Maandelijkse archieven: augustus 2016

RW Essen in onvoltooid verleden tijd naar toekomst

Vandaag 4 jaar geleden

In goed Duits noemen ze een club als Rot Weiss Essen een sleeping giant. Nou bieden ook in het Ruhrgebied in het verleden behaalde resultaten geen enkele garantie voor een zorgenvrije toekomst, qua naam en faam mag ik de roodwitten gerust de tweede club im Pott noemen. Na Schalke 04 plaatst de Deutscher Meister van 1955 alle andere regionale voetballende grootmachten in de schaduw, met inbegrip van hun trouwe kameraden vom Borsigplatz. Een standbeeld van Helmut ‘Boss’ Rahn, de man die West-Duitsland in 1954 naar z’n eerste wereldtitel schoot, herinnert aan de gloriedagen van weleer.

Eigenlijk zijn ze aan de Hafenstrasse nooit helemaal losgekomen van de succesvolle tijden. Zelfs tegenwoordig meten supporters van Rot Weiss hun club nog altijd de allure van een topclub aan. De onvoltooid verleden tijd is aan de zuidelijke oevers van het Rhein-Herne kanaal nooit helemaal doorgedrongen tot het heden. Decennia van wanbeleid hebben de Traditionsverein tot vierdeklasser gemaakt. Toeschouwersaantallen van boven de 10.000 gelden in het oude George-Melches-Stadion door de jaren heen alles behalve als uitzonderlijk.

Het nieuwe Stadion Essen moet Rot Weiss een betere toekomst bieden. Met Herr Dietrich woon ik de eerste competitiewedstrijd bij die RWE er afwerkt. De nieuwe thuishaven ligt enkele tientallen meters achter het oude stadion. De oostkant is bij de opening van het Regionalliga-seizoen 2012-2013 nog tribuneloos. Een gapend gat biedt uitzicht op wat over is van het roemruchte roodwitte verleden. Verder ziet het er picobello uit. 20.000 mensen moeten er een plekje vinden wanneer de laatste leemte is opgevuld.

Ondanks dat de wedstrijd geprogrammeerd staat op een dinsdagavond, zitten en staan er toch 8.112 toeschouwers. Niet slecht voor een potje in de Regionalliga West, de op drie na hoogste afdeling bij onze oosterburen. Verglijkbaar met de Hoofdklasse in Nederland. Zoveel publiek heeft csv Apeldoorn nog nooit mogen verwelkomen…

Doordat het altijd lastige SSVg Velbert met 1-0 wordt verslagen, gaat de hondstrouwe aanhang voor de verandering zowaar eens tevreden naar huis.

28 augustus 2012 Rot Weiss Essen – SSVg Velbert

I was there…

 

Tien voltreffers bij schuttersfeest in Adelaarshorst

Vandaag 33 jaar geleden

Tien goals maar liefst vallen er op 27 augustus 1983 bij het Eredivisietreffen tussen Go Ahead Eagles en Willem II. Ze vallen als rijpe appelen op een doldwaze avond in De Adelaarshorst.

Normaal gesproken mag een club die in een thuiswedstrijd vier keer scoort natuurlijk nooit verliezen. Het overkomt Go Ahead Eagles wél. Zes uit zes kopt Voetbal International bij het verslag van het schuttersfestijn. Het betreft niet het aantal punten dat de Tilburgers na drie speeldagen in het Eredivisieseizoen 1983-1984 bijeen hebben gesprokkeld. Nee, het betreft het aantal schoten op de goal van Eagles-doelman Jan Jongbloed. Elk schot van de bezoekers uit Brabant is raak. Een score van 100 procent. Zoiets gebeurt slechts zelden. Samen met 7.000 andere bezoekers kom ik niet bij meer bij van verbazing. Wat zich voor onze ogen afspeelt, moet jezelf gezien hebben. Anders geloof je het niet.

27 augustus 1983 Go Ahead Eagles – Willem II

I was there…

 

Falende Ajacieden gewoon in Oranje-selectie

Apeldoorner Steven Berghuis maakt deel uit van de 24-koppige selectie van het Nederlands elftal. Oranje speelt op donderdag 1 september in Eindhoven vriendschappelijk tegen Griekenland en begint vijf dagen later in Zweden aan de kwalificatiereeks voor het WK2018 in Rusland.

Bondscoach Danny Blind riep met PSV’er Jorrit Hendrix één debutant op. Ajax wordt na de blamage in Rostov vertegenwoordigd door liefst vier spelers: Riechedly Bazoer, Davy Klaassen, Kenny Tete en Joël Veltman.

De Oranje-selectie bestaat uit: Patrick van Aanholt (Sunderland), Riechedly Bazoer (Ajax), Steven Berghuis (Feyenoord), Daley Blind (Manchester United), Jeffrey Bruma (VfL Wolfsburg), Jasper Cillessen (FC Barcelona), Virgil van Dijk (Southampton), Bas Dost (VfL Wolfsburg), Jorrit Hendrix (PSV), Vincent Janssen (Tottenham Hotspur), Luuk de Jong (PSV), Davy Klaassen (Ajax), Luciano Narsingh (PSV), Quincy Promes (Spartak Moskou), Davy Pröpper (PSV), Wesley Sneijder (Galatasaray), Maarten Stekelenburg (Everton), Kevin Strootman (AS Roma), Kenny Tete (Ajax), Joël Veltman (Ajax), Ron Vlaar (AZ), Georginio Wijnaldum (Liverpool), Jetro Willems (PSV) en Jeroen Zoet (PSV).

Jordy Clasie, Memphis Depay, Mitchell Dijks, Klaas Jan Huntelaar, Daryl Janmaat, Rick Karsdorp, Timo Letschert, Jürgen Locadia, Bart Ramselaar, Jaïro Riedewald, Tonny Vilhena en Michel Vorm, die deel uitmaakten van de voorlopige selectie, kregen geen oproep van de bondscoach.

 

Onverwachte terugkeer naar het Parkstadion

Vandaag 15 jaar geleden

Schalke 04 neemt in de zomer van 2001 de Arena auf Schalke in gebruik. Het aangrenzende Parkstadion wordt na een dienstverband 28 jaar ingeruild voor de fonkelnieuwe voetbaltempel met een schuifdak.

Voor de vaste bezoekers is het Parkstadion niet altijd het meest aangename stadion geweest om te verpozen. Bij regen en wind kon je er hoogst vervelende middagen of avonden beleven. Staan of zitten op de onoverdekte tribunedelen – driekwart van het stadion – betekende onder zulke weersomstandigheden behoorlijk afzien. Niet zelden goed voor een nat pak.

Die verfoeide atletiekbaan verpestte veel. Maar als die Hütte met 70.000 man vol zat, kon het er spoken. Dat wel. Alleen gebeurde dat niet al te vaak. Eigenlijk alleen bij gelegenheden wanneer Bayern de Lederhosen moest worden uitgetrokken of wanneer het gespuis uit die verbotene Stadt die schone Ruhrgebiedlucht nog eens extra kwam vervuilen.

En niet te vergeten op die vermaledijde negentiende mei van het jaar 2001. De allerlaatste competitiewedstrijd ooit in het Parkstadion. Ik denk er niet graag aan terug. Met de hoogst dramatische finale van het seizoen 2000-2001 krijgt het Parkstadion een ‘passend’ afscheid. De lijdensweg zonder einde van Schalke 04 kent op die zaterdag een wel heel wrang hoogtepunt.

Vier minuten en 38 seconden mogen die Knappen zich na de 5-3 zege op SpVvg Unterhaching landskampioen wanen. Dan geeft Meisterdieb Dr. Markus Merk 350 kilometer noordelijker in Hamburg een vrije trap aan Bayern München. De enige titel die Schalke daarna blijft, is die van de Meister der Herzen. Ik zie het vanaf mijn vaste plekje op de Südkurve gebeuren op de Anzeigetafel. Je moet erbij geweest zijn. De dramatiek van dat moment. Ongelooflijk. Vijftien jaar later kan ik er nog altijd geen woorden voor vinden.

Mijn 179e bezoek aan het Parkstadion wordt desondanks niet het laatste. Twaalf dagen na de opening van de nieuwe Arena keer ik enigszins onverwacht eenmalig terug op ‘de plek des onheils’. In de eerste bekerronde ontvangen de Schalker Amateure in het afgedankte stadion de buren uit Bochum. Voor 3.000 toeschouwers gaat het reserveteam met 0-1 onderuit. Een nederlaag die iets minder hard aankomt dan de onverwerkte teleurstelling van drie maanden eerder.

26 augustus 2001 Schalke 04 amateurs – VfL Bochum

I was there…

 

Tussen Berg en Bos: Waan van de dag

Jongens nog aan toe, wát een poppenkast die huldiging van die Olympische atleten. Bah, al die strak geregisseerde spontaniteit! Wat zo’n feestje niet gekost heeft! Vreemd dat niemand daar z’n grote scheur over opentrekt. O nee, natuurlijk niet, dit heeft niks met voetballen te maken. Dat de winnaars van TeamNL uitgebreid in het zonnetje worden gezet, daar hebben de altijd klagende minderheden geen moeite mee. De losers waren al eerder op het vliegtuig naar huis gezet. Voor straf. Maar ach, waar maken we ons druk om? Over twee weken praat niemand meer over ‘onze’ gouden, zilveren en bronzen helden. Dan is de waan van de dag vervlogen en is iedereen weer braaf overgegaan tot de orde van de dag.

Gelukkig zijn we weer voor vier jaar verlost van alle overdadige media-aandacht voor allerlei schimmige B-, C- en D-sporten. Prachtig natuurlijk, hoe ‘wij’ Nederlanders de wind in de zeilen hebben en uitblinken bij het vierkante millimeter zeiken. Jammer van onze hockeymeisjes. Zij leverden het bewijs dat eenogigen zich niet per definitie zomaar laten kronen tot koninginnen van het land der blinden. Laat er geen misverstand over bestaan, ik gun iedereen z’n medailles van harte. Het juichen en huldigen laat ik liever over aan onze koning en minister-president. Echte sportliefhebbers, die eens in de vier jaar publiekelijk hun blijdschap tonen en op de voorgrond treden. Heel attent, die telefoontjes van meneer Rutte. Niet dan? Jammer, dat lessen lichamelijke opvoeding in het basisonderwijs onder dit kabinet nóg meer dan ooit tevoren zijn verworden tot sluitposten op allerlei begrotingen.

Ik moet toegeven dat ik door het tijdsverschil met Brazilië niet dag en nacht voor de buis heb gehangen. Om ’s nachts om half vier de wekker te zetten voor een sprint van elf seconden. Nee, dank je wel. Daar pas ik voor. Helemaal met al dat hoogdravende geleuter eromheen. Dat vind ik het meest irritante van alles. Dat eeuwige ge-analyseer op tv. Het gaat van kwaad naar erger. Waar ze in vredesnaam al die zogenaamde deskundigen toch elke keer weer vandaan toveren. Alle netwerken moeten onderhand zwaar overbelast raken van zoveel geleverde vriendendiensten. Alleen al vanwege die betweterige analytici zou je wensen dat die Olympische Spelen voortaan eens in de acht jaar worden gehouden. Of, beter nog, elke tien jaar.

Atletiek, volleybal, handbal. Daarmee hield het wel zo’n beetje op. Eigenlijk waren dat de enige Olympische sporten die me werkelijk konden boeien. Wát een fenomeen die Usain Bolt. En dan aansluitend zonder problemen ook top presteren in het nachtleven van Rio. Het kost hem geen enkele moeite. Buitenaards bijna. Superman in hoogsteigen persoon. Onnavolgbaar. Zelfs op de 100 meter klaarkomen kent het Jamaicaanse oermens z’n gelijke niet. En dan niet eens met z’n éigen vriendin de estafette tussen de lakens afwerken… Compleet met selfies. Maurits Hendriks zou Usain met de eerste de beste vlucht hebben teruggestuurd naar Kingston. Schande voor de sport. Iemand met een voorbeeldfunctie die zó uitbundig de bloemetjes buitenzet, dat kan natuurlijk niet. Zulke uitspattingen voldoen niet aan de door een betuttelende yup bedachte normen voor topsport en professionaliteit.

Het Holland Heineken Huis. Losersvluchten. Waar het gaat het allemaal over? Het zegt voldoende dat de Nederlander die in Rio de meeste indruk achterliet, een bobo is. Wereldtoppers als Dafne Schippers of Tom Dumoulin waren op alle fronten ondergeschikt aan Maurits Hendriks, de ongekroonde koning van de vaderlandse sportelite. Het was toch hoogst indrukwekkend hoe zo’n omhooggevallen hockeycoach z’n spierballen toonde. Indrukwekkend, vermakelijk én tenenkrommend! Misplaatste arrogantie met een gouden randje. Qua tact hoort Maupie zeker niet op een erepodium thuis. Kan het soms zijn dat hij jaloers is dat hij zelf niet zulke spierbundels heeft als Yuri van Gelder?

Jeetje, die verontwaardiging over dat TeamNL niet de door hem gestelde targets haalde. Wát een geleuter. ‘Wij’ in Nederland gaan er voor het gemak graag aan voorbij dat er per onderdeel slechts drie medailles te vergeven zijn. Tsja, het kan natuurlijk gebeuren dat toppers uit andere landen eenvoudigweg beter, sneller of sterker zijn. Vorm van de dag. Pieken op het juiste moment. Alles moet natuurlijk wel kloppen. Alle stukjes van een puzzel moeten wel op de juiste plek vallen tijdens die soms maar tien of elf seconden waarop het écht moet.

Helaas hebben glibberige types altijd en overal het hoogste en het laatste woord. Zouden die toezichthouders van TeamNL nou zelf voor vertrek naar Rio ook zo’n verklaring van goed gedrag hebben moeten ondertekenen?

© RK

 

Krabbel van Vinnie Jones op het programmaboekje

Vandaag 26 jaar geleden

Van een kaartje blijf ik helaas verstoken bij Everton tegen Leeds United. Een klassiek voorbeeld van pay at the turnstiles. Het programmaboekje en een handvol foto’s vormen het enige tastbare overblijfsel van de eerste van vier wedstrijden waar ik me gedurende een paar daagjes op Engelse bodem aan bezondig. Maar een wél mooi een official programme mét handtekening van Vinnie Jones, 26 jaar geleden blikvanger van het slagersgilde uit Yorkshire. Een collectors item. Bij aankomst van de spelersbus uit Leeds sta ik met de neus vooraan en de pen in de aanslag. Er is geen ontkomen aan voor het voormalige kopstuk van Wimbledons Crazy gang.

Anno 1990 krijg je tijdens een middagje Goodison Park nog precies dát wat je als Nederlander associeert met Engels voetbal. Het commerciële gedrocht van de Premier League heeft het voetbal nog niet verkracht tot een exclusief uitje voor welgestelde yuppen, patsers en gefortuneerde toeristen uit alle denkbare uithoeken van de wereld. De sport behoort dan nog toe aan het volk.

In de smalle straatjes rondom the ground zijn de vervallen arbeiderswoninkjes niet onbewoonbaar verklaard, maar onverklaarbaar bewoond! Bij groezelige cafetaria’s krijgen klanten hun fish & chips nog mee in krantenpapier. Zó vet dat je goed moet uitkijken voor vlekken. Enkel als het blauwe deel van Liverpool een thuiswedstrijd speelt komt de grauwe en doodse buurt rondom het stadion tot leven. Dan krioelt het er van de mensen, tiert de handel in food, drinks, scarves & programmes welig.

Goodison Park behoort tot de stadions van het oude stempel. Niet zo’n moderne kolos met veel beton en glas waarvan er dertien in het dozijn passen, die er stuk voor stuk hetzelfde uitzien en zonder uitzondering even comfortabel, multifunctioneel én bovenal sfeerloos zijn. Engelse voetbalstadions hoeven in 1990 nog niet all-seated te zijn. Ik kan de wedstrijd staand volgen vanaf het terrace aan de Gwladys Street-kant van het stadion. Tussen het meest fanatieke deel van de aanhang van The Toffees. Ik sta bijna óp de achterlijn, kan de spelers aanraken.

Spektakel van begin tot eind. Met vijf doelpunten. Twee voor Everton, drie voor de bezoekers uit Leeds. Voetballen zoals voetballen bedoeld is. Very enjoyable.

25 augustus 1990 Everton – Leeds United

I was there…