Gemoedelijke sfeer bij het FC St. Pauli van Wenen

By | 7 juni 2016

Achter de bal aan (16): Wenen (Oostenrijk)

3 juni 2016

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik er op voorhand niet zoveel van verwacht, van een wedstrijdje in de op twee na hoogste speelklasse van Oostenrijk. Het Weense voetbal staat voor mij synoniem met Rapid en Austria, de plaatselijke topclubs waarvan ik samen met der Erich eerder op de middag tijdens een rondje Wenen de stadions ben wezen bekijken. Eigenlijk ligt het in de bedoeling om op de laatste speeldag van de Regionalliga Ost in Maria Enzersdorf naar de pot tussen de reserveteams van Admira Wacker en Rapid te gaan. Doordat die wedstrijd vanwege de aanleg van veldverwarming in het Admirastadion verplaatst wordt naar het Sportzentrum in Traiskirchen, valt de keuze op Wiener Sportklub tegen SC Ritzing. Een wedstrijd waarbij voor de thuisclub nogal wat op het spel staat. Bij verlies dreigt degradatie naar de Wiener Stadtliga, de vierde speelklasse.

De naam Wiener Sportklub heb ik weleens gehoord, ik kan me verder bij de beste wil van de wereld geen voorstellingen van de club maken. Ik heb er vooraf geen flauw idee van te belanden bij de nazaten van een drievoudig landskampioen (1922, 1958, 1959): de Wiener Sport-Club. Met een C in plaats van een K, ja. Wiener SK blijkt een beetje het FC St. Pauli van de Oostenrijkse hoofdstad. Een cultclub. Met een kleine, maar kleurrijke, fanatieke supportersschare. Het bezoek aan de Sportklub-Platz in Hernals overtreft hoe dan ook alle verwachtingen. Ik voel me er meteen thuis.

Bij de kassa wordt belangstellend geïnformeerd naar de herkomst van de buitenlandse bezoekers. De stewards, een zwartharige jongedame met getatoeëerde armen en haar mannelijke collega, poseren gewillig voor een foto. Wanneer ik m’n armen in de lucht steek om me te laten fouilleren, reageert Fräulein Ordnerin met een ondeugende knipoog. Niks geen ongewenste intimiteiten bij de Wiener Sportklub. Iedereen mag gewoon naar binnen lopen. Zelfs het VIP Bereich op de enigszins gedateerde hoofdtribune is voor iedereen met een geldig toegangsbewijs toegankelijk. Iedere tribuneklant, rijk of arm, moet zijn achterwerk op dezelfde afgezaagde houten banken parkeren. De sfeer is gemoedelijk. Braadworsten liggen te sudderen, biertappen zijn ständig in bedrijf.

De Sportklub-Platz aan de Alszeile lijkt lukraak tussen de omgrenzende woonblokken ingekwakt. Al kan het natuurlijk maar zo zijn dat de woningen er later omheen zijn gebouwd. Alleen achter de achter een van beide doelen liggende staantribune staan geen woningen. Bomen decoreren er de laatste rustplaats van menig buurtbewoner. De harde kern verzamelt zich er op de Friedhofstribüne. Herzlich Wilkommen auf der Sportanlage in Dornbach staat aangegeven op blauwe borden. Een groot spandoek geeft blijk van eensgezindheid in sportief moeilijke dagen. Wir stehen hinter euch. Zusammen pack ma’s. Wij staan achter jullie. Samen lukt het ons. Angela Merkeltaal in een Weense volkswijk.

De oversized zittribune aan de overzijde stroomt vol met schoolkinderen. Enkele tientallen zoeken er met hun ouders een plekje. Speciale actie. Kaartje voor 2 euro. IJsjes zijn voor de bijzondere gelegenheid zelfs gratis. In de rust schiet een clubmedewerker met een heus ‘kanon’ sjaaltjes in het publiek. De kinderen reageren dolenthousiast. Slimme zet van het clubbestuur om de jeugd aan zich te binden. De Gegengerade, de Osttribüne aan de Kainzgasse, is tribuneloos. Enkele treden zijn achter de dug-outs en reclameborden opgetrokken om de gebeurtenissen op het veld staand te volgen. In het licht van de ondergaande junizon kijken bewoners van achterliggende woningen de wedstrijd vanaf hun balkon mee

Het spelniveau valt alleszins mee. Van beide kanten wordt heel verzorgd gevoetbald. De speaker gaat volledig uit z’n dak bij beide WSK-doelpunten. Toooooooooooooooooooooor! Tooooooooooooooooor, brult de goede man in zijn microfoon. Helemaal door het dolle heen. De uiteindelijke 2-2 levert de Wiener Sportklub geen overwinning op, het gelijke spel betekent wel dat de schwarzweissen zich handhaven. De boys van de Friedhofstribüne hoeven de spelers van hun Kampfmannschaft niet ten grave te dragen. Na het laatste fluitsignaal stroomt het veld vol. De schoolkinderen van de Südtribüne nemen bezit van het gras om zelf een balletje te gaan trappen. Zo kan het anno 2016 dus ook…

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *