Vandaag 24 jaar geleden
Op het EK 1992 is de klassieker Nederland – Duitsland al op voorhand dé topper in Groep II. Göteborg verkeert in verhoogde staat van paraatheid wanneer beide landen elkaar treffen in het afsluitende groepsduel. En dat blijkt niet voor niets zo. Bange voorgevoelens komen uit op die donderdag.
Omdat ik na een bezoek aan Denemarken – Frankrijk in Malmö pas in de vroege uurtjes weer terugben op mijn uitvalsbasis in Stenstorp, ben ik pas na enen weer bij m’n positieven.Te laat om de trein van 13.30 uur vanuit Fallköping naar Göteborg te halen. Ik ga daarom maar met de auto. Een rit van 140 kilometer. Van dat besluit krijg ik spijt wanneer ik iets opvang over Tyske huliganer die op Avenyn aan het plunderen zijn geslagen. Op de radio berichten ze over niets anders meer. Als ik het goed begrijp houdt een groep van zo’n 400 man huis in de binnenstad.
Enige waakzaamheid is zodoende geboden. Want om mijn escortje nou in de puin te laten trappen door op hol geslagen Teutonen, lijkt me niet zo’n bijster slimme gedachte. Dan ben ik nog veel verder van huis dan ik toch al ben… Bij aankomst zoek ik daarom eerst een veilige parkeerplek. Ver weg van de gewelddadige Moffen, zoals we ze dan nog zonder gêne noemen. Voorkomen is tenslotte beter dan genezen.
Zo’n vier uur voor de aftrap lijkt de rust in de stad enigszins weergekeerd. Van enkele Nederlanders hoor ik hoe zij hebben moeten vluchten voor de losgeslagen Duitse meute. De heren zijn behoorlijk tekeer gaan. Enkele café’s zijn verbouwd. Politie was nergens te bekennen. Op Centralen, ofwel Göteborg CS, ontwaar ik een groepje gut gekleidete Leute, zoals ze zichzelf graag betitelen. Duitse hooligans. Mannetje of twintig. Met m’n kennersoog pik ik ze er zo tussenuit. T-shirts, strakke spijkerbroeken, sportschoenen. Ze zitten na te genieten van hun heldendaden van eerder op de dag en te wachten op wat nog gaat komen. Sirenes van politieauto’s klinken weliswaar in de verte, agenten zijn ook hier nergens te bekennen.
De wraak die later die avond volgt smaakt heerlijk zoet. Het ongenadige pak slaag dat de Duitsers op hun beurt krijgen, zal ze tot op de dag van vandaag heugen. Oranje beukt de Mannschaft helemaal murw Binnen een kwartier staat Nederland met 2-0 voor. De toeschouwers in het volgepakte Ullevi-stadion, met duidelijk meer Nederlanders dan Duitsers op de tribunes, weten niet wat ze meemaken. Hi, ha, ho Deutschland ist K.O.! De Weltmeister mag van geluk spreken dat ze bij de rust niet al met een nulletje of vijf achterstaat. In de tweede helft mogen de aanwezige Schlachtenbummler zowaar een keer opveren. Verder dan dat Anschlusstor komen ze niet. Als Dennis Bergkamp met een magnifieke kopbal de netten laten bollen voor de beslissende 3-1, zijn ze definitief knock-out. Het aanwezige Oranjelegioen gaat spontaan uit z’n dak. Het lijken zowaar echte voetbalsupporters. Het hele repertoire wordt uit volle borst meegebruld. Van Wat zijn die Moffen stil tot Auf Wiedersehen, auf Wiedersehen.
Nadat de tijd voor het Auf Wiedersehen is aangebroken, staat m’n auto gelukkig nog onbeschadigd op dezelfde plek. Ik rijd weer uit Göteborg weg met een uitermate voldaan gevoel, de Midzomernacht tegemoet. Zeker in die dagen bestaat er niks mooiers dan die Moffen een lesje te geven. Hi, ha, ho! Tschüss, macht’s gut…
18 juni 1992 Nederland – Duitsland
I was there…