Gezien alle terreurdreiging en verhoogde kansen op aanslagen waar onze leiders in Brussel iedereen deze zomer voor waarschuwen, heb ik mij de afgelopen dagen in hoge mate verbaasd. Gedurende een vijfdaags uitstapje naar Oostenrijk en Slowakije moest ik meermaals landsgrenzen overschrijden. Hoe vaak denk je dat mij daarbij naar mijn paspoort is gevraagd? Nou? Ik zal het zeggen. Schrik niet. Welgeteld nul keer! Geen enkele keer hoefde ik mijn identiteitsbewijs te tonen. Niet op de vliegvelden van Rotterdam en Wenen. Niet bij het binnenkomen en verlaten van Slowakije. Raar maar waar. Ongelooflijk. Ongehoord. Te zot voor woorden eigenlijk in deze barre tijden. Welkom in Europa!
Reizigers naar Schiphol moesten recentelijk nota bene rekening houden met verscherpte controles. De veiligheidsdiensten hadden weer eens ergens vage signalen over ontvangen. Zwaarbewapende heren in gevechtstenue hielden zodoende iedereen al bij afritten naar het vliegveld staande. Ze keerden auto’s binnenstebuiten, doorzochten bagage. Je kunt tenslotte maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Niets werd aan het toeval overgelaten. Op zoek naar wat eigenlijk? Niemand die het weet. Maar de signalen waren dermate ernstig dat zij de genomen maatregelen rechtvaardigden. Ach, en dat mensen door alle vertragingen hun vlucht misten, dat is het risico. Who cares! Eigen schuld, dikke bult. Hadden ze maar op tijd van huis moeten vertrekken.
Ik had me donderdagochtend voor vertrek naar Rotterdam The Hague Airport, zoals Zestienhoven tegenwoordig heet, al op het ergste voorbereid. Maar nee hoor, helemaal niks. Misschien had ik het geluk dat ik al om 6.55 uur naar Wenen zou vliegen. Misschien bevat de cao van marechaussee en politie wel een passage dat het dienstdoende personeel op zó’n vroeg tijdstip geen potentiële terroristen mag aanhouden. Dat de ordehandhavers alleen tijdens kantooruren ingezet mogen worden. In verband met een juiste arbeids-rustverhouding, of dat soort flauwekul. Iedereen in Nederland kent zulke kromme regeltjes wel. Meer dan m’n instapkaart hoefde ik in elk geval niet te laten zien voordat ik aan boord ging van Vlucht HV5291 van Transavia, voor de gelegenheid uitgevoerd door de Canadese luchtvaartmaatschappij Enerjet.
Bij aankomst op Flughafen Wien-Schwechat hetzelfde verhaal. Ik kon zo, zonder uitvoerige check, met m’n rugzak het luchthavengebouw uitwandelen. Toen ik twee dagen later de trein nam van Wien Hauptbahnhof naar Bratislava hlava stanica had zowel de Oostenrijkse als de Slowaakse douane vrijaf. Bij terugkeer op maandagmiddag idem dito. En dat ik ’s avonds bij vertrek vanuit Wenen en later bij aankomst in Rotterdam mijn id card opnieuw in de portemonnee kon laten zitten, daar keek ik al niet eens meer vreemd van op. Zes controlemogelijkheden. Nul keer gecontroleerd.
Gelukkig maar dat ik tussendoor op het Centraal Station van Wenen een heuse ontruiming meemaakte. Zo blijf je in elk scherp. Voor het betreurenswaardige geval waarop het een keer echt mis gaat. Maar ja, op het moment dat de zaak ontploft, hoef niemand zijn paspoort meer te laten zien. Daarvoor is het dan al te laat.
© RK