Vandaag 13 jaar geleden
AGOVV’s tweede wedstrijd na de terugkeer in het betaalde voetbal brengt me naar Almelo. Na de valse start van een week eerder op Berg en Bos tegen TOP Oss wacht bij Heracles de eerste uitbeurt. Nou, het wordt een wedstrijd om niet zo gauw te vergeten. In meerdere opzichten.
Dat AGOVV met 2-4 zegeviert in het Polman stadion, is op zich al een aangename surprise. Een bijzonder knappe prestatie van de vrijuit spelende nieuwkomer. Hoe de overwinning tot stand komt, maak je ook niet elke week mee. Drie penalty’s krijgen de bezoekers. Alle drie worden ze benut door de van jong PSV losgeweekte spits. Een ijskoude kikker, deze tien dagen eerder net twintig jaar geworden Achterhoeker luisterend naar de naam Klaas-Jan Huntelaar. Toch wel goed gezien van Ted Leeuwen, die met een alles behalve volle portemonnee een eerstedivisiewaardige selectie moest samenstellen.
Persoonlijk heb ik andere herinneringen aan deze avond in Almelo. Als ik eraan terugdenk, komt de pijn in gedachten weer terug… ’s Ochtends heeft een kaakchirurg in het Apeldoornse Lukas Ziekenhuis onder de verdoving wat staan te rommelen aan een enigszins verrotte kies in mijn mond. De ingreep valt me reuze mee. Dan nog wel, ja. De ellende begint pas als ik al in Almelo heb plaatsgenomen op de Folkert Velten-tribune. Man, man, man! De verdoving raakt uitgewerkt. Mijn wang wordt almaar dikker. Fijn voelt anders, kan ik wel zeggen. Op een gegeven moment zak ik bijna door de tribune, zó zeer doet het!
Huntelaars bijzondere hattrick stilt de pijn slechts ten dele. Het voorziet het begrip lachen als een boer met kiespijn wel van heel persoonlijke dimensies. Beun de Haas heeft die onwillige kies dan wel enkele uren eerder verwijderd, de opluchting hierover komt pas later…
22 augustus 2003 Heracles Almelo – AGOVV Apeldoorn
I was there…