Achter de bal aan (14): Dublin (Ierland)
27 mei 2016
Om in Belfast te verblijven voor het bezoeken van een voetbalwedstrijd in het 170 kilometer zuidelijker gelegen Dublin lijkt misschien niet al te voor de hand liggend. Aangezien de hotelprijzen in de Ierse hoofdstad juist in dit weekend aangepast zijn aan een festival + concert van Bruce Springsteen, is mijn keuze om te overnachten in de Noord-Ierse hoofdstad niet zo vreemd as it seems. Wat ik in Belfast aan vier overnachtingen kwijt ben, kost me in Dublin één overnachting. Per Aircoach kan ik bovendien voor slechts 23 euro op en neer tussen de grootste steden van het groene eiland. Het noorden geniet zodoende uit economisch oogpunt duidelijk de voorkeur.
Dublin ken ik bovendien al. Tien jaar geleden ben ik er ooit al eens een paar dagen geweest. Ook destijds voor een interland van het Nederlands elftal. Nog in het oude Lansdowne Road Stadium. In de tussentijd is op dezelfde plek een futuristische arena verrezen. Het betrof destijds het debuut van Klaas-Jan Huntelaar (en Stijn Schaars) in Oranje. De ‘Hunter’ haalde meteen de trekker twee keer doeltreffend over. Een betere binnenkomer kan een neo-international zich nauwelijks wensen.
Alvorens het Aviva Stadium aan een nadere inspectie te onderwerpen is er nog ruimschoots tijd voor een ‘groundhopje’. En wat voor eentje! Dalymount Park heet het meesterwerk dat stadionbouwers aan het in het noordwesten van de Ierse hoofdstad gelegen Phibsborough uit de grond hebben gestampt. Dit gebeurde in 1901! Zegge en schrijve 115 jaar geleden! Het is de home ground van the Bohemian Football Club goed aan te zien. Een groter contrast tussen de bouwval waarin The Gypsies hun thuiswedstrijden afwerken en de moderne arena op Landsdowne Road is nauwelijks denkbaar.
Alles ziet er nogal verwaarloosd uit. Dalymount Park verkeert in een verregaande staat van ontbinding. Afgebrokkeld beton. Roest. Met struiken en onkruid overwoekerde tribunes. Rondslingerend vuilnis. Schots en scheve dug-outs. Een nogal gehavende grasmat. Exact zoals iemand zich een zigeunerkamp voorstelt. Maar zo mag ik het vast en zeker niet zeggen van Sylvana Simons… Ik kan er helaas weinig aan veranderen. Het is echt een zooitje. Een baggerbende eerste klas. Er is geen woord van gelogen. En, hoe vreemd het misschien klink, juist dát geeft het aloude stadion z’n charme.
De lange zijde is op z’n zachtst gezegd nogal buitengewoon. De helft bestaat uit een… parkeerplaats! Ín het stadion nota bene. Echt waar. De aangrenzende tribune biedt eveneens een niet alledaagse aanblik. Links bovenin een met een golfplaten dak bedekte stellage voor tv-camera’s. Daarvoor klapstoeltjes, die ooit wit van kleur moeten zijn geweest. Zeker twintig rijen hoog. Op de betonnen muur, die de achterkant van de tuinen van de buren scheidt, hangen borden met de tekst: ‘Dalymount Park The Home of Irish football’ en ‘Gypsies Supporters Trust’. Plantenliefhebbers kunnen hun hart ophalen bij de enorme variatie aan flora en fauna die lukraak uit de stenen ondergrond steekt. Ik mag denk ik gerust stellen dat er sprake is van enig achterstallig onderhoud…
Bij de hoofdtribune aan de overkant valt mijn oog op het bord Please do not walk across pitch, please walk round. En: Keep off the pitch! The club can’t afford fines and neither can you! Voor de achter het ene doel gelegen Des Kelly Carpets Stand pikken tientallen duiven het gras nóg kaler dan het toch al is. Een lichtmast steekt dwars door het plaatijzeren tribunedak door. Het moet fantastisch zijn om in zo’n openluchtmuseum een wedstrijd te mogen bijwonen. De hoofdmaaltijd van deze zonnige vrijdag wordt ditmaal echter een vijftal kilometers oostelijker geserveerd.
Ruimschoots voor kick-off neem ik plaats in het voor Oranjesupporters gereserveerde uitvak van het Aviva Stadium. In de 50.000 toeschouwers tellende arena, ontbreekt het aan weinig. Wat me een beetje tegenvalt is de sfeer. In 1988, 1990 en 1994 stonden de Ierse supporters qua stemming maken op eenzame hoogte in de wereld. Wát konden Jack’s lads zingen. Unbelievable. Come on you Boys in Green! Nu zit het stadion vooral vol met kinderen. Kids in Green! Het is duidelijk merkbaar aan de stemming. Die is nogal lauw. Helaas. Maar ja, van ongeïnteresseerde pseudo-toppers als Memphis raak ik evenmin opgewonden. Het debuut van Steven Berghuis geeft het duel in elk geval nog een Apeldoorns tintje. Dat is in elk geval wat.
De interland is omstreeks kwart voor tien lokale tijd afgelopen. Voor half 11 staan we alweer op O’ Connell Street. De online boeking voor de terugreis naar Belfast geldt eigenlijk voor een uur later. Gelukkig is de chauffeur de beroerdste niet. Een uur eerder dan gepland gaat het derhalve al richting Ulster.