ik in driedelig kostuum moeten komen? Stond het feit dat ik onlangs met de tondeuse de haren op mijn hoofd gemillimeterd had hem misschien niet aan? Of had ik de knul soms een fooi moeten geven?

Een vraag over hoe en waarom hij mij zo nodig moest lastigvallen stelde mijn ontvangstheer niet op prijs. Het beantwoorden van vragen stond waarschijnlijk niet in zijn taakomschrijving, daar was hij vast en zeker niet voor getraind. Ik vroeg hem nota bene netjes om uitleg. Ik vloekte niet. Ik schold hem niet uit. Zijn grimmige blik verraadde nochtans weinig goeds. Een diepe zucht van mijn kant – het was immers nogal warm – kon hij evenmin appreciëren. “U staat zo weer buiten.” Dreigende taal. Ja, ja. Hij sprak me in elk geval wél met u aan. Toch nog één positief aspect aan zijn presentatie. Al geeft het hoe dan ook te denken dat ze uitgerekend zo’n stuk chagrijn de hoogst verantwoorde taak geven argeloze bezoekers met een scanapparaat lastig te vallen.

Wanneer de organisatie van zo’n evenement zulke horken loslaat op niets vermoedende bezoekers lijken enige sociale vaardigheden me toch wel gewenst. Echt, de tactloosheid droop er vanaf. Is een beetje klantvriendelijkheid misschien te veel gevraagd? Een beetje professionaliteit? Ze krijgen er toch zeker voor betaald! En dan nog, ik hoef me toch niet te laten afblaffen door de eerste de beste onbenul met de verstandelijke vermogens van een lege vuilnisbak! Nee inderdaad, dat klinkt niet erg respectvol aan het adres van het securitymannetje. En ja, ik begrijp heel goed dat deze belangrijke pijlers van onze samenleving ook hun werk moeten doen. Het gaat me vooral om de manier waarop hij mij tegemoet trad. Dát deugde van geen kant, dát kon niet door de beugel.

Bij de ploegenpresentatie op het Marktplein was het een dag voordien ook al raak. Op de hoek van het Marktplein en de Stationsstraat zag ik hoe heren in uniform iemand afvoerden. De man, die al iets té diep in het glaasje had gekeken, had de euvele moed gehad onder een afscheidingslint door te kruipen. Foei toch! Hij werd meteen achter in z’n nekvel gesprongen. Ook in dit geval door een overijverig securityknulletje. De ‘dader’, die niks geen kwaad in de zin had, eventjes vriendelijk wijzen op dat het lint daar niet voor niks hing, had in mijn ogen volstaan. Maar nee hoor, het plichtsbewuste en opgefokte jochie van de veiligheidsdienst – een begin-twintiger – moest zo nodig in de praktijk brengen wat hem op judo-les is bijgebracht. Hij nam de ‘Giro-hooligan’ stantepede in een stevige armklem en droeg de onverlaat over aan de politie. Diep respect voor zoveel overbodig machtsvertoon. Maar niet heus. Deugdelijk personeel is moeilijk te vinden vandaag de dag, zo blijkt maar weer eens.

Incidentjes houd je altijd. Door dit soort smetjes liet niemand zich de pret bederven. De bevolking van Apeldoorn hoeft nou alleen maar af te wachten met hoeveel miljoenen de gemeente haar budget heeft overschreden. Ik weet nu al wel dat de wethouder die daarover eerdaags verantwoording moet afleggen zal zeggen dat de Giro-start in Apeldoorn elke euro die het heeft gekost méér dan waard is geweest.

© RK

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *