Vandaag 26 jaar geleden
De openingswedstrijd van het wereldkampioenschap voetbal in Italië. Argentinië tegen Kameroen. De regerend wereldkampioen tegen een stelletje ontembare leeuwen uit donker Afrika. Met de bus van Gebo Tours naar Milaan. Een lange zit. Bijna 1000 kilometer heen. Bijna 1000 kilometer terug.
De enige keer dat ik Diego Maradona in levende lijve zie voetballen. Toen de kleine Argentijn na de mondiale titelstrijd van 1982 naar Barcelona kwam, ben ik een aantal keren op Papendal geweest waar de Catalanen zich met hun nieuwe superster voorbereidden op het nieuwe seizoen. Daar scoorde ik ook zijn handtekening. Zien spelen heb ik het Argentijnse wonderkind tot 1990 enkel op televisie. Tot die in meerdere opzichten legendarische achtste juni. Om Pluisje te zien betekent afzien. Donderdagnacht vertrek uit Arnhem, meteen na de wedstrijd weer terug. Twee opeenvolgende nachten dubbelgevouwen zitten in een oncomfortabele touringcar. Zaterdag in de loop van de ochtend geradbraakt terug op het punt van vertrek. Maar spijt? Nee, absoluut niet. Het is de ontberingen meer dan waard.
In San Siro maak ik een van de grootste sensaties uit de moderne voetbalgeschiedenis mee. Laat ik het er maar op houden dat de man die zijn land vier jaar eerder in Mexico bijna in zijn eentje de wereldtitel bezorgt, niet de meest gelukkige wedstrijd uit zijn carrière speelt. Maradona kan het verschil niet maken. Dat ligt niet alleen aan Maradona zelf. De voor Napoli uitkomende ster moet het zien te rooien met medespelers die kwalitatief nóg minder zijn dan in 1986. Harde werkers en schoppers. Slechts middenvelder Jorge Burruchaga en de ingevallen Claudio Caniggia geven de fletse Albicelestes samen met Maradona nog een klein beetje kleur.
De wereldkampioen treft het ook niet bepaald met tegenstander Kameroen. De ijzersterke Afrikanen geven geen krimp, laten zich geen moment intimideren. Ze doen hun bijnaam van ontembare leeuwen alle eer aan. Ze bijten flink van zich van zich af… Na 90 minuten staan nog slechts negen Kameroeners op het veld. De rode kaarten van de Franse scheidsrechter Vautrot voor Kana Biyik en Massing maken de stunt – én de afgang van de Argentijnen – nóg groter.
François Omam Biyik scoort in de 66e minuut de enige goal van dit onvergetelijke WK-openingsduel. Met zijn kopbal schrijft hij voetbalgeschiedenis. Dat het een afgrijselijke blunder betreft van Pumpido, de grabbelaar in het Argentijnse doel, doet niets af van dit heroïsche moment.
8 juni 1990 Argentinië – Kameroen
I was there…