Vandaag 24 jaar geleden
Evenals dit jaar gaat het EK Voetbal ook in 1992 van start op vrijdag 10 juni. In tegenstelling tot de 24 deelnemers van 2016 doen er 24 jaar geleden in Zweden slechts acht landen mee. Inclusief Nederland, dat dan weer wel. Ik maak het hele toernooi van begin tot eind mee. Van de vijftien EK-duels die worden gespeeld, zie ik er tien live. Elke speeldag zit ik wel ergens in een stadion.
Per auto begeef ik me van Nederland naar Scandinavië. Vanuit het Deense Frederikshavn gaat het per veerboot verder naar Göteborg. Ik heb een huisje gehuurd in de buurt van Fallköping. Ergens in the middle of nowhere, 120 kilometer ten oosten van Göteborg, 360 kilometer ten westen van de hoofdstad Stockholm. Het dorp bezit een spoorverbinding met beide steden. Vandaar. Zo reis ik op wedstrijddagen met een Nordic Turist Ticket, een soort Interrailkaart voor Scandinavië, op en neer tussen de speelsteden.
De dag waarop het spektakel begint pak ik de trein naar Stockholm. Of preciezer gezegd Solna, waar in het Rasunda stadion de openingswedstrijd Zweden – Frankrijk plaatsvindt. Ik breng het grootste gedeelte van de dag door in het gezelschap van de Russische Irina, fervent supporter van Spartak Moskou, met wie ik dan al een aantal jaren correspondeer. De Glasnost en Perestrojka geven haar en veel van haar voetbalmaffe landgenoten eindelijk de mogelijkheid om vrij door de rest van Europa te reizen. Van die vrijheid maakt ze gretig gebruik.
Enig probleempje is dat ik nog niet in het bezit ben van een toegangsbewijs voor de wedstrijd. Maar dat is gauw opgelost. Handelaren bij het stadion hebben in ruime mate kaarten in de aanbieding. Aanbod is zelfs zó groot dat ik onder de prijs m’n slag sla. Normale verkoopprijs bedraagt 385 Kronen, ik betaal 350. Nog behoorlijk prijzig voor die tijd, bijna 130 gulden. Maar daarvoor bemachtig ik wel een prima zitplaats op de lange zijde. Afgegeven op naam van de Fédération Française. Wat opvalt, is dat vooral veel Engelsen zich in Solna bezighouden met de zwarte handel in tickets.
Hoe goed de categorie van het kaartje is dat ik op de kop heb getikt, blijkt voor aanvang. Dat ik in een vak zit met beter gesitueerde Fransen, is nog tot daar aan toe. Zelfs de Zweedse koning komt eventjes buurten… Voordat ik er erg in heb sta ik op een trap plotseling oog in oog met Carl Gustaf XVI, kort voordat hij samen met toenmalig UEFA-baas Lennart Johansson het veld opgaat om het feest officieel te openen. Op nog geen meter afstand loopt zijne koninklijke hoogheid langs me heen. Als ik had gewild, had ik ‘m zo een hand kunnen geven. Het blijft bij enkele royale foto’s met verschrikt kijkende veiligheidsmensen als bewijsmateriaal. Het is dat ik er zelf bij ben geweest, anders zou ik het ook niet geloven. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het tegenwoordig mogelijk zou zijn om zó dicht bij hoogwaardigheidsbekleders in de buurt te komen.
Het thuisland houdt het favoriete Frankrijk van coach Michel Platini – oui, lui-même– en sterspelers Eric Cantona en Jean-Pierre Papin op een 1-1 gelijkspel. Na de wedstrijd keer ik per metro terug naar het Centraal Stadion van Stockholm om de nachttrein naar Malmö te pakken. Op naar de volgende wedstrijd de volgende dag: Engeland – Denemarken.
10 juni 1992 Zweden – Frankrijk
I was there…